Mε αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία της «Μαύρο Kυπαρίσσι» συναντήσαμε τη Γιάννα Βασιλείου η οποία μας μίλησε για το σκληρό θέμα των γυναικοκτονιών που αυτό πραγματεύεται, το πως επηρεάζεται από όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω μας αλλά και την απόφασή της να βγει από τα «κουτάκια» στα οποία είχε κλειστεί τα προηγούμενα χρόνια.
Πρόσφατα κυκλοφόρησες το «Μαύρο Kυπαρίσσι», πες μου δυο λόγια γι’ αυτό.
Το κομμάτι λέγεται «Μαύρο Kυπαρίσσι» και κυκλοφορεί από την Panik Records. Η μουσική είναι ενός Αρμένη σynθέτη που λατρεύω, του Ara Dinkjian και σε στίχους του Γκανά Μιχάλη. Στην Ελλάδα είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 1994 με τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Πρόκειται για ένα κομμάτι που αγαπούσα πάντα πολύ. Δυστυχώς το θέμα που πραγματεύεται, που είναι μια γυναικοκτονία, έχει έρθει και πάλι στην επικαιρότητα της χώρας μας. Κάτι τόσο θλιβερό για το οποίο μίλαγαν οι άνθρωποι δεκαετίες πίσω, παραμένει επίκαιρο.
Δυστυχώς, όπως αποδεικνύει η ιστορία, δε μαθαίνουμε από τέτοια τραγικά γεγονότα. Δε εξελισσόμαστε. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τις γυναικοκτονίες αυτή η διαπίστωση αλλά με πολλά θέματα, τις ανθρώπινες σχέσεις ακόμα και τον πόλεμο. Ποιος περίμενε ότι θα αντικρύζαμε τέτοιες εικόνες εν έτει 2022;
Όταν σου δόθηκε αυτό το κομμάτι που είναι ταυτισμένο με την φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, πως αισθάνθηκες;
Η αλήθεια είναι πως όταν επέλεξα μαζί με τους συνεργάτες μου να διασκευάσουμε αυτό το κομμάτι, ξέραμε από την αρχή οτι θα το προσεγγίσουμε τελείως διαφορετικά και θα κάνουμε μια μίξη των παραδοσιακών του ήχων με πιο σύγχρονους. Χάρηκα πολύ που η προσέγγισή μας άρεσε και στον ίδιο τον συνθέτη με τον οποίο διατηρώ προσωπική επαφή και επικοινωνία. Για μένα, κάθε διασκευή είναι μια ευκαιρία να μάθουν οι νεότεροι πολλά παλαιότερα τραγούδια. Έχουν γραφτεί αριστουργήματα. Το «Μαύρο Κυπαρίσσι» δεν είναι από τα πιο ευρέως γνωστά τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει και θεώρησα πως πρέπει να ξανακουστεί.
Όπως είπες κι εσύ, το συγκεκριμένο τραγούδι πραγματεύεται μια γυναικοκτονία, ένα θέμα που τον τελευταίο χρόνο μας έχει απασχολήσει τόσο πολύ. Εσύ, ως γυναίκα, όταν βλέπεις να συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, επηρεάζεσαι;
Νομίζω πως πάντα, η πρώτη αντίδραση όλων είναι ο θυμός και η αγανάκτηση. Γι΄αυτό θεωρώ πως πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη βάση στην ψυχή μας, αλλά και στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Προσωπικά προσπαθώ να δουλεύω πολύ με το εαυτό μου και το κομμάτι της ανθρωπιάς. Άλλωστε, είμαι και εγώ μια εν δυνάμει μητέρα γι’ αυτό και με απασχολεί πολύ όλο αυτό το κομμάτι της ανατροφής των παιδιών και του τρόπου που δουλεύουμε την ψυχή μας.
Όλα αυτά πιστεύεις ότι είναι και ένας ανασταλτικός παράγοντας για να πάρει κάποιος την απόφαση να κάνει τα δικά του παιδιά;
Σίγουρα αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα. Δε σου κρύβω ότι είναι και δικές μου σκέψεις. Αυτό που ακούμε συχνά να λένε, «σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας» είναι κάτι που με προβληματίζει. Ωστόσο, προσπαθώ να μην αφήνω τέτοια γεγονότα να με κάνουν να αναστέλλω τις επιθυμίες μου. Θεωρώ ότι είμαστε εδώ για να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας.
Εσύ ως γυναίκα, στον χώρο της δουλειάς σου, έχεις αντιμετωπίσει ποτέ κάποια υποτιμητική συμπεριφορά λόγω του φύλου σου;
Δε θα έλεγα ότι μου έχει συμβεί κάτι επειδή είμαι γυναίκα. Υπάρχουν άνθρωποι – σε όλα τα επαγγέλματα- που μπορεί να κάνουν κατάχρηση της εξουσίας τους αλλά προσωπικά είμαι τυχερή γιατί δε μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Αν δεν κάνω λάθος, έχεις ρίζες από την Κωνσταντινούπολη.
Σωστά. Γεννήθηκε η μητέρα μου στην Κωνσταντινούπολη. Έφυγε με τον παππού μου και τη γιαγιά μου από εκεί το 1965 με τις τελευταίες απελάσεις και εκ τότε εγκαταστάθηκαν στο Παλαιό Φάληρο όπου μεγάλωσα κι εγώ και παραμένω μέχρι σήμερα.
Άρα οι πιο «Ανατολίτικοι» ήχοι να φανταστώ ότι σου ήταν πιο οικείοι.
Τα ακούσματα στο σπίτι μου ήταν ποικίλα. Υπήρχαν πολύ οι ήχοι της Ανατολής, οι πιο παραδοσιακοί, η γιαγιά μου άκουγε κλασική μουσική την οποία μάλιστα έχω σπουδάσει, η μητέρα μου ήταν πιο ροκ. Είχαμε πολλά μουσικά ερεθίσματα γι’ αυτό και εγώ ακούω τα πάντα. Δεν βάζω παρωπίδες στη μουσική.
Εσένα τι είναι αυτό που σε κέρδισε στη μουσική και σε έκανε να θες να ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτή;
Προϋπήρχε ένα πιάνο στο σπίτι και στην ηλικία των τεσσάρων περίπου ετών άρχισα να κάθομαι και να παίζω σε αυτό. Μου άρεσε πάντα να κάνω show στο σπίτι. Από πολύ μικρή ηλικία αποφάσισα ότι αυτό είναι κάτι που θέλω να το μάθω σε βάθος, να το σπουδάσω και όχι να είμαι μια απλή τραγουδίστρια. Η μουσική ήταν πάντα το καταφύγιό μου, η ζώνη ασφαλείας μου.
Επιθυμία σου είναι να περνάς μηνύματα μέσα από τα τραγούδια σου;
Αυτός είναι έτσι κι αλλιώς ένας από τους ρόλους των καλλιτεχνών. Μας δίνετε ένα βήμα να μιλήσουμε μέσα από τα τραγούδια μας. Προσωπικά, προτιμώ να μιλάω μέσα από τη μουσική μου και λιγότερο μέσα από τα social media. Σε αυτό το κομμάτι είμαι λιγότερο εξωστρεφής. Νιώθω πιο άνετα να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική χωρίς ωστόσο να είναι αυτοσκοπός μου. Έχω και τραγούδια όπως το «Έλα μάτια μου» που είναι απλώς ένα εξωστρεφές διασκεδαστικό τραγούδι.
