Ποτέ δεν διατυμπάνιζε τα επιτεύγματά της, αλλά στο ενεργητικό της έχει ήδη μεγάλες επιτυχίες και συνεργασίες με τεράστιους καλλιτέχνες. Δεν μιλάει συχνά, αλλά όταν μιλάει δεν φοβάται τις λέξεις, δεν κρύβεται. Με την Δέσποινα Ολυμπίου γνωριζόμαστε χρόνια και η λέξη που θα χρησιμοποιούσα για να την περιγράψω είναι “μαχήτρια”. Για τη φωνή της δεν θα μιλήσω, την ακούτε. Θα μιλήσω για την ντομπροσύνη της, την “ανοιχτοσιά” της, τη δοτικότητά της. Για την τόλμη της να μιλάει ανοιχτά, για την καθαρότητά της, για την ειλικρίνειά της και για το χιούμορ της. Αυτό το τελευταίο το λες και καυστικό! Αν προσθέσεις σε όλα τα παραπάνω μπόλικο συναίσθημα και μητρική τρυφερότητα, έχεις μια γενική εικόνα της Δέσποινας Ολυμπίου.
Με αφορμή το καινούριο της τραγούδι που κυκλοφορεί σήμερα, μιλήσαμε. Για τα πάντα σχεδόν. Για τη μουσική, για την καριέρα της, για το ρόλο της ως μητέρα. Για τότε που πήρε μια απόσταση από το χώρο “για να μην λερωθεί” όπως μου λέει, για τις αποβολές που δεν δίστασε να μιλήσει δημοσίως, για την πανδημία και πώς την αντιμετωπίζει, για την κριτική του Γιώργου Θεοφάνους, για τα σχέδιά της, για τη σεξουαλική παρενόχληση, ακόμα και για το αν θα συνεργαζόταν ξανά με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη…
-Τι κάνεις Δεσποινάκι; Που βρίσκεσαι; Πού σε πετυχαίνουμε;
Αυτές τις μέρες βρίσκομαι στην Κύπρο όπου τραγουδώ σε δύο εκδηλώσεις. Η μία θα γίνει στο ανοικτό θέατρο της Μητροπόλεως Ταμασσού στο Επισκοπειο Λευκωσίας με τραγούδια που έγραψαν μεγάλοι δημιουργοί – ποιητές, και η άλλη που θα πραγματοποιηθεί στα πλαίσια του ετήσιου φεστιβάλ της Αγίας Νάπας.
-Ετοιμάζεις καινούριο τραγούδι;
Το καινούριο μου τραγούδι με τίτλο “Κι ας έχεις φύγει” είναι έτοιμο και κυκλοφορεί σήμερα 20 Σεπτεμβρίου σε όλες τις μουσικές πλατφόρμες. Είμαι ενθουσιασμένη για αυτήν τη δουλειά για πολλούς λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί έγραψα εγώ για πρώτη φορά τη μουσική σε τραγούδι μου, ο δεύτερος γιατί τον στίχο τον έγραψε ένας νεαρός, ο Γιάννης Καλατζής, που από σήμερα εισέρχεται επισήμως στον κόσμο της μουσικής δημιουργίας και κάνει μαζί μου το παρθενικό του ταξίδι, ευχόμενη να του φέρω τύχη και να είναι η αρχή μιας σημαντικής για αυτόν πορείας. Είναι μια δουλειά που ανέλαβα εξ’ ολοκλήρου την παραγωγή και προώθησή της και αυτό από μόνο του είναι ένα εγχείρημα που με εξιτάρει. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτήν τη δουλειά, γιατί έχω το αποτέλεσμα που ονειρευόμουν και το κατόρθωσα αυτό χάρη στη συμμετοχή μιας δυνατής και αξιόλογης ομάδας ανθρώπων με μεράκι και προπάντων αγάπη στα μάτια τους.
-Πώς σου προέκυψε να γράψεις εσύ τη μουσική; Είναι κάτι καινούριο, κάτι που είχες ξαναπροσπαθήσει, κάτι που ήθελες;
Δεν είχα αποπειραθεί να συνθέσω στο παρελθόν. Με τους στίχους έπαιζα στον ελεύθερό μου χρόνο και δύο από αυτούς κυκλοφόρησαν σε τραγούδια μου. Η αλήθεια είναι πως είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου και δεν μου ήταν εύκολο να τολμήσω. Μεγαλώνοντας είπα πολύ απλά “γιατί όχι;”, εφόσον μου βγήκε αβίαστα. Το έστειλα στον Γιώργο Θεοφάνους μόλις το σιγοτραγούδησα να μου πει τη γνώμη του και μέχρι να μου απαντήσει δάγκωνα τα χείλη μου -ευτυχώς απάντησε αμέσως! Δεν του είπα πως έγραψα εγώ τη μουσική στην αρχή. Ο Γιώργος επειδή δεν σκέφτεται πώς θα προφέρει την αλήθεια του, απλά τη λέει, ήθελα να είναι αυτός που θα με κρίνει. Εννοώ πως πολλές φορές θα μιλήσει ωμά και θα πει τη γνώμη του και σε δεύτερο χρόνο θα σκεφτεί τι προκάλεσε το σχόλιό του ή η κριτική του. Τον έχω παρακολουθήσει και τον γνώρισα καλά με την τελευταία μας συνεργασία κι έτσι ήταν ο μόνος που θα ήθελα να μου πει πως του φαίνεται, γιατί πάνω από όλα έχει γνώσεις, έχει σωστή κρίση και λέει αλήθειες. Μου λέει λοιπόν ανέλπιστα καλά σχόλια και έτσι αναθάρρεψα κι έκανα το βήμα.
-Πώς πέρασες στις καραντίνες; Πώς βίωσες όλη αυτή την κατάσταση;
Ααααα υπέροχα!!!! Ζορίστηκα πάρα πολύ τον πρώτο καιρό, όπως και όλος ο κόσμος. Ανήκω στην κατηγορία αυτών που ακόμα απολυμαίνουν ό,τι αγοράσουν. Σκέφτομαι συνεχώς πως “θα περάσει”, και κάποια στιγμή θα το θυμόμαστε και θα λέμε: “θυμάσαι τότε που φορούσαμε μάσκα;” Δεν πήγαινα το μωρό μου σχολείο γιατί φοβόμουνα για την υγεία των γονιών μου, που έχουν σοβαρά θέματα υγείας και εμβολιάστηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Σωστό ή λάθος, θα κριθεί στο πέρας του χρόνου. Εγώ οφείλω να κάνω αυτό που πιστεύω πως θα προστατεύσει την υγεία μου ή έστω τη ζωή μου και τη ζωή των αγαπημένων μου και των συνανθρώπων μου. Με συγκλονίζει η σκέψη και μόνο των ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή χωρίς να έχουν έναν άνθρωπο δικό τους να τους κρατήσει το χέρι!
-Ξέρω πόσο αγαπάς τη μουσική, ξέρω και πόσο αφοσιωμένη είσαι και στην οικογένειά σου. Καριέρα, οικογένεια. Με πόσο κόπο συνδυάζονται;
Λέγοντας καριέρα καθορίζεις μια κατάσταση στην οποία κατάφερες μετά από κάποια χρόνια πορείας, με κόπο, με δουλειά και προσπάθεια, να ξεχωρίσεις, να πετύχεις, να αναγνωριστείς και να χτίσεις ένα όνομα. Όπως οι αθλητές που για να καταφέρουν να προκριθούν και να συμμετάσχουν σε μεγαλύτερες αθλητικές διοργανώσεις και να πετύχουν ολοένα και καλύτερες προσωπικές επιδόσεις και διακρίσεις, αφιερώνουν όλον τον χρόνο τους σε σκληρές προπονήσεις, κάνουν συγκεκριμένη διατροφή και ακολουθούν έναν τρόπο ζωής. Αν προτεραιότητα είναι η οικογένεια, τότε η καριέρα παίρνει τη μορφή μιας όμορφης και ενδιαφέρουσας πορείας μικρότερης εμβέλειας. Δεν έχεις χρόνο να της αφιερώσεις εκτός αν κλωνοποιήσεις μια άλλη ίδια με σένα, για να τρέξει το άλλο κομμάτι σου. Εάν κάποιος άλλος σου κάνει τις δουλειές, σου ψωνίζει, σου μαγειρεύει, σου κρατάει το παιδί σου, τότε αλλάζει το πράγμα. Εαν πάλι η καριέρα έχει ήδη χτιστεί, τότε μπορείς να κάνεις παύσεις και να συνεχίσεις αργότερα. Ισως τελικά να μην πετυχαίνεις μια λαμπρή καριέρα με τον συνδυασμό, αλλά σίγουρα πετυχαίνεις μια ευτυχισμένη ζωή καθορίζοντας τη σειρά των προτεραιοτήτων σου, έχοντας επίγνωση των συνεπειών. Επειδή όμως η μουσική και το τραγούδι είναι μια άσβεστη λαχτάρα, προσπαθώ να συντηρήσω την πορεία μου με το να της δίνω ό,τι μου μένει και να διατηρώ τη φλόγα αναμμένη. Ανέκαθεν το προσωπικό κομμάτι ερχόταν πρώτο και η δουλειά μου ήταν πολύ σημαντική, ήταν πάντα κομμάτι του είναι μου, αλλά δεν κατείχε ποτέ όλο τον έλεγχο του χρόνου μου. Τώρα ειδικά που μεγαλώνω ένα παιδί είναι πολύ δύσκολο, αλλά οι ανάγκες της κάθε περιόδου μεταβάλλονται και προσαρμοζόμαστε αναλόγως.
-Γνωριζόμαστε χρόνια και αν θα διάλεγα να πω ένα χαρακτηριστικό σου είναι το “μαχήτρια”. Δεν μασάς. Παλεύεις με όλες σου τις δυνάμεις. Υπάρχει κάποια στιγμή ή κάτι, που παραιτήθηκες; Εγκατέλειψες;
Μένω στην οδό Νίκης, σου λέει κάτι; Τίποτα δεν γίνεται τυχαία! Δεν είμαι τεμπέλα, δεν τα παρατώ, δεν εγκαταλείπω, δεν δειλιάζω. Η δύναμή μου κρύβεται στην λογική μου και στην ψυχραιμία μου. Η περίοδος που φάνηκε να τα παρατάω έχει παρερμηνευτεί. Ήταν απλά μια περίοδος σιχαμάρας και αγανάκτησης και ήθελα να απέχω από όλους και από όλα για να μη λερωθώ. Κατά καιρούς θυμώνω και νιώθω πως είμαι ξένο σώμα σε έναν αλλόκοτο πλανήτη, για να το ξεπεράσω αυτό χρειάζομαι ησυχία, ηρεμία και χρόνο να σκεφτώ και να κάνω ξεκαθαρίσματα. Μετά επιστρέφω με ασπίδα το χαμόγελο. Το σπαθί το βγάζω σε πολύ ειδικές περιπτώσεις.
-Είσαι μια τραγουδίστρια που όπως έχεις δηλώσει δίνεις προτεραιότητα στην οικογένειά σου. Και δεν δίστασες να κάνεις λίγο πίσω από τις μουσικές σου διαδρομές για να γίνεις μητέρα και να αφοσιωθείς εκεί. Σου κόστισε αυτό επαγγελματικά πιστεύεις;
Με το που βεβαιώθηκα ότι έμεινα έγκυος δήλωσα την αποχώρησή μου από το μαγαζί που εργαζόμουν, δίνοντάς τους χρόνο φυσικά να βρουν αντικαταστάτρια. Δεν ήθελα να θέσω σε κίνδυνο την υγεία του μωρού μου και έκανα ό,τι χρειαζόταν για να το προστατέψω. Γέννησα, θήλασα, περίμενα να περάσει ένας χρόνος να συνέλθει το σώμα και να συνεχίσω μετά, εφόσον με βόλευαν οι συνθήκες. Νομίζω πως αυτό που μου κόστισε περισσότερο επαγγελματικά ήταν η κακή διαχείριση από μέρους μου ορισμένων καταστάσεων, έχοντας κακό σύμβουλο τη συστολή και την έλλειψη εξυπνάδας σε ορισμένα θέματα ελιγμών στην επικοινωνία με τα μέσα ενημέρωσης. Δεν έκανα φιλίες με άτομα που κρατούσαν πόστα, δεν έβγαζα φωτογραφίες τις συνεργασίες μου, δεν φρόντισα να μαθαίνει ο κόσμος τι κάνω και τι έχω καταφέρει και η ησυχία δεν ωφελεί το θέαμα.
-Είσαι από τους λίγους ανθρώπους του χώρου που πάντα μιλάς ανοιχτά. Δεν κρύβεσαι. Είσαι ειλικρινής και ανοιχτή. Πριν λίγο καιρό μάλιστα αναφέρθηκες σε μια πολύ προσωπική σου στιγμή, σε μια αποβολή που είχες πάνω στη σκηνή. Μια δύσκολη στιγμή για κάθε γυναίκα. Πώς αποφάσισες να το μοιραστείς;
Ξέρεις, πολλές φορές ο κόσμος βιάζεται να κρίνει κάποιον χωρίς να γνωρίζει τι πραγματικά συμβαίνει. Γιατί κάποιος δεν μιλά; Είναι επειδή βαριέται; Είναι επειδή δεν έχει άποψη; Επειδή φοβάται; Επειδή δεν θέλει να προσβάλει κάποιον και καταπιέζεται; Μίλησα γιατί πρωτίστως δεν είναι ντροπή για μια γυναίκα να αποβάλλει. Δεν σημαίνει πως είναι άρρωστη ή έχει πρόβλημα για το οποίο πρέπει να ντρέπεται. Τα πράγματα είναι απλά. Απέβαλα δύο φορές πριν καταφέρω να φέρω στον κόσμο το μωρό μου και άλλη μια πέρσι. Το είπα γιατί έγινε εν ώρα γυρισμάτων και κάποιοι με είδαν να προσπαθώ να μην μουντζουρωθώ από τα δάκρυα που έτρεχαν χωρίς να θέλω και νόμισαν ότι τσακώθηκα με τον Γιαννόπουλο. Με έπαιρναν και τηλέφωνο στο σπίτι για να με ρωτήσουν ή να με παρηγορήσουν και έλεγα πως ήταν προσωπικοί λόγοι που κάποιοι με είδαν σε στιγμή αδυναμίας. Δεν το είπα τότε για να μη χρησιμοποιηθεί. Μου αρέσει να είμαι ευχάριστη παρέα και όταν έχω πρόβλημα θέλω να το λύνω μόνη μου και σε απομόνωση, πράγμα που ήταν αδύνατον να γίνει εκείνο το βράδυ. Όταν με ρώτησαν για τις προηγούμενες μου αποβολές ανέφερα και την τρίτη που έτυχε να είναι στα πλαίσια των γυρισμάτων. Τόσο απλά.
-Πάντα χαμογελαστή και δυνατή. Ποιος είναι ο μαγικός, δικός σου τρόπος να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες; Πώς κατάφερες να αφήσεις κάτι τόσο επώδυνο πίσω σου;
Επώδυνο ήταν όταν έβλεπα την αδερφή μου να υποφέρει για λόγους υγείας σοβαρούς που δόξα τω Θεώ τους ξεπέρασε. Επώδυνο ήταν όταν έμαθα πως έφυγε από τη ζωή ένας φίλος μου και πριν ένα μήνα ένα παιδί που γνώριζα τη μαμά του. Κάθε φορά που κάποιος δικός μου άνθρωπος υποφέρει ή έχει θέματα υγείας σκίζεται η καρδιά μου από αγωνία και συμπόνοια. Αν μπορώ να κάνω κάτι να ανατρέψω τα δυσάρεστα ή κάτι για να βοηθήσω το κάνω. Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την πραγματικότητα για να αντέχω. Δεν μπορείς να πας κόντρα στη φύση ή ενάντια στη θέληση του Θεού, ή όπως αλλιώς μεταφράζεται η ατυχία, η αδικία ή το μοιραίο. Από τη στιγμή που έχουμε υγεία και αυτοσυντήρηση έχουμε υποχρέωση να χαμογελούμε και να λέμε ευχαριστώ που έχω τέτοια ευλογία να είμαι καλά.
-Τι σου έμαθε αυτή η περιπέτεια;
Συνειδητοποίησα πως προβληματιζόμουν περισσότερο πώς να το πω στην οικογένεια μου γιατί εκεί που τους είχα δώσει χαρά με το χαρούμενο γεγονός θα τους την έπαιρνα πίσω με τόκο. Δεν σκέφτομαι τον εαυτό μου έχοντας περισσότερη αγωνία για αυτούς που αγαπώ. Αυτό εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι απόλυτα υγιές και πως κάθε φορά πρέπει να “δουλεύεις” ένα άλλο κομμάτι της ψυχής για να ζεις σε αρμονία.
-Τώρα πώς βιώνεις τη μητρότητα;
Με σοκολάτες και ό,τι μου δίνει γρήγορα ενέργεια! Παλεύω να μείνω ξύπνια την ώρα που κοιμούνται όλοι για να απολαύσω λίγη ησυχία. Είναι εξαντλητικό! Το γεγονός ότι έκανα παιδί σε ώριμη ηλικία βοήθησε να μην έχω άγχος ή απωθημένα για μια ζωή που δεν έζησα, αλλά το σώμα μου διαμαρτύρεται ακαταπαύστως. Από την άλλη όμως είναι υπέροχο να βλέπεις ένα παιδί να μεγαλώνει, να μαθαίνει τον κόσμο και τη λειτουργία του, να σε κάνει να θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, να αντέχεις περισσότερο, να σταματάς και να κοιτάξεις κάτι μαζί του. Να σταματάς το τρέξιμο και το άγχος μην αργήσεις, γιατί θέλει να βάλει το κλειδί στην κλειδαρότρυπα και να προσπαθεί πέντε λεπτά και να νευριάζει και να κλαίει και μόλις το καταφέρει να νιώθεις κι εσύ πως αυτό ήταν συναρπαστικό.
-Πόσο έχει αλλάξει ο χώρος της μουσικής σήμερα;
Πολύ και σε όλους τους τομείς. Άλλαξαν τα μουσικά πρότυπα και οι κατευθυντήριες γραμμές των δισκογραφικών εταιριών, δεν πληρώνονται πλέον οι παραγωγές, δεν υπάρχει αρκετό δυναμικό προσωπικό να διαχειριστεί τον κάθε καλλιτέχνη ξεχωριστά αναλόγως του στυλ που αντιπροσωπεύει, δεν γίνεται σωστή διανομή του υλικού στα μέσα (για να μην πω και καθόλου διανομή στα μέσα), δεν υπάρχει χρόνος για όλους και άλλα παρεμφερή και δυσμενή για τον καλλιτέχνη αλλά και για όλη τη μουσική άνθιση. Παρόλα αυτά, οι καλλιτέχνες δεν τα παρατούν ακόμα και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Είναι πάντα ανήσυχοι, διψασμένοι και ακοίμητοι, ευτυχώς!
-Τι σε στεναχωρεί περισσότερο από το χώρο σου; Και τι αγαπάς περισσότερο στο χώρο σου;
Νόμιζα πως οι άνθρωποι των τεχνών θα ήταν όλοι ηθικοί, διότι είναι άνθρωποι που καλλιεργούν το μέσα τους, που διαβάζουν, που βουτούν βαθειά στην ψυχή τους και μέσα από την κάθαρση εξιλεώνονται και αναγεννούνται σε ένα καλύτερο μοντέλο του εγώ τους. Πως έστω και όταν κάνουν λάθη θα τα καταλάβουν και θα τα διορθώσουν ή θα προσπαθήσουν να ζητήσουν συγγνώμη με τον τρόπο που ο καθένας μπορεί. Αυτοί που εκπροσωπούν τον πολιτισμό ενός τόπου έχουν βαρύ χρέος. Δυστυχώς υπάρχουν και κάποιοι που το ταλέντο τους επισκιάζει τις σκοτεινές και άρρωστες αδυναμίες τους και είναι αδιόρθωτοι και αμετανόητοι. Αγαπώ αυτούς που είναι το φως. Αυτούς που ξεχωρίζουν και για το ταλέντο τους και τον ψυχισμό τους και τη συμπεριφορά τους. Ευτυχώς είναι πολλοί και είναι το αντίβαρο σε ό,τι κραυγαλέο και άσχημο. Και αυτό που αγαπώ περισσότερο είναι η μουσική δημιουργία. Νομίζω πως είναι ότι ωραιότερο έχει επινοήσει το ανθρώπινο μυαλό. Η σύνθεση και η αρμονία.
-Εσύ τι έχεις να μου πεις για το άλλο δυσάρεστο θέμα που έχει προκύψει, αυτό της σεξουαλικής παρενόχλησης; Προφανώς είναι κάτι που υπάρχει και στη δική σου δουλειά…
Υπάρχει σε όλους τους εργασιακούς χώρους και συναντάται παντού. Εκδηλώνεται από τους φτωχούς και άρρωστους που θέλουν να επιβληθούν και να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους πάνω σε άτομα άπειρα, φοβισμένα και συνήθως νεαρά που φαίνεται να έχουν οικονομική ανάγκη, αδημονούν για ανέλιξη ή βρίσκονται σε μειονεκτική θέση. Αίσχος. Αυτούς λοιπόν τους χαρακτήρες αντί να τους χειροκροτούμε και να τους θαυμάζουμε γιατί κατέχουν ένα τίτλο ή διάκριση, πρέπει να φανερώνονται με κάθε τρόπο και να τιμωρούνται. Επειδή οι ίδιοι δεν μετανοούν και συνεχίζουν να πληγώνουν και να βλάπτουν άλλους, χαίρομαι πάρα πολύ που άρχισε όλο αυτό να ξεσκεπάζεται σιγά σιγά για να μαθαίνουν οι νεότεροι να μην φοβούνται την κατακραυγή και να μιλούν ανοιχτά.
-Τι σε θυμώνει;
Με θυμώνει η ανηθικότητα, το να κάνει κάποιος κάτι για την πάρτη του και μόνο, χωρίς να υπολογίζει κανέναν και τίποτα. Χτες τσακώθηκα με κάποιους που πήγαν και πάρκαραν στη θέση ατόμων με ειδικές ανάγκες. Κατέβηκαν δύο νεαροί, με ενοικιαζόμενο αμάξι και πήγαιναν και καφέ. Τους κόρναρα και τους φώναξα πως εκεί είναι θέση ατόμων με ειδικές ανάγκες! Ο ένας με κοίταξε με αδιαφορία και ο άλλος με έβρισε.
-Τι σε κάνει χαρούμενη;
Το γέλιο του μωρού μου.
-Αισιοδοξείς ή απαισιοδοξείς;
Επιλέγω το πρώτο γιατί μπορώ.
-Θα σε δούμε κάπου; Εκτός από το καινούριο τραγούδι σου, τι άλλο να περιμένουμε από σένα;
Μόλις καταφέρω να βρω λίγο χρόνο, θέλω να καταφέρω να υλοποιήσω μια μουσική παράσταση που ονειρεύομαι χρόνια τώρα. Έχω ανάγκη την ψυχική ξεκούραση και ανάταση που μου προσφέρει αυτό το κομμάτι της δουλειάς μου.
-Θα έπαιρνες μέρος ως κριτής σε κάποιο talent show;
Φυσικά και θα έπαιρνα μέρος γιατί έχω και τη γνώση στη μουσική και την εμπειρία της σκηνής και τον τρόπο να λέω αλήθεια χωρίς να προσβάλλω την προσωπικότητα κάποιου και την προσπάθειά του. Θα ήταν ζόρικο βέβαια για μένα να λέω όχι σε κάποιους, αλλά θα το έκανα όσο πιο ευγενικά θα μπορούσα.
-Πώς ήταν η επαφή σου με την τηλεόραση; Πώς σου φάνηκε;
Ήταν πολύ ευχάριστη εμπειρία και συνειδητοποίησα ακόμα μια φορά πόσο λάθος έκανα και την απέφευγα τόσα χρόνια.
-Άλλο ένα σημείο των καιρών είναι τα καλλιτεχνικά reunion, οι συμφιλιώσεις, οι ανατρεπτικές συνεργασίες; Θα απέκλυες μια συνεργασία με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη;
Ο Μιχάλης είναι ένας σημαντικός σταθμός στην μουσική μου πορεία, τον οποίο τιμώ τραγουδώντας τα πολύ ωραία τραγούδια που μου έγραψε.
-Τώρα που έκανες την αρχή, σκοπεύεις να συνεχίσεις να συνθέτεις μουσικές;
Ναι, λέω να γράψω ένα τραγούδι για τον Μιχάλη.
Ας κλείσουμε με μουσική. Ας κλείσουμε ακούγοντας το καινούριο τραγούδι της Δέσποινας…
Check το κανάλι της Δέσποινας Ολυμπίου στο YouTube εδώ
