Τέλη Ιουνίου του 1993 και μια φήμη αρχίζει να εξαπλώνεται στις παρέες στον Πλαταμώνα…
Όλοι μιλούν για το νέο beach bar, το πρώτο ουσιαστικά στην περιοχή με τα δεδομένα που ξέρουμε σήμερα, με το παιχνιδιάρικο όνομα Itsi Bitsi που άνοιξε ο Στέλιος Λαμπρόπουλος του ιστορικού ραδιοφωνικού σταθμού Heat FM και του δισκάδικου Division και ο Ντίνος Βασιλόπουλος κάπου στην Παραλία του Παντελεήμονα. Αυτό το «κάπου» ήταν αρχικά που ερέθισε τη φαντασία των περισσότερων, καθώς, όταν άνοιξε, δεν υπήρχαν ταμπέλες και όλοι έψαχναν να το βρουν…
Σήμερα ενδεχομένως, που έχουμε συνηθίσει στα speakeasy bars (σε ελληνική μετάφραση «μίλα σιγά»), τα οποία κρατούν κρυφή τη διεύθυνσή τους ως μέρος του concept που αναβιώνει την αίσθηση της ποτοαπαγόρευσης, θα θεωρούσαμε ότι το να ψάχνει κανείς να βρει ένα μαγαζί είναι μέρος της ιεροτελεστίας του προωθητικού μάρκετινγκ των ιδιοκτητών.
Στην περίπτωση του Itsi Bitsi όμως δεν συνέβη κάτι τέτοιο.
Η απόφαση που πάρθηκε από τον Λαμπρόπουλο και τον Βασιλόπουλο να ανοίξουν ένα beach bar, ήταν μια ξαφνική ιδέα, όπως όλες οι εμπνεύσεις της εποχής που άλλαξαν τα δεδομένα στη Λάρισα, από μια παρέα φίλων που σκέφτηκε να κάνει ένα μπαρ στο οικογενειακό οικόπεδο του Στέλιου Λαμπρόπουλου που περνούσε εκεί τα καλοκαίρια του με δικές του σκηνές. Ονομάστηκε έτσι μετά από μια… αντιδραστική ιδέα του Λαμπρόπουλου, που ήταν εμπνευσμένη από το γνωστό τραγούδι και έκανε ηχητικό λογοπαίγνιο, στις προτάσεις μεγαλύτερου συγγενή που πρότεινε ονόματα σοβαρά και πομπώδη όπως “Mediteraneo”. Είναι αλήθεια ότι αν το “Itsi Bitsi” λεγόταν “Mediteraneo” δεν θα συνέβαινε ποτέ αυτό που συνέβη εκεί…
«Το κάνουμε για όσο κρατήσει;» είπαν, και το έκαναν. Οι εργασίες κράτησαν μόλις ενάμιση μήνα και οι αρχικές επεμβάσεις στο χώρο ήταν μόνο ένας τοίχος με πέτρες που κτίστηκε για να μπει το μπαρ μπροστά του και οι καρέκλες και οι σεζλόνγκ που αγοράστηκαν. Φυσικά, υπήρξε καθυστέρηση στο χρονοδιάγραμμα λόγω του μαραγκού, που όπως λέει ο Στέλιος Λαμπρόπουλος ήταν ένας χαβαλές τύπος με δυσκολία στο μετράει σωστά και κυκλοφορούσε με ένα καδρόνι στο χέρι για να προσθέσει τσόντες όπου χρειαζόταν. Είχαν παραγγελθεί φυσικά και ταμπέλες για να μπουν σε διάφορα σημεία του δρόμου και να σε κατευθύνουν, αλλά… δεν πρόλαβαν ποτέ να τις τοποθετήσουν. «Έλα μωρέ» του είπε ο Βασιλόπουλος «θα το βρουν»! Και έτσι κι έγινε. Όλοι τελικά το βρίσκαμε, αν και τις περισσότερες φορές στην αρχή παρκάραμε στα γειτονικά οικόπεδα.
Οι γείτονες υπήρξαν άλλος ένας καθοριστικός παράγοντας για την εξέλιξη και την επιτυχία ίσως του μαγαζιού, καθώς μετά από συνάντησή μαζί τους για να ρυθμιστεί το θέμα του ωραρίου της μουσικής, το μόνο που ζήτησαν ήταν αυτή να ξεκινά στις 5 το απόγευμα και να χαμηλώνει τα βράδια τις καθημερινές. Τις Παρασκευές και τα Σαββατόβραδα τους αφήναν να παίζουν μέχρι το πρωί…
Αυτή η συμφωνία για την έναρξη της μουσικής στις 5 το απόγευμα, το Itsi Bitsi ήταν το πρώτο beach bar που έπαιζε μουσική σε παραλία με μεγάλα ηχεία που χρησιμοποιούνται σε clubs, τηρήθηκε και ο κόσμος το ήξερε και το περίμενε. Όσο πλησίαζε στις πέντε, υπήρχε μια βουβαμάρα στον χώρο, μια υποβόσκουσα προσμονή από όλους που περιμένανε να πάει 5 ακριβώς. Μόλις ξεκινούσε η μουσική γινόταν χαμός, σαν να απελευθερωνόταν μια τεράστια ενέργεια, και το πάρτι ξεκινούσε.
Βέβαια, όλα αυτά δεν θα γινόταν αν πίσω από το όλο concept δεν βρισκόταν ο Στέλιος Λαμπρόπουλος, η ομάδα και η παρέα του Heat FM. Πέλος, Βασίλης Βάιλας και Στέλιος Μπουρνόβας …
Ο Στέλιος Λαμπρόπουλος συμμετείχε στο concept μόνο την πρώτη χρονιά, στη συνέχεια αποχώρησε και συνέχισε να λειτουργεί υπό την εποπτεία του Βασιλόπουλου και ενός ξαδέρφου (του Στέλιου) μέχρι το 1997 οπότε και το ανέλαβαν κάποιοι επιχειρηματίες από την Κατερίνη. Τη δεύτερη χρονιά έγινε η πισίνα και τα γήπεδα μπάσκετ, όπως ήταν στο αρχικό πλάνο αλλά δεν προλαβαίναν να κατασκευαστούν την πρώτη σεζόν.
Το Itsi Bitsi απογειώθηκε και αγαπήθηκε πολύ. Γέμισε τα καλοκαίρια με πολύ πολύ διασκέδαση, μουσικές και χορό. Ήταν το must to be σημείο για τους παραθεριστές του Πλαταμώνα αλλά και για κόσμο από τη Λάρισα που ερχόταν ειδικά για αυτό.
Γινόταν άλλωστε πολλά στο Itsi Bitsi… Θρυλικοί αγώνες μπάσκετ, μπουγελώματα με νερό, αλκοόλ, σαμπάνιες και αυγά… Οι παρέες κάναν πλάκες στα ντουζ και σπάγαν αυγά τα οποία ρίχναν από το κενό που υπήρχε στις φίλες τους που λούζονταν με σαμπουάν και… αυγά μέχρι να το καταλάβουν. Φωτογραφίζανε τους πελάτες από μακριά, εκτυπώνανε τις φωτογραφίες και την επόμενη που πήγαινες σου τις έδιναν… Υπήρχε ένα κέφι αυθόρμητο, όχι βεβιασμένο και στημένο. Υπήρχε ατμόσφαιρα.
«Ήταν “esemplare unico”, δείγμα μοναδικό. Μερικά πράγματα πρέπει να κρατάνε λίγο. Όσο πιο ωραία είναι μια ιδέα, τόσο πιο γρήγορα πρέπει να πεθαίνει γιατί μετά φθείρεται. Μετά γίνεσαι έμπορος. Εμείς δεν το κάναμε σαν επιχειρηματική κίνηση και για να βγάλουμε χρήματα, αλλά για το κέφι μας. Δεν το φανταζόμασταν ποτέ ότι θα γίνει τόσο μεγάλη επιτυχία. Βέβαια, νιώθω μεγάλη ικανοποίηση, όταν ακόμη και τώρα μετά από τόσα χρόνια, φίλοι και άλλος κόσμος μου λέει ότι το θυμούνται και πόσο ωραία περνούσαν εκεί» λέει ο Στέλιος Λαμπρόπουλος και έχει απόλυτο δίκιο…
Εύη Μποτσαροπούλου