Τα μουσικά σου πρότυπα ποια είναι;
Είναι πάρα πολλοί οι καλλιτέχνες που θαυμάζω. Όπως σου είπα τα ακούσματα που είχα ήταν πάρα πολλά. Τελικά όμως, εκείνοι που έχω ως πρότυπα είναι αυτοί που και ως άνθρωποι αποτελούν πρότυπα. Προσωπικά δε θεωρώ ότι ισχύει αυτό που λένε ότι κάποιος είναι «σκάρτος» σαν άνθρωπος αλλά καλός στη δουλειά του. Για μένα είσαι ένα πράγμα. Αν δεν είσαι σωστός ως άνθρωπος, όλο το υπόλοιπο δε με αφορά.
Η μουσική βιομηχανία της χώρας μας, είναι θεωρείς «ανοιχτή» σε νέους καλλιτέχνες;
Με την εξέλιξη της τεχνολογίας δίνεται σε όλους ένα βήμα στο να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Από την άλλη, η πληροφορία είναι τόση πολλή που τελικά κάτι πραγματικά αξιόλογο μπορεί να χαθεί. Γίνονται όμως πράγματα στην μουσική βιομηχανία και χαίρομαι που είμαι σε μια εταιρεία όπως η Panik Records που δίνει χώρο σε νέα παιδιά.
Αυτή την περίοδο εμφανίζεσαι κάπου;
Αύριο Σάββατο, πρόκειται να εμφανιστώ στον Σταυρό του Νότου με καλεσμένο μου τον Κώστα Μακεδόνα, κάτι για το οποίο νιώθω τεράστια χαρά και τιμή. Με τον Κώστα Μακεδόνα πρωτογνωριστήκαμε σε μια συναυλία που είχε διοργανώσει η Panik για τα «50 χρόνια Χρήστος Νικολόπουλος» . Αργότερα, ξανασυναντηθήκαμε στο «Μουσικό κουτί». Ταιριάξανε οι φωνές μας και έτσι πήρα το θάρρος να του προτείνω να έρθει ως guest στο live μου στον Σταυρό του Νότου, Αυτή θα είναι μια εμφάνιση και στη συνέχεια οργανώνουμε διάφορα πράγματα ανά την Ελλάδα. Δυο χρόνια με τον κορονοϊό, είχα επιλέξει να μην κάνουμε κάτι γιατί δε θα άντεχα όλο αυτό το ψυχολογικό βάρος των ακυρώσεων κτλ. Τώρα όμως είμαι έτοιμη να επανέλθω δυναμικά.
Μουσικά ετοιμάζεις κάτι άλλο;
Είμαστε στο στούντιο για το νέο μας single το οποίο εύχομαι ότι θα καταφέρουμε να το κυκλοφορήσουμε σύντομα. Γενικά, με όλη την ομάδα μου, δουλεύουμε πάνω στο κομμάτι της εξέλιξής μου στους ήχους που έχω αποφασίσει ότι μου ταιριάζουν.
Αν θα έπρεπε να περιγράψεις σε κάποιον το πρόγραμμα που παρουσιάζεις σε ένα live σου, πως θα το περιέγραφες;
Πρόκειται για ένα αμιγώς ελληνικό πρόγραμμα. Ένα έντεχνο-λαϊκό πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα αρκετά εξωστρεφές που έχει και κάποιες δικές μου πιο νοσταλγικές στιγμές. Μπορώ να σου πω, πως σε αυτή μου την φάση νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενη και πιο ελεύθερη. Παλιότερα νομίζω ότι είχα βάλει τον εαυτό μου σε κουτάκια, ακόμα και στο στυλιστικό κομμάτι με περιόριζα. Πίστευα πως πρέπει να ντύνομαι πιο «σοβαρά» για να με αντιμετωπίζουν και οι άλλοι σοβαρά. Είχα αρχίσει να χάνω λίγο τον εαυτό μου. Πλέον όμως, έχω αποφασίσει να πορεύομαι με ό,τι κάνει εμένα να νιώθω όμορφα και να δείξω πως υπάρχει και μια πιο φρέσκια ματιά στο έντεχνο τραγούδι
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος
