Ο Γιάννης Κρητικός είναι πολύπλευρο ταλέντο. Μουσικός, τραγουδοποιός, τραγουδιστής, και τα τελευταία χρόνια και ηθοποιός. Από εκεί που μας ξεσήκωνε με τη λύρα και τα τραγούδια του, βρέθηκε στη σκηνή του J2US να μεταμορφώνεται σε Νίκο Ξυλούρη, Τζίμη Πανούση και Momo Chan.
Και έκτοτε, για τον Γιάννη Κρητικό άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο, αυτό της υποκριτικής. Πρώτα στο θεατρικό σανίδι και μετέπειτα στη μικρή οθόνη, αρχικά ως Μανούσος, στις «8 Λέξεις» και τα τελευταία τρία χρόνια ως Πότης, στη «Γη της Ελιάς».
Κι ενώ πολύς κόσμος τον έχει ταυτίσει με τον Πότη, εκείνος συνεχίζει να δουλεύει και να ανακαλύπτει νέες πτυχές του ήρωά του. Μιλώντας στο TLIFE, ο Γιάννης Κρητικός μιλά για το μέχρι τώρα καλλιτεχνικό του ταξίδι, τον Πότη ενώ αποκαλύπτει και τον δικό του μηχανισμό άμυνας για να ξεπερνά τις δύσκολες καταστάσεις.
Γιάννη, απ’ όσο γνωρίζουμε η αρχική σου ενασχόληση είχε να κάνει με τη μουσική και στην πορεία ήρθε να προστεθεί η υποκριτική.
Πράγματι. Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ήταν σε ηλικία έξι ετών. Το νησί μου, η Κρήτη, είναι έτσι κι αλλιώς ένα νησί που το ακολουθεί μια τεράστια μουσική παράδοση, οπότε οι επιρροές ήταν αρκετές. Στην ηλικία των 5 ετών, οι γονείς μου μού έκαναν δώρο ένα μικρό πιανάκι, με αφορμή τον ερχομό του αδελφού μου.
Άρχισα να πειραματίζομαι και να προσπαθώ να παίξω σε αυτό ότι άκουγα. Σιγά σιγά, άρχισα να τους ζητάω να μου πάρουν λύρα. Ήταν ένα μουσικό όργανο που έβλεπα παντού και με γοήτευε, συν του ότι ο παππούς μου ασχολούνταν με το μαντολίνο. Τελικά μου έκαναν δώρο μια λύρα. και κάπου εκεί ξεκίνησε ο μουσικός μου πειραματισμός και το μουσικό αυτό ταξίδι που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Η απόφαση να ασχοληθείς πιο επαγγελματικά με τη μουσική πότε ήρθε;
Δε νομίζω ότι υπήρξε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή που πάρθηκε η απόφαση αυτή. Νομίζω ότι ήρθε λίγο «τυχαία» και όχι τόσο συνειδητά. Τουλάχιστον στην αρχή. Στο Γυμνάσιο πειραματίστηκα και με άλλα μουσικά όργανα, τύμπανα, κιθάρα, μπάσο κτλ. Άρχισα δειλά δειλά να κάνω κάποιες εμφανίσεις σε μπουάτ του Ηρακλείου. Αργότερα, όταν ήρθα στην Αθήνα για τις σπουδές μου πάνω στη φωνητική, μου μπήκε το «μικρόβιο». Έτσι άρχισαν να ψάχνω πιο έντονα την τύχη μου πάνω στον δρόμο της μουσικής.
Όταν ήρθες στην Αθήνα από την Κρήτη, φανταζόσουν ότι τα πράγματα θα είχαν αυτή την εξέλιξη για εσένα;
Ένιωθα μια σιγουριά. Η άγνοια, και τα όνειρα που έχουν τα παιδιά σε αυτή την ηλικία, με έκαναν να νιώθω σίγουρος. Δεν πίστευα ότι θα συμβεί κάτι κόντρα σε αυτό που ονειρευόμουν. Και ξέρεις, είναι ωραίο να ονειρευόμαστε, τα όνειρα δεν κοστίζουν τίποτα και δεν έχουν και περιορισμούς.
Υπήρξαν στιγμές που να σε έπαιρνε από κάτω γιατί ενδεχομένως έβλεπες κάτι να μην πηγαίνει τόσο καλά;
Άπειρες τέτοιες στιγμές. Και τώρα ακόμα. Όχι γιατί κάτι δεν πετυχαίνει, αλλά γιατί μπορεί να μην έρχεται ακριβώς με τον τρόπο που το έχεις σκεφτεί. Μπορεί να σου συμβεί να τραγουδήσεις, αλλά όχι αυτό που εσύ θέλεις. Ειδικά όταν βρίσκεσαι στα πρώτα σου βήματα, πας σε ένα σχήμα και σου δίνουν τα τραγούδια που θα πεις για να πλαισιώσεις το εκάστοτε σχήμα, εσύ ενδεχομένως να θες να πεις κάτι άλλο και αυτό αυτομάτως να σε κάνει να μη νιώθεις τόσο ευχαριστημένος. Σιγά σιγά όμως, όσο ωριμάζουμε πνευματικά έρχονται όλα και ηρεμούν μέσα μας και το κάθε πράγμα παίρνει το δικό του δρόμου.
Έχεις παραδεχτεί πολλές φορές ότι το «Κρητικός» προέκυψε κατά λάθος.
Πράγματι, όλα ξεκίνησαν από μια αφίσα. Ήταν η πρώτη μου δουλειά με τον Νίκο Νομικό, και είχα πάει να κάνω μια φωτογράφιση. Έφυγα νωρίτερα για να πάω στις πρόβες, και ο φωτογράφος, επειδή δεν ήξερε το όνομά μου ρώτησε για να το βάλει στην αφίσα. Ο Νίκος Νομικός, αυθόρμητα απάντησε, «Τον Γιαννάκη τον Κρητικό;» και έμεινε.
Σκέφτηκες ποτέ να επιστρέψεις στο πραγματικό σου επώνυμο;
Δεν έγινε ποτέ κάτι για να με κάνει να θέλω να το αλλάξω. Έτυχε, και το κράτησα. Άλλωστε, δεν έχω κρύψει ποτέ το πραγματικό μου επώνυμο, το οποίο είναι Τζαγκαράκης. Ο κόσμος με γνώρισε ως Κρητικό. Βέβαια, πάνω που μια μερίδα κόσμο έμαθε ότι με λένε, Γιάννη Κρητικό, ξαφνικά έχουν αρχίσει να με φωνάζουν Πότη, λόγω του ρόλου στη σειρά. Όπως το βλέπω όμως, και όπως το πάει η σεναριογράφος μας, Βάνα Δημητρίου, που έχει βάλει την Αννούλα στη σειρά να με φωνάζει Μπούμπη, θα πηγαίνω για συναυλίες και θα με φωνάζουν από κάτω Μπούμπη. (γέλια) Είναι λογικό όμως, όταν ασχολείσαι με τα καλλιτεχνικά να σου κολλήσουν κάποιο προσωνύμιο και εννοείται είναι όλα ευπρόσδεκτα.
Μέσα στη μουσική σου πορεία, ήρθε και η πρόκληση για το YFSF, το οποίο και κέρδισες. Ήταν μια πρόκληση για σένα να πεις το «ναι» σε ένα τέτοιο show;
Η αλήθεια είναι ότι και εκεί πήγα με μια σιγουριά. Έκανα μιμήσεις για τους φίλους μου έτσι κι αλλιώς, μου άρεσε και το πήρα πολύ ζεστά όλο. Δε θεωρώ ότι ανταγωνίστηκα κάποιον, δεν ήμουν ανταγωνιστικός με τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους, απλά προσπαθούσα κάθε φορά να δίνω το δικό μου 100%. Το χάρηκα, και τελικά κατάφερα και να κερδίσω.
Και η υποκριτική πως προέκυψε;
Έλα ντε (γέλια). Νομίζω από το YFSF ξεκίνησαν όλα. Με είδε ο Αλέξανδρος Ρήγας, με τον οποίο είχε τύχει να γνωριστούμε και παλαιότερα, και μου πρότεινα να παίξω το καλοκαίρι του 2018 στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη, σε μια μεγάλη περιοδεία με υπέροχους ηθοποιούς που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα συνεργαστώ.
Πριν από αυτό, είχα κάνει και μια μουσικοθεατρική παράσταση με τη Βασιλική Ανδρίτσου που επίσης με είχε δει στο YFSF και αποφάσισε να πειραματιστεί μαζί μου. Εκ τότε, έκανα κάποιες ακόμη θεατρικές παραστάσεις, και σιγά σιγά όλα πήραν τον δρόμο τους και ήρθαν και τα σήριαλ.
Συνήθως άνθρωποι που προέρχονται από άλλους χώρους, ξεκινούν από κάποια τηλεοπτική σειρά και στη συνέχεια πηγαίνουν στο θέατρο. Σε εσένα συνέβη το ανάποδο.
Είμαι λίγο ανάποδος γενικά (γέλια). Έτυχε λοιπόν να συμβεί κι εδώ. Το πήγα λίγο ανάποδα, αλλά δε με χαλάει η σκέψη. Άλλωστε φαίνεται να εξελίχθηκε καλά μέχρι στιγμής.
Την πρώτη φορά που εμφανίστηκες στο θεατρικό σανίδι υπήρχε άγχος, ή επειδή γνώριζες πως είναι να βρίσκεσαι πάνω σε μια σκηνή λόγω της μουσικής σου ιδιότητας, ήσουν πιο άνετος;
Πάντα υπάρχει ένα δημιουργικό άγχος. Το άγχος αυτό όμως κρατάει μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστώ. Όταν βγω στη σκηνή φεύγει όλο το άγχος, δε ξέρω πως γίνεται. Όλο το άγχος είναι πριν, στο πως θα καταφέρω να φτάσω όσο το δυνατόν πιο έτοιμος για να πάνε όλα καλά.
Και πάμε στη «Γη της Ελιάς», ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις όταν διάβασες τον ρόλο του Πότη;
Το πρώτο στοιχείο που με κέρδισε στον Πότη, ήταν ότι επρόκειτο για έναν καλοσυνάτο άνθρωπο. Είναι ένας άνθρωπος που διατηρεί ένα παραδοσιακό καφενείο στην Αρεόπολη της Μάνης, και το χαρακτηριστικό του είναι ότι δείχνει ένα παραπάνω ενδιαφέρον για τους συμπολίτες του, το οποίο μεταφράζεται ως κουτσομπολιό. Αυτό το χαρακτηριστικό, όπως βλέπουμε προσπαθεί να βελτιώσει και να το αποβάλλει.
Να σου πω την αλήθεια, τρία χρόνια μετά, ακόμα τον ζω τον Πότη. Δεν έχω προλάβει να κάτσω να αναλύσω το πως συνέβη όλο αυτό. Είναι ένας ρόλος που μου άρεσε εξ αρχής, και συνεχίζει να μου αρέσει. Πριν τον Πότη είχε προηγηθεί η συμμετοχή μου στις «8 Λέξεις», όπου η Βάνα Δημητρίου με τον Ανδρέα Γεωργίου μου είχαν δώσει έναν ρόλο πολύ κοντά σε εμένα, τον ρόλο ενός Κρητικού. Τώρα ο ρόλος μου είναι λίγο πιο κόντρα, οπότε τον ανακαλύπτω διαρκώς.
Ο Πότης, είναι ένας χαρακτήρας που έχει καταφέρει να γίνει αγαπητός από όλους τους τηλεθεατές, κάτι που επίσης δε συναντάμε συχνά.
Νομίζω πως η καλοσύνη και η αγαθοσύνη του Πότη είναι που κερδίζουν Θα μπορούσε κάλλιστα το κουτσομπολιό να τον κάνει αντιπαθή ή εκνευριστικό προς το κοινό. Το γεγονός όμως ότι δεν κρύβει κάποια πονηριά πίσω από τον λόγο που το κάνει, κάνει τον κόσμο να του συγχωρεί αυτό το ελάττωμα.
Βλέπουμε όμως ότι προσπαθεί να το αποβάλλει αυτό το ελάττωμα.
Πράγματι, προσπαθεί με τη βοήθεια της ψυχολόγου του. Για να δούμε όμως, θα το ξεπεράσει ή θα τρελάνει και την ψυχολόγο στο τέλος;
Εσύ παρακολουθείς τον εαυτό σου στη σειρά;
Όταν προλαβαίνω ναι, Συνήθως προλαβαίνω μόνο κάποιες τελευταίες σκηνές και κάποια βίντεο που ανεβαίνουν στα social από τηλεθεατές της σειράς.
Ισχύει ότι η μητέρα σου κάποια στιγμή μπερδεύτηκε και σε αποκάλεσε Πότη;
Προφανώς η μητέρα μου δε θα μπέρδευε ποτέ το παιδί της, Αυτό που στην πραγματικότητα έγινε, ήταν ότι έτυχε, την ώρα που μιλάγαμε στο τηλέφωνο, να βλέπει τη σειρά. Εκείνη την ώρα λοιπόν, έδειξε μια σκηνή με εμένα και πάνω στη ροή του λόγου, κι έχοντας μπροστά της την εικόνα του Πότη κι εμένα στο τηλέφωνο, ήθελε να μου πει, «Τώρα σε βλέπω στην τηλεόραση Γιάννης» και είπε, «Τώρα σε βλέπω στην τηλεόραση Πότη».
Οι φίλοι σου τι σου λένε;
Οι φίλοι μου, μού λένε ότι είναι σαν να βλέπουν τον Γιάννη. Δε ξέρω βέβαια κατά πόσο είναι καλό αυτό γιατί αν είμαι έτσι και στη ζωή μου, καήκαμε (γέλια). Υπάρχουν αστεϊσμοί και πειράγματα μεταξύ μας αλλά μέχρι εκεί.
Η αναγνωρισιμότητα που προκύπτει από τη συμμετοχή σε τόσο δημοφιλείς σειρές, αλλά και από τη μουσική, σε έχουν επηρεάσει ποτέ σε σημείο που να πεις ότι ψωνίστηκες;
Το αντίθετο. Σαφώς και είναι ευλογία να αναγνωρίζεται η δουλειά σου και ο κόσμος να σε αγαπά γι’ αυτό που κάνεις. Υπάρχουν ωστόσο στιγμές που αυτή η αναγνωρισιμότητα μπορεί να σε φέρει σε άβολη θέση. Μπορεί να περνάς μια δύσκολη φάση, και αυτή η αγάπη του κόσμου και ο ενθουσιασμός που δείχνουν όταν σε βλέπουν να σε φέρνει σε αμηχανία. Είναι λογικό όμως, ο κόσμος δένεται με τους χαρακτήρες που παρακολουθεί.
Αρχικά να σου πω, ότι υπάρχει κόσμος που νομίζει ότι έχω όντως καφενείο στην Αρεόπολη και πηγαίνει εκεί για να δει το καφενείο του Πότη. Πολλές φορές, όταν είμαστε στη Μάνη για γυρίσματα, έρχονται ντόπιοι και μου λένε ότι ο κόσμος πάει και τους ρωτάει που είναι το καφενείο του Πότη.
Η σειρά προβάλλεται ήδη τρεις σεζόν, ξέρετε αν θα συνεχιστεί ή θα ολοκληρώσει τον κύκλο της φέτος;
Η σειρά θα συνεχιστεί και του χρόνου. Μάλιστα έχουμε συμφωνήσει ότι θα βρίσκομαι κι εγώ και στον τέταρτο κύκλο. Είναι ένα πολύ ωραίο και όμορφο ταξίδι. Σαφώς και υπάρχει κούραση, γιατί δουλεύουν καθημερινά 4 συνεργεία 10-12 ώρες, γυρίζουμε καθημερινά 18-25 σκηνές, αλλά το κλίμα και το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς μας κάνει να ξεχνάμε την όποια κούραση.
Όλη η ομάδα πέρα από ταλαντούχα, είναι και πολύ ευγενικοί και τους ευχαριστώ πάρα πολύ για όσα έχουν κάνει μέχρι σήμερα για εμένα. Έχουμε δεθεί όλοι πάρα πολύ μεταξύ μας, περνάμε πολύ ωραία, απολαμβάνουμε τα γυρίσματα, κι αυτό νομίζω βγαίνει στον κόσμο. Εύχομαι λοιπόν ο κόσμος να αγκαλιάσει με την ίδια αγάπη τη σειρά και την επόμενη σεζόν.
Η τόσο έντονη ταύτιση με τον ρόλο του Πότη, σε αγχώνει για τις μετέπειτα προτάσεις που θα σου γίνουν; Σκέφτεσαι ότι μπορεί να σου προτείνουν μόνο αντίστοιχους ρόλους;
Σίγουρα ο κόσμος με έχει ταυτίσει με τον ρόλο, δε θα μπω στη διαδικασία όμως να προβληματιστώ για το τι μέλλει γενέσθαι σχετικά με τους ρόλους που θα μου προταθούν αργότερα, Δε γνωρίζω άλλωστε και τον τρόπο με τον οποίο οι σκηνοθέτες επιλέγουν τους ηθοποιούς. Προτιμώ να αφήνω τα πράγματα να έρχονται από μόνα τους. Θεωρώ πως αν υπάρχει υγεία, όλα τα άλλα βρίσκονται.
Υπάρχουν κοπέλες που θα προσπαθήσουν να σε φλερτάρουν γιατί νομίζουν ότι έτσι είσαι και στην έξω ζωή σου;
Ναι, αλλά αυτό δε συμβαίνει μόνο με τις κοπέλες. Υπάρχουν και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, άντρες και γυναίκες που θα μου στείλουν, “που είναι το καφενείο να μας φτιάξεις καφέ;”, διάφορα τέτοια, τα οποία τα δέχομαι με χαμόγελο. Ο κόσμος πολλές φορές μπερδεύει τη μυθοπλασία με την πραγματική ζωή. Έχει τύχει σε συναδέλφους που υποδύονται κάποιον «κακό» να στέλνουν υβριστικά μηνύματα.
Η μουσική εξακολουθεί να υπάρχει στη ζωή σου;
Η μουσική δε φεύγει ποτέ από τη ζωή μου. Έχω κάνει μια συνειδητή παύση, δισκογραφικά τουλάχιστον, γιατί παλαιότερα έκλεινα κυρίως προς το εμπορικό κομμάτι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό που γεμίζει πλέον. Όπως σου είπα και πριν, όσο μεγαλώνουμε εξελισσόμαστε και αλλάζουν τα θέλω μας. Οι συναυλίες μου βέβαια δεν σταμάτησαν ποτέ, συνεχίζω να παίζω στο εξωτερικό, και σε κάποια κενά από τα γυρίσματά μας τα καλοκαίρια, δίνω και στην Ελλάδα κάποιες. Η δισκογραφική μου επανεμφάνιση όμως, θα ήθελα όταν γίνει να είναι με τον τρόπο που προτιμώ τώρα να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου.
Πόσο εύκολο είναι να συνδυαστεί η μουσική με την υποκριτική;
Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά, είναι ότι το ένα βοηθά το άλλο. Μπορούν να συνδυαστούν, αλλά δε ξέρω κατά πόσο μπορείς να κάνεις και τα δυο εξίσου καλά την ίδια χρονική περίοδο. Εγώ αυτή τη περίοδο έχω αφιερωθεί περισσότερο στη «Γη της Ελιάς», δίνω όλο μου τον εαυτό εκεί, και όταν με το καλό ολοκληρωθεί αυτό το ταξίδι, θα γίνω πιο ενεργός μουσικά. Ελπίζω και εύχομαι, όταν έρθει εκείνη η ώρα, το μουσικό αποτέλεσμα, να αγαπηθεί από το κοινό όσο ο Πότης.
Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν πως για να θεωρείσαι ηθοποιός πρέπει να έχεις σπουδάσει υποκριτική. Εσύ, θεωρείς τον εαυτό σου ηθοποιό;
Αυτό είναι ίσως καλύτερο να αφήσουμε τον κόσμο να το κρίνει. Σίγουρα όταν πρωτοξεκίνησα να έχω επαφή με την υποκριτική, είχα αμφιβολίες για το αν αυτό που κάνω το κάνω καλά. Οι αμφιβολίες όμως είναι κάτι που δε φεύγουν ποτέ, όταν αυτό που κάνεις είναι με αγάπη και μεράκι. Και ο καλύτερος ηθοποιός του κόσμου, πάντα θα έχει αμφιβολίες και θα αναζητά να κάνει το κάτι παραπάνω. Το θέμα είναι αν ο κόσμος θα σε αποδεχτεί και θα σε αγκαλιάσει.
Χρόνο για τον Γιάννη βρίσκεις;
Σπάνια, αλλά βρίσκω. Πρέπει να βρίσκω. Υπάρχουν κάποια Σαββατοκύριακα που δε θα έχω καμία επαγγελματική υποχρέωση και θα μπορέσω να αφιερώσω χρόνο σε μένα και στους ανθρώπους που αγαπάω.
Τι είναι αυτό που σου αρέσει να κάνεις σε αυτό τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο;
Να βρίσκομαι με τους ανθρώπους που αγαπώ, την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Μεγάλη μου αγάπη είναι και τα ταξίδια. Δόξα τω Θεώ είχα την ευκαιρία μέχρι σήμερα να ταξιδέψω σε πολλά μέρη, Αμερική, Ευρώπη, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Βανκούβερ… Το Βανκούβερ μάλιστα ήταν από τα αγαπημένα μου ταξίδια, και θέλω πολύ να ξαναπάω. Νομίζω ότι είναι ένα μέρος που θα μπορούσε να μείνω για πάντα. Η Ελβετία είναι ένα μέρος που δεν έχω πάει και θα ήθελα να επισκεφθώ.
Στην καθημερινότητά σου, με τους φίλους σου, πως είσαι; Είσαι αυτό που λέμε «η ψυχή της παρέας» ή είσαι πιο σοβαρός;
Νομίζω αυτό έχει να κάνει με τη διάθεση της στιγμής και το τι συμβαίνει στη ζωή σου την εκάστοτε περίοδο. Περισσότερο με την τρέλα θα με συνδύαζα. Υπάρχει μια διάθεση τρέλας που ακόμη και σε άσχημες στιγμές, έχει λειτουργήσει ως αντίδοτο. Αυτή την τρέλα νομίζω την είχα εκ γενετής. Μου αρέσει να διακωμωδώ λίγο τα πράγματα, ακόμα και σε σοβαρές καταστάσεις, για να μην τρελαθώ εγώ ο ίδιος.
Παρεξηγείται αυτό καμιά φορά;
Πολλές φορές ναι, αλλά δε με απασχολεί. Ο κόσμος πάντα θα έχει μια γνώμη για το καθετί. Σαφέστατα αν είναι κάτι άσχημο θα το ακούσω, και θα σκεφτώ αν υπάρχει κάποια βάση για να προσπαθήσω να το διορθώσω. Το να παρεξηγηθεί όμως κάποιος ενώ δεν έχω κάνει ή πει κάτι κακοπροαίρετα, δε με απασχολεί. Δε θα τσακωθώ, δε χρειάζεται. Το αστείο φυσικά και έχει κάποια όρια. Δε θα πω κάτι κακό σε κάποιον, θα διακωμωδήσω μια δική μου κατάσταση. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι άνθρωπος που θα κρίνω τους άλλους.
Υπάρχει κάτι που θα σε κάνει όμως σε σημείο να τσακωθείς με κάποιον;
Ναι, η ασέβεια. Ειδικότερα η ασέβεια σε ανθρώπους μεγάλης ηλικίας. Πρόσφατα μάλιστα έτυχε να ζήσω κάτι τέτοιο. Ήμουν σε μια δημόσια υπηρεσία. Μπροστά μου ήταν ένας κύριος μεγάλης ηλικίας, και στο γκισέ, μια κυρία που υποτίθεται εξυπηρετούσε τον κόσμο. Μασούσε τσίχλα, μιλούσε στο κινητό και έλεγε στον άνθρωπο που καλά καλά δε μπορούσε να σταθεί όρθιος, ότι πρέπει να πάει στον τέταρτο και μετά να έρθει πάλι πίσω… Εξοργίζομαι με αυτά. Αν ήταν ο πατέρας της, ή ο παππούς της θα φερόταν έτσι;
Αδικημένος έχεις αισθανθεί ποτέ;
Ναι, αλλά δεν το πήρα κατάκαρδα. Έχω νιώσει σε παλαιότερες φάσεις ότι ίσως θα μπορούσα να έχω κάνει κάτι παραπάνω από αυτό που μου δόθηκε, αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους. Το θέμα είναι το πως το διαχειρίζεται ο καθένας μας.
Μου δίνεις την εντύπωση ενός ανθρώπου που γειώνει με κάποιο τρόπο όλες τις καταστάσεις.
Ναι έχω ενεργοποιήσει νομίζω ένα κομμάτι αναισθησίας μέσα μου (γέλια) το οποίο όμως με σώζει από κάποιες καταστάσεις. Προσπαθώ να βρίσκω πάντα τον τρόπο με τον οποίο θα περάσω καλά σε οποιαδήποτε συνθήκη. Έτσι ήμουν ανέκαθεν. Θυμάμαι, ήμουν πολύ μικρός, ήταν Απόκριες και είχα κάνει μια σκανταλιά. Η μητέρα μου, για να με τιμωρήσει, μου είπε να μείνω στο δωμάτιό μου και ότι δε θα πάω στο αποκριάτικο πάρτι. Πήγα στο δωμάτιο, έβαλα ό,τι βρήκα μπροστά μου και τους έδειξα ότι εγώ ακόμα κι έτσι μπορώ να περάσω καλά. Είναι μια άμυνα που ακόμα δεν έχω ανακαλύψει από που προήλθε.
Κάνεις σχέδια για το μέλλον ή προτιμάς να αφήνεις τα πράγματα να εξελιχθούν μόνα τους;
Το μόνο που σκέφτομαι για το μέλλον, είναι ότι θέλω να υπάρχει υγεία. Δεν το λέω για να το πω, το πιστεύω. Βλέπουμε διαρκώς να συμβαίνουν πράγματα γύρω μας και όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο με τρομάζουν. Βλέπω μικρά παιδιά να υποφέρουν από ασθένειες και τρομάζω. Γι’ αυτό κάνω τον σταυρό μου και λέω ότι αν υπάρχει υγεία όλα θα γίνουν.
Οι ειδήσεις, η επικαιρότητα σε επηρεάζουν;
Δε γίνεται να μη με επηρεάζουν. Σαφώς και θα ήθελα να είναι όλα αλλιώς. Δυστυχώς όμως συμβαίνουν. Δε σου κρύβω ότι κάποιες φορές εξοργίζομαι γιατί ενώ μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, επιλέγουμε να καθόμαστε και να κάνουμε κριτική από τον καναπέ μας, αντί να πάμε να αγωνιστούμε για όσα μας ενοχλούν.
Έχεις μπει ποτέ σε διαδικασία να έρθεις σε αντιπαράθεση με κάποιον στα social media;
Παλιότερα ναι, έχει συμβεί αλλά για κάτι άνευ ουσίας και όχι σε βαθμό που να πεις ότι τσακώθηκα.
