Ζει από το 2018 στη Λάρισα. Ο Γιασίν είναι Σύριος πρόσφυγας που ήρθε στην χώρα μας αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο έχοντας περάσει τα πάνδεινα πριν έρθει στην Ελλάδα. Αρχικά βρέθηκε στον Βόλο μαζί με την οικογένειά του ζώντας σε camp μέσα στα ποντίκια και τις αρρώστιες σαν τις κατσαρίδες, σύμφωνα με τα λεγόμενά του σε έναν νεαρό δάσκαλο που συνάντηση στο αεροπλάνο, εξιστορώντας τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Έφυγε από τον Βόλο, ήρθε στην Λάρισα όπου εργάζεται από τις 5 το πρωί έως τις 11 το βράδυ στις κατσίκες, όπως λέει. Πριν λιγες ημέρες πήρε το αεροπλάνο μαζί με την οικογένειά του για το Άμστερνταμ. “Τώρα που έχουμε χαρτιά, πάμε σε μια φίλη στο Άμστερνταμ να δούμε τι ευκαιρίες υπάρχουν εκεί για μας. Δύσκολη η ζωή στην Ελλάδα, θέλουμε να φύγουμε”, λέει. Συγκινεί επισημαίνοντας ότι παρότι δεν πέρασε λίγα και στην Ελλάδα, κρατάει ότι του αρέσουν οι Έλληνες.
Ο νεαρός δάσκαλος δημοσίευσε την συγκλονιστική ιστορία του Γιασίν στο facebook, επίσης η ιστορία δημοσιεύτηκε στην σελίδα ROSA – Κοινότητα Ενημέρωσης, Διαλόγου και Αναλύσεων με εκατοντάδες κοινοποιήσεις και σχόλια.
Δείτε την ανάρτηση:
“Αυτός είναι ο Γιασίν, και δίπλα ο εξάχρονος γιος του. Αυτός είναι ο Γιασίν, και φρόντισε να έχω την πιο ενδιαφέρουσα πτήση της ζωής μου.
Χαζεύοντας από το παράθυρο, νιώθω ένα σκούντημα στον ώμο και ακούω σε σπαστά ελληνικά:
“Γεια, είμαι ο Γιασίν. Είμαι Σύριος πρόσφυγας και από το 2018 ζω στη Λάρισα με την οικογένειά μου. Τα παιδιά πάνε, όντως, σε ελληνικό σχολείο για να μάθουν την γλώσσα σας. Εγώ Ελληνικά δεν ήξερα, μα έμαθα από μόνος μου. Σας άκουγα να μιλάτε και έμαθα, αλήθεια! Έχω και χαρτιά, όλα νόμιμα, να κοίτα!”
Για δες, σκέφτομαι, ποια ανάγκη μπορεί να οδηγεί έναν άνθρωπο να αναφέρει όλα αυτά την ώρα που συστήνεται σε έναν άγνωστο, ενώ εγώ λέω απλά ένα “γεια, Στέφανος”;; Μπορεί να ήθελε να είναι εξαρχής ξεκάθαρος μαζί μου γιατί έχει καταλάβει ότι στην Ελλάδα χωριζόμαστε στους “μαζί τους” και στους “εναντίον τους”. Μπορεί να ένιωσε την ανάγκη να αναφέρει τα, σύμφωνα με την ελληνική κοινωνία, “κακώς κείμενα” της ζωής του, αλλά και να δείξει ότι έχει συμμορφωθεί πλήρως σε αυτά. Για σκεφτείτε να έπρεπε να αναφέρουμε όλα τα “κακώς κείμενα” της ζωής μας, καθώς και τη συμμόρφωση μας, σε μια πρώτη γνωριμία;
Φρικτό.
“Μπορείς να ζητήσεις από την αεροσυνοδό τρία μπουκαλάκια νερό γιατί δεν ξέρω αγγλικά; Εγώ, η γυναίκα μου και τα τρία μας παιδιά, πρώτη φορά πετάμε με αεροπλάνο και είμαι αγχώμενος.” Πράγματι, είχε ιδρώσει και βαριανάσαινε. Κατευθείαν, καλώ την αεροσυνοδό και της ζητάω λίγο νερό. Αυτή μας ενημερώνει ότι μπορούμε μόνο να το αγοράσουμε (!) και κατευθείαν ο Γιασίν βγάζει ένα πάκο χαρτονομίσματα. “No cash, only card”, η απάντησή της, ενώ έβλεπε μπροστά στα μάτια της έναν άνθρωπο να έχει ανάγκη από νερό. Ο Γιασίν μου είπε ότι δεν έχει κάρτα και ότι όλα τα χρήματα τους είναι σε χαρτονομίσματα. Δίχως δεύτερη σκέψη, βγάζω την κάρτα μου και πληρώνω εγώ τα νερά. Τότε, ο Γιασίν, τραβάει δυο χαρτονομίσματα των πενήντα ευρώ και προσπαθεί επίμονα να μου τα χώσει στη χούφτα. Εκατό ευρώ επειδή πλήρωσα τρία μπουκαλάκια νερό;; Πόσες, άραγε, φορές έχει αναγκαστεί να πληρώσει πολλά περισσότερα για μεγαλύτερες εξυπηρετήσεις…; Προφανώς και αρνήθηκα…
Αυτό ήταν. Η αρχή της γνωριμίας είχε γίνει και ο μικρός ενθουσιασμένος πάταγε πάνω μου για να δει από το παράθυρο τις χιονισμένες οροσειρές. Ο κόσμος με κοιτούσε με βλέμμα “τι τραβάς και συ”, ενώ εγώ τους κοιτούσα με το “ρούχα είναι και πλένονται” βλέμμα μου. Σήμερα ανακάλυψα ότι έχω αυτό το βλέμμα. Μόλις δε του είπα ότι είμαι και δάσκαλος; Άρχισε να μου μετράει και σταματημό δεν είχε! Το παιχνίδι του; Ένας γάντζος-ζυγαριά για βαλίτσες.
Όταν ο μικρός αποκοιμήθηκε, ξεκίνησε ο Γιασίν να μου λέει την ιστορία του. Είπαμε πολλά. Εγώ άκουγα…άκουγα…και το μόνο που έκανα ήταν να προσπαθώ να κρύψω την έκπληξη στα μάτια μου αλλά και να μην βάλω τα κλάματα. Αποφάσισα να παραλείψω τις λεπτομερείς περιγραφές από ορισμένα του βιώματα όντας ανατριχιαστικά σκληρές:
“Εγώ στη Συρία είχα εργοστάσιο με κρέατα. Κοπάδια ολόκληρα. Πολύ καλά λεφτά. Όταν με συνέλαβαν, με κρέμασαν από τα χέρια για δέκα μέρες ρίχνοντας μου νερό με το λάστιχο. Μας κάνανε κανονική φάλαγγα! Τους διπλανούς μου τους αποκεφάλισαν μπροστά μου (…) Εμένα με τραυμάτισαν στον ώμο *δείχνει ουλή* αλλά πρόλαβα να δραπετεύσω χάρη σε μια έκρηξη. Όποιος είχε λεφτά, πλήρωνε αμάξι και έφευγε. Ο φτωχός έμενε πίσω.
Φτάνω Τουρκία και μπαίνω στη βάρκα με τη γυναίκα και τα δυο μωρά μου για τη Σάμο. Δε θέλω να μιλήσω για εκείνη τη νύχτα.
Μετά, σε camp στον Βόλο, μέσα στα ποντίκια και τις αρρώστιες σαν τις κατσαρίδες (…) Αν ήθελα να φύγω από εκεί, έπρεπε να απαρνηθώ το επίδομα, όμως δε με ένοιαζε. Εγώ ήθελα να δουλέψω και να βγάλω λεφτά με τον κόπο μου.
Φεύγω και πάω Λάρισα. Βρίσκω δουλειά σε κάτι κατσίκες. Τώρα, δουλεύω 5 το πρωί με 11 το βράδυ. Τα παιδιά μου δεν με βλέπουν. Τα βλέπεις αυτά τα έγγραφα; Πλήρωσα 3.500 ευρώ για το κάθε ένα από αυτά. Τρένα για Θεσσαλονίκη, δικηγόροι και πάλι από την αρχή.
Ένα μεσημέρι, τσακώσαμε έναν κλέφτη, Έλληνα, να κλέβει το κινητό ενός παππού. Όταν τον πιάσαμε, μας έλεγε ότι θα φωνάξει τους ΧΑυγιτες, ενώ ο κόσμος γύρω μας μας φώναζε μαλάκες μαλάκες! Όταν ήρθε η αστυνομία, απέλασε τον φίλο μου που έπιασε τον κλέφτη επειδή δεν είχε χαρτιά.
Ο μεγάλος πάει πρώτη δημοτικού. Διαβάζει, αλλά τα παιδιά τον χτυπάνε στο σχολείο για το χρώμα του. Έρχεται σπίτι με σκισμένες τσάντες, μπλούζες, μελανιές… Όταν πήγαμε στον διευθυντή μας είπε ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι και ότι έτσι κάνουν τα παιδιά.
Τώρα που έχουμε χαρτιά, πάμε σε μια φίλη στο Άμστερνταμ να δούμε τι ευκαιρίες υπάρχουν εκεί για μας. Δύσκολη η ζωή στην Ελλάδα, θέλουμε να φύγουμε.
Μόνο οι άνθρωποι μου αρέσουν στην Ελλάδα. Με κάνουν να νιώθω το ίδιο με το πώς ένιωθα στη Συρία” κατέληξε βουρκωμένος.
Κι αν κράτησα κάτι από την τελευταία μου εβδομάδα στην Ελλάδα, είναι ότι ο Γιασίν μου έχωνε λεφτά στις χούφτες επειδή του πήρα λίγο νερό, την ώρα που ο Μανιάτης, ο στρατιωτικός, ο ταρίφας με εκβίαζε για 70 ευρώ για να με σώσει από τα χιόνια. Για δες κάτι πράγματα…
*το κείμενο, καθώς και η παρακάτω φωτογραφία, πήρε τη συναίνεση του Γιασίν για να δημοσιευτεί*” αναφέρει η ανάρτηση.
