Για να μάθουν μπριτζ οι Λαρισαίοι, χρειάστηκαν δύο γιατροί, ένας έρωτας, μια συγκυρία, μια ιδέα και ένα δημοσιογραφικό άρθρο (φωτό)

Για να μάθουν και να αγαπήσουν το μπριτζ οι Λαρισαίοι, χρειάστηκαν δύο γιατροί, μια συγκυρία, ένα ανεκπλήρωτο πάθος, μια ιδέα, μια νεανική παρόρμηση και ένα δημοσιογραφικό άρθρο.

Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 όταν ο Βασίλης Σκορδάς και Γιώργος Δημητρακόπουλος ξανασυναντήθηκαν στη Λάρισα μετά από 6-7 χρόνια απ’ το τέλος των σπουδών τους στη Θεσσαλονίκη. Λαρισαίος ο πρώτος, αισθηματικός μετανάστης και πολιτογραφημένος Λαρισαίος χρόνια τώρα ο δεύτερος. Θα μπορούσε, εκ πρώτης όψεως, να σκεφτεί κανείς ότι η συγκυρία ήταν ο έρωτας που έφερε στην ίδια πόλη ξανά τους δύο παλιούς συμφοιτητές – ο Γιώργος Δημητρακόπουλος είναι Πατρινός. Θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η ιατρική και η παλιά φοιτητική παρέα τους ένωσε τις πορείες τους. Θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η ίδια η Λάρισα έπαιξε τον ρόλο της.

Κι όμως αλλού πρέπει να ψάξει κανείς τον συνδετικό κρίκο. Στο μπριτζ· οι δυο τους ήταν στην ίδια φοιτητική παρέα που έμαθε μπριτζ στη Θεσσαλονίκη το 1984. Και παραδόξως, αυτό το ίδιο το μπριτζ ήταν ο μεγάλος απών στην νέα τους ζωή στη Λάρισα, το μεγάλο απωθημένο, ένα πάθος που έμενε ανεκπλήρωτο την ώρα που η ζωή άρχιζε να εκπληρώνει τις επαγγελματικές και προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Έπαιζαν βέβαια μεταξύ τους και σε ένα πολύ κλειστό, φιλικό κύκλο μπριτζ, αλλά δεν ήταν αρκετό. Τους έλλειπε το πλαίσιο, η διαδικασία, ατμόσφαιρά, η ιεροτελεστία του αγωνιστικού μπριτζ. Και τι κάνεις όποιος δεν έχει αυτό που επιθυμεί; Το δημιουργεί. Αυτό κάνανε και εκείνοι. Η ιδέα ήταν ξεκάθαρη, η νεανική παρόρμηση μεγάλη.

Αποφάσισαν να μάθουν στους Λαρισαίους μπριτζ.

Της Εύης Μποτσαροπουλου

Σε αυτό το σημείο η συγκυρία, η τύχη ξαναπαίζει σημαντικό ρόλο. Μέσω ενός δημοσιογραφικού άρθρου/αφιερώματος για το άθλημα του μπριτζ, την ιστορία του, και την ανακοίνωση για την πρώτη συνάντηση «των φίλων ή και όσων ενδιαφέρονται να μάθουν μπριτζ» στο ξενοδοχείο «Μετροπόλ». Αυτό το άρθρο του Δημήτρη Χατζηευθυμίου για την εφημερίδα «Ελευθερία» που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 26^ης Ιανουαρίου του 1998 έπαιξε καθοριστικό ρόλο, όπως εξακολουθούν να αναφέρουν – εξίσου εντυπωσιασμένοι και σήμερα – οι δύο μπριτζέρ· μου άρεσε ο όρος, έτσι τους ανέφερε ο Δημήτρης Χατζηευθυμίου στον εν λόγω άρθρο· αναβάθμιζε εκ προοιμίου το όλο εγχείρημα και το ρόλο των Βασίλη Σκορδά και Γιώργου Δημητρακόπουλου σε μια εποχή και σε μια πόλη που το μπριτζ ακουγόταν σαν κάτι γοητευτικό μεν, ελιτίστικο και απόμακρο δε… Το άρθρο λοιπόν εκείνο κίνησε έντονα το ενδιαφέρον των Λαρισαίων για το μπριτζ· η ανταπόκριση στο κάλεσμα για την πρώτη εκείνη συνάντηση που ήταν «περισσότερο γνωριμίας, αν και η φιλοδοξία των δύο νεαρών μπριτζέρ δεν είναι μόνο να διερευνήσουν τις προϋποθέσεις ίδρυσης ενός ομίλου στο οποίο θα παραδίδονται μαθήματα μπριτζ, αλλά και η ανάπτυξή του σε αγωνιστική μορφή» ήταν τεράστια.

Πάνω από 50 Λαρισαίοι είχαν συγκεντρωθεί στο «Μετροπόλ». Εκείνη η Πέμπτη, στις 29 Ιανουαρίου του 1998, αποτέλεσε το σημείο μηδέν στην πορεία των 26 χρόνων που έχει διανύσει μέχρι σήμερα ο Όμιλος Αγωνιστικού Μπριτζ Λάρισας.

Το γοητευτικό για μένα στοιχείο σε όλη αυτή την έως και κινηματογραφική ιστορία, είναι ο παράγον τύχη, η συγκυρία. Όλα αυτά τα επιμέρους στοιχεία, γεγονότα, που έπαιξαν τη συγκεκριμένη στιγμή τον καθοριστικό ρόλο για την εξέλιξη που ακολούθησε.

Η Λάρισα που αγνοούσε το μπριτζ, όχι μόνο το έμαθε, αλλά κατάφερε να έχει σήμερα ένα όμιλο που είναι σε δυναμισμό ο πρώτος επαρχιακός όμιλος στην ελληνική επικράτεια – οι 4 παραδοσιακά μεγάλοι όμιλοι είναι της Κηφισιάς, της Βουλιαγμένης, της Μιχαλακοπούλου στην Αθήνα, και της Θεσσαλονίκης φυσικά. Τα πολύ πρόσφατα στοιχεία το επιβεβαιώνουν άλλωστε. Στο Πανελλήνιο Διασυλλογικό Πρωτάθλημα που έλαβε χώρα στο κλειστό του Καλατράβα στην Αθήνα, στο οποίο συμμετείχαν περίπου 1500 παίχτες από όλη την Ελλάδα, 53 όμιλοι και 308 ομάδες, η Λάρισα «κατέβασε» 11 ομάδες σε διαφορετικές κατηγορίες, όταν μόνο η Αθήνα κατέβασε 12, και η επόμενη στη σειρά επαρχιακή πόλη μόλις 7. Επίσης, η Λάρισα «μετράει» 4 χρυσά μετάλλια – 2 παγκόσμια και 2 πανευρωπαϊκά από τον Παναγιώτη Σκορδά, γιο του ενός από τους δύο πρώτους μπιτζέρ της πόλης. Η Λάρισα είναι δε, η πιο δυνατή πόλη στο επίπεδο νέων Ελλάδας· Παναγιώτης Σκορδάς, Θωμάς Οικονόμου, Θοδωρής Τουρτουτσίδης και Μαριτία Ντερέκα, οι νεαροί Λαρισαίοι που μετέχουν στις εθνικές ομάδες νέων (under 26, under 21 και under 16).

Ας επιστρέψουμε στη συζήτηση περί γοητευτικού στοιχείου… Εκτός από το προφανές και δυνατό συμβολισμό της ιστορίας αυτής που αποδεικνύει ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, το οξύμωρο στοιχείο της τύχης και της συγκυρίας είναι αυτό που προσωπικά με γοήτεψε περισσότερο. Και χρησιμοποιώ τον όρο «οξύμωρο» για το μπριτζ είναι το μοναδικό παιχνίδι, πνευματικό και μη, το μόνο άθλημα, που ο παράγον τύχη δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Και να σκεφτεί κανείς ότι παίζεται με χαρτιά… Οι λέξεις «χαρτιά» και «τράπουλα» έχουν διεισδύσει τόσο στη γλώσσα μας όταν θέλουμε να μιλήσουμε για το τυχαίο. «Δεν του μοίρασε καλά χαρτιά η ζωή»… «πρέπει να ανακατευτεί η τράπουλα»…

Όμως το μπριτζ και η τύχη ουδεμία σχέση μεταξύ τους έχουν, εκτός ίσως από κάποιες περιπτώσεις όπως η ιστορία μας.

Όλοι οι παίκτες σε μια παρτίδα μπριτζ παίζουν τα ίδια φύλλα. Και στο αγωνιστικό μπριτζ όλοι, σε όλους τους ομίλους, σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, παίζουν κάθε εβδομάδα τις ίδιες ακριβώς παρτίδες. Συγκεκριμένα, κάθε Δευτέρα και Τετάρτη παίζουν ταυτόχρονα 35 σύλλογοι με 370 ζευγάρια, και κάθε Τρίτη και Πέμπτη περίπου 18-20 όμιλοι και περί τα 200 ζευγάρια.

Αυτό είναι το γοητευτικό στοιχείο που εντοπίζει η Κατερίνα Αβρανά. Η Κατερίνα έχει παίξει και αυτή σημαντικό ρόλο στην ιστορία του ομίλου μπριτζ της Λάρισας. Ήταν αρχικά, μία εκ των 50 ατόμων που παραβρέθηκαν σε εκείνη την ιστορική πρώτη συνάντηση στο «Μετροπόλ». Ερωτεύτηκε το μπρίτζ και τον μπριτζέρ Βασίλη Σκορδά. Παντρεύτηκαν, κουμπάρος ήταν φυσικά ο άλλος μπριτζέρ Γιώργος Δημητρακόπουλος – παρεμπιπτόντως προέκυψαν 5 γάμοι μεταξύ των μελών του ομίλου όλα αυτά τα χρόνια. Διετέλεσε πρόεδρος του ομίλου από 2017 έως το 2020· «επί δικής της θητείας άνθισε ο σύλλογος και συνεχίζει να ανθίζει με το παρόν Δ.Σ., με πρόεδρο την Τζίνα Ντρογκούλη, αντιπρόεδρο τη Βάσω Θεμισόγλου,γραμματέα τον Νικόλα Ρετσιάνη, ταμία τον Αχιλλέα Καρβούνη και τα μέλη Αιμιλία Βάλβη, Δημήτρη Χασάπη και Γιώργο Δημητρακόπόυλο από την παλιά φρουρά», μου λέει ο Γιώργος Δημητρακόπουλος χαμηλόφωνα λίγο πριν φτάσει στη συνάντησή μας το ζεύγος Αβρανά – Σκορδά. «Είναι πολύ σεμνή, δεν θα σου τίποτα, η ίδια» συμπλήρωσε. «Ούτε για τον γιο τους θα σου πουν, τον Παναγιώτη που έχει πάρει 4 χρυσά στο μπριτζ… Αλλά είναι μια τεράστια επιτυχία για τον ίδιο φυσικά, αλλά και για τον όμιλο». Είναι και λίγο καρμικό και νομοτελειακό λέω εγώ. Και αρκετά κινηματογραφικό. Ο γιος του ενός εκ των δυο συνιδρυτών, με νονό τον άλλο, και γονείς που γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν παίζοντας μπριτζ…

Η Κατερίνα Αβρανά όμως με επαναφέρει στην πραγματικότητα και προσπαθεί να μου εξηγήσει τι είναι τόσο γοητευτικό σε αυτό το παιχνίδι, για το οποίο προσωπικά ξέρω πολύ λίγα και στα μάτια μου φαντάζει ιδιαιτέρως απαιτητικό και δύσκολο. «Συνεχώς βελτιώνεσαι διαβάζοντας και μαθαίνοντας διαφορετικούς τρόπους επίλυσης προβλημάτων στο τραπέζι. Αυτό είναι το πιο γοητευτικό στοιχείο για μένα. Ξεχνάς ότι άλλο σε απασχολεί και η προσωπική χαρά είναι μεγάλη όταν καταφέρνεις το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα την ώρα που συγκρίνεσαι με άλλους που βρίσκονται ακριβώς στην ίδια θέση με σένα. Τα στοιχεία είναι όλα γνωστά».

Τι εννοείτε τους ρωτάω ότι είναι όλα γνωστά σε όλους; Και στους αντιπάλους; Και η εσωτερική στρατηγική του κάθε ζευγαριού συμπαικτών;

«Να επισημάνουμε ότι χρειάζεται αναλυτική και συνδυαστική σκέψη» ξεκινά να μου εξηγεί ο Βασίλης Σκορδάς· «το ταλέντο βρίσκεται σε όποιον μπορεί να κάνει πιο ολοκληρωμένη αυτή τη διαδικασία και σε όσο τον δυνατόν πιο λίγο χρόνο». Και μαζί με τον Γιώργο Δημητρακόπουλου συνεχίζουν να μου εξηγούν ότι είναι ένα καθαρά πνευματικό παιχνίδι, ότι η βασική του διαφορά με το σκάκι είναι ότι είναι ομαδικό και ότι οι κώδικες που αναπτύσσονται μεταξύ των συμπαικτών είναι γνωστοί σε όλους, και τους αντιπάλους! «Το παιχνίδι χωρίζεται σε δυο στάδια, την αγορά και την εκτέλεση. Στο πρώτο στάδιο είναι καθοριστική η επικοινωνία με συμπαίκτη σου, εκεί αναπτύσσονται οι κώδικες, οι οποίοι όμως δεν είναι κρυφοί. Χρειάζεται πολύ προετοιμασία, να μπορείς να διαβάσεις και να κατανοήσεις τα ίδια πράγματα. Στην αγορά καθορίζεις τον στόχο και στην εκτέλεση υλοποιείς το στόχο, ήτοι το συμβόλαιο».

Κάπου εδώ αρχίζω και μπερδεύομαι, αλλά κατανοώ ότι η ουσία δεν βρίσκεται τόσο στους κανόνες του παιχνιδιού. Συνήθως ένας χρόνος μαθημάτων είναι αρκετός για να μπορείς να παίξεις και μια διετία με τριετία αρκετή για να μετέχεις αγωνιστικά στο επίπεδό σου. Τα μαθήματα μπριτζ άλλωστε ξεκινούν από την 5^η Δημοτικού – υπάρχει ειδικό εκπαιδευτικό τμήμα για μαθητές μέχρι Γ’ Γυμνασίου, εκτός από αυτό των ενηλίκων. Η ουσία βρίσκεται στο στοιχείο της δια βίου μάθησης, το οποίο σε κάνει να μην βαριέσαι ποτέ, στο ότι μπορείς να επιλέξεις τον τρόπο παιχνιδιού που σου ταιριάζει – άλλοι παίζουν με στόχο την εγκεφαλική διασκέδαση, αλλά για να κερδίσουν -, στο ότι το μπριτζ ταιριάζει και σε μοναχικούς χαρακτήρες και σε κοινωνικούς, στο ότι μέσα από το παιχνίδι οι μπριτζέρ βγάζουν πολλά στοιχεία του χαρακτήρα τους.

Και στο διάβασμα, μου τονίζουν και πάλι.

Δηλαδή, τι εννοείτε διάβασμα, ρωτάω…

«Υπάρχει μεγάλη βιβλιογραφία για το μπριτζ, άλλη για την «αγορά» το πώς δηλαδή θα καταλήξεις στο συμβόλαιο – υπάρχουν διάφορες σχολές, οι επιθετικές, οι αμυντικές -, και άλλη για το στάδιο της «εκτέλεσης» όπου εκεί μπορεί κανείς να μελετήσει πάνω σε συγκεκριμένες παρτίδες».

Ο Γιώργος Δημητρακόπουλος μου μιλά στη συνέχεια και την ιστορία του μπριτζ, για το πώς η προέλευση της λέξης προέρχεται από το ρωσικό biritz που σημαίνει πλειστηριασμός. Για το πώς από τη Ρωσία το μπριτζ ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη και μετά στην Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, τη Γαλλία, την Ισπανία και σε όλη την Ευρώπη. Για το πώς ταυτίστηκε με την Αγγλία και για το ότι έγινε άθλημα το 1925 όταν έφτασε στην Αμερική – μέχρι τότε ήταν μόνο παιχνίδι, παιζόταν σε σπίτια και λέσχες, δεν ήταν αγωνιστικό με τη μορφή που το ξέρουμε σήμερα, έτσι όπως από την Αμερική επέστρεψε ξανά στην Ευρώπη. Μου έστειλε και υπέροχο υλικό, και ιστορικό και λογοτεχνικό. Το μπριτζ έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλά βιβλία… ένα χαρακτηριστικό είναι του Ίαν Φλέμινγκ. Πρόκειται για την περιβόητη παρτίδα, 7-σπαθιά ΧΧed (ρεκοντρέ) που εκτελεί με επιτυχία ο James Bond. Η παρτίδα αναφέρεται στο βιβλίο του Fleming ‘’Moonraker’’ (1958), που σαν ταινία παίχτηκε το 1979. Και σε ένα δικό μας, το «Οι Μάγισσες της Σμύρνης», όπου εκεί αναφέρεται ως σουιβί… Μπορείτε να απολαύσετε το υλικό που επιμελήθηκε ο Γιώργος Δημητρακόπουλος εδώ.

Το αρχικό τους όνειρο το αντιλαμβάνομαι πλήρως… σήμερα τι ονειρεύονται άραγε οι δυο πρώτοι μπριτζέρς;

«Πάει παράλληλα με την ηλικία» μου λέει γελώντας ο Βασίλης Σκορδάς «τότε είμασταν νέοι και ονειροπόλοι, τώρα μας ενδιαφέρει η συντήρηση… να συνεχιστεί ο όμιλος».

«Έναν δικό μας χώρο» απαντάει ο Γιώργος Δημητρακόπουλος.

Η αλήθεια είναι ότι ο Όμιλος αγωνιστικού μπριτζ Λάρισας υπήρξε κατά τη διάρκεια όλων αυτό των χρόνων αρκετά νομάς…  

Ο ΟΑΜΛ στεγάστηκε αρχικά σε αίθουσα που παραχωρήθηκε από τον Δήμο, στην οδό Παλαιολόγου (κοντά στον Σιδ. Σταθμό) για τα δύο πρώτα χρόνια. Στην πορεία μετακόμισε σε αίθουσα που νοίκιασε ο Όμιλος στην οδό Σβαρτς (δίπλα στο ΓΝΛ), όπου και στεγάστηκε για δύο χρόνια. Ακολούθησαν για μικρά διαστήματα το ξενοδοχείο HELENA και το ξενοδοχείο DIVANI. Στη συνέχεια για κάποια χρόνια ο όμιλος στεγάστηκε στο ξενοδοχείο DIONYSSOS, στη λέσχη τραπεζοϋπαλλήλων και έκτοτε για αρκετά χρόνια, στο ξενοδοχείο METROPOL. Η περιπλάνηση των Λαρισαίων μπριτζέρς έχει σταματήσει εδώ και μια δεκαετία που φιλοξενούνται στον Μύλο του Παππά, σε αίθουσα που παραχωρείται από το Δήμο. Κατά το διάστημα αυτών των ετών υπήρξαν και τα θερινά εντευκτήρια, με τον ΟΑΜΛ να έχει φιλοξενηθεί κατά σειρά στο κέντρο Πισίνα, στο κέντρο Φρούριο και στο Μίνι Γκολφ του Αλκαζάρ.

Ο χώρος έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία του ομίλου, συμφωνούν όλοι σε αυτό, και θεωρούν την τρέχουσα δεκαετία στο Μύλο την δεύτερη περίοδο άνθισης μετά την πρώτη της ίδρυσής του.

Μια ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει σε όλους τους προέδρους του ΟΑΜΛ·  πρώτος ήταν ο Βασίλης Σκορδάς, ακολούθησαν εννιά Δ.Σ. με προέδρους τους κ.κ. Γιώργο Μπουραζάνα, Γιώργο Δημητρακόπουλο, Νίκο Παπαδόπουλο, Ηλία Καφφέ, κα Κατερίνα Αβρανά και την τωρινή πρόεδρο κα Τζίνα Ντρογκούλη. Αντιστοίχως θα πρέπει να αναφερθεί και το πρώτο ΔΣ του Ομίλου, που ήταν κι αυτό που αντιμετώπισε την πρόκληση και τις δυσκολίες του εγχειρήματος και έφερε σε πέρας την αποστολή της δημιουργίας του ΟΑΜΛ.

Πρόεδρος: Βασίλης Σκορδάς
Γενικός Γραμματέας: Γιώργος Δημητρακόπουλος
Αντιπρόεδρος: Ηλίας Καφφές
Ταμίας: Ηρακλής Γεροντόπουλος
Ειδικός Γραμματέας: Κατερίνα Αβρανά
Μέλη: Γιώργος Πούρικας, Θεόδωρος Γκασδράνης, Γιάννης Καστόρης, Νίκος Παπαδόπουλος

Ο Γιώργος Δημητρακόπουλος στην επετειακή εκδήλωση για τα 20 χρόνια του ΟΑΜΛ, για την οποία μπορείτε να βρείτε πλούσιο και απολαυστικό υλικό εδώ, διευκρίνισε ότι μπριτζ έπαιζαν στη Λάρισα, αλλά και στις άλλες πόλεις της Θεσσαλίας, εδώ και πολλές δεκαετίες. «Έπαιζαν στις λέσχες τους ή σε αίθουσες ξενοδοχείων. Έπαιζαν όμως το μπριτζ της παρέας, όχι το αγωνιστικό μπριτζ. Έχουμε στα χέρια μας το καταστατικό ίδρυσης του Ομίλου φίλων του Μπριτζ στη Λάρισα το 1978. Με συγκίνηση, πριν λίγο καιρό, διαπιστώσαμε πως ένα από εκείνα τα ιδρυτικά μέλη ήταν ο πατέρας σημερινού μαθητή μας, του Πλάτωνα Στωϊκίδη, κάτι που δεν γνώριζε ούτε ο ίδιος ο Πλάτωνας. (…) Η πρώτη προσπάθεια που έγινε στη Λάρισα για το αγωνιστικό Μπριτζ ήταν το 1989, από έναν πυρήνα σκακιστών (να αναφέρουμε τους αδερφούς Γκουντιντά), χωρίς όμως να καρποφορήσει».

Όλο αυτό που περιγράφουν, αυτή η απίθανη ιστορία του μπριτζ στη Λάρισα, εισπράττεται με το που θα βρεθεί κανείς στο Μύλο τις μέρες που παίζονται οι αγώνες.

Είναι σαν να διεισδύεις σε έναν άλλο κόσμο, σε μια μεγάλη παρέα ανθρώπων, σε ένα χώρο που επικρατεί ταυτόχρονα οικειότητα, κέφι, αλλά και σοβαρότητα ταυτόχρονα, συγκέντρωση, ησυχία. Αισθάνεσαι πως πρέπει να τον σεβαστείς και συ όπως και τα μέλη του. Και ταυτόχρονα νιώθεις μια ζήλεια για όλο αυτό που εκεί συμβαίνει και συ δεν καταλαβαίνεις. Σε κάνει να θέλεις να γίνεις και συ μέρος αυτού του κόσμου, αυτής της ιεροτελεστίας του παιχνιδιού. Να δεις πως γίνεται το αποτέλεσμα να μην εξαρτάται από την τύχη…