Αυτόν τον άνθρωπο δεν τον είχες δει ποτέ σκυθρωπό, ούτε στα πιο δύσκολα. Φορούσε πάντα εκείνο το αυθεντικό χαμόγελο, ανοιχτόκαρδος, διαχυτικός, άνθρωπος της πιάτσας γνήσιος. Με φιλότιμο και μπέσα. Αυτός ήταν ο Γιώργος Λαδόπουλος για όσους τον γνώριζαν. Και δεν ήταν λίγοι. Ήταν χιλιάδες αυτοί που τον στήριζαν για δεκαετίες τώρα, αναδεικνύοντάς τον σε θέσεις ευθύνης στα κοινά. Από τον ΤΟΕΒ Ενιπέα όπου έδινε κάθε καλοκαίρι τη μάχη να μην «καεί» ούτε στρέμμα στον κάμπο, μέχρι το αγροτοσυνδικαλιστικό κίνημα και την Περιφέρεια Θεσσαλίας.
Στο πανελλήνιο συστήθηκε ως ηγετικό στέλεχος εκείνης της ιστορικής ομάδας των Λαρισαίων αγροτοσυνδικαλιστών από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, μέχρι και την κατάρρευση των συνεταιρισμών στις παρυφές της άγριας οικονομικής κρίσης στις αρχές του ’10.
Προσφυγάκι, άνθρωπος του έξω, του δίνω, του προσφέρω. Μακριά και πέρα από προσχήματα. Ζούσε για την παρέα, για τους φίλους, για τους συνοδοιπόρους στο “ανοιχτό μαγαζί” που λέγεται χωράφι.
Ο πάλαι ποτέ «στρατηγός του κάμπου», τέως πρόεδρος της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Λάρισας Θανάσης Κοκκινούλης θυμάται τη γνωριμία τους: «Τον Γιώργο τον γνώρισα πολύ νωρίς, η γνωριμία μας πάει πίσω στο 1990. Έχουμε διαφορά οκτώ χρόνια. Είχε ένα χαρακτηριστικό που σπανίζει: Ήταν αληθινός. Δεν είχε ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, είχε μόνο ίσια μπροστά. Αυτό που είχε να πει και ήταν αλήθεια και το πίστευε και το στήριζε, θα στο έλεγε χωρίς να τον ενδιαφέρει αν είναι εύηχο. Δεν υπήρχε τίποτε καταφερτζίδικο και δήθεν στον Λαδόπουλο. Κι όποιος τον άντεχε. Ήταν συνοδοιπόρος χρόνια πολλά αλλά ήταν άτυχος. Αυτή την οικογένεια η μοίρα τη χτύπησε άσχημα… Ο Γιώργος ήταν η χαρά της ζωής. Γι’ αυτό λέμε δεν βλέπει Αυτός από πάνω, αν έβλεπε θα διάλεγε…»
Τι κι αν ο καρκίνος που «τον ξεγελούσε από το 2000» όπως χαρακτηριστικά λέει ο Θανάσης Κοκκινούλης, επέστρεψε σε μη αναστρέψιμο επίπεδο τον περασμένο Δεκέμβριο, μετά από ένα απρόσμενο περιστατικό δύσπνοιας, ο Γιώργος δε σκέφτηκε ούτε στιγμή το τέλος που πλησίαζε. Αντίθετα, ανέβηκε στο τρακτέρ του τον Ιανουάριο, γύρισε τη μίζα και έβαλε ρότα για τον Πλατύκαμπο, να ενισχύσει το μπλόκο, όπως έκανε κάθε φορά που τον καλούσε «ο αγώνας». Γι’ αυτό τον αγώνα εξάλλου ζούσε, σ’ αυτόν τον αγώνα αφιερώθηκε κι αυτόν τον αγώνα αφήνει παρακαταθήκη στους επόμενους.
Η κηδεία του θα γίνει σήμερα στη 1 το μεσημέρι, στο αγαπημένο του χωριό, το Ομορφοχώρι που ντύθηκε στα μαύρα και ματαίωσε όλες τις εορταστικές εκδηλώσεις βυθισμένο στο πένθος.
Έχοντας την τιμή να τον γνωρίζω για πάνω από 20 χρόνια, από τα πρώτα δημοσιογραφικά μου βήματα, τον αποχαιρετώ με τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου που τραγούδησαν τα χείλη του τεράστιου Στράτου Διονυσίου:
«Κι άλλος ένας μάγκας πάει
Πέταξε σαν το πουλί
Τώρα θα φτεροκοπάει
Κάπου στην ανατολή…»
Α.Ρ.
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις
