Η Στέλλα Καπεζάνου εδώ και χρόνια έχει αλλάξει ριζικά ρότα στη ζωή της. Το πρώην μοντέλο που μεσουράνησε τη δεκαετία των ‘90s στις πασαρέλες είναι μία καταξιωμένη ζωγράφος που αποτυπώνει στονκαμβά τις σκέψεις και τα συναισθήματά της, δημιουργώντας εντυπωσιακούς πίνακες.
Η Στέλλα Καπεζάνου μίλησε στη Μαριλού Πανταζή και το περιοδικό Gala για την καθημερινότητά της.
Πώς προέκυψε η ζωγραφική;
Ζωγράφιζα πάντα, γιατί ζωγράφιζε και η μαμά μου, αλλά το έκανα για μένα. Την εποχή, όμως, που βρέθηκα χωρισμένη με ένα μωρό (σ.σ. ήταν παντρεμένη με τον Γιάννη Φιξ) να προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω την ταυτότητά μου, κατάλαβα ότι το μόνο πράγμα που μου άρεσε παραδοσιακά να κάνω ήταν να ζωγραφίζω. Οπότε αποφάσισα να το κάνω επαγγελματικά. Παλιά φοβόμουν. Νόμιζα ότι όσοι έχουν τελειώσει την Καλών Τεχνών είναι κάτι σαν Ολύμπιοι Θεοί και ότι αυτή η σχολή είναι το πάνθεον, ο Όλυμπος ο ίδιος, κάτι άπιαστο.
Και ήταν έτσι;
Δεν είναι καθόλου εύκολο να μπεις στην Καλών Τεχνών, οπότε έκανα έναν χρόνο προετοιμασία και μετά στις εξετάσεις πέρασα πρώτη με την πρώτη. Αλλά και κατά τη διάρκεια των σπουδών δούλεψα πολύ, ήμουν πολύ αφοσιωμένη. Και το ίδιο έκανα και στο μεταπτυχιακό μου, που ήταν διπλή υποτροφία. Η ζωγραφική θέλει πολλή δουλειά.
Πώς λέγεται η ζωγραφική σου;
Λέγεται Σύγχρονη Παραστατική και είναι η δική μου είναι ανθρωποκεντρική. Στη δουλειά μου το χρώμα είναι πολύ έντονο γιατί έτσι αισθάνομαι να ζωγραφίζω. Υπάρχουν φορές που έχω ηθελημένα προσπαθήσει να ρίξω το χρώμα, αλλά τελικά με κερδίζει, γιατί το τέλος το έργο θα αποφασίζει πώς θα πάει, εξελίσσεται μόνο του. (…)
Που έχουν ταξιδέψει τα έργα σου;
Χωρίς να θέλω να φανεί σαν show off, γενικά ταξιδεύουν πολύ. Η αγορά μου είναι η Ελλάδα, αλλά πωλούνται και στο εξωτερικό. Πάντα μου πήγαινε πολύ καλά το Λονδίνο, όπου έχω κάνει μία ατομική έκθεση και έχω συμμετάσχει σε δύο ομαδικές, αλλά τα έργα μου πωλούνται και στην Αμερική. Πρόσφατα 18 από αυτά πουλήθηκαν σε ένα Μουσείο στην Ασία.
Τι λέει ο γιος σου για τη μαμά ζωγράφο;
Είναι μεγαλωμένος μέσα σε εργαστήρια της Καλών Τεχνών. Όταν πήγα για το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο, ερχόταν μαζί μου στο πανεπιστήμιο, μέχρι που μου είπε η ίδια η διευθύντρια ότι το παιδί δεν επιτρεπόταν να βρίσκεται μέσα στα στούντιο. Έχει έρθει μαζί μου σε εκθέσεις σε όλον τον κόσμο, οπότε είναι πολύ εξοικειωμένος με την τέχνη, αλλά του αρέσουν πιο πολύ τα installations. Δεν ασχολείται βέβαια καθόλου.
Λένε ότι τα παιδιά των καλλιτεχνών έχουν άρνηση να κάνουν τα ίδια. Και πιο παλιά που ακούμπαγε, έλεγε ότι δεν του αρέσει το χρώμα κι έκανε μόνο doodling, ασπρόμαυρο. Εγώ νομίζω ότι είναι αντίδραση, όπως ήμασταν όλοι αντιδραστικοί στους γονείς μας.
Κοιτώντας πίσω, υπάρχουν πράγματα που θα ήθελες να αλλάξεις;
Νομίζω ότι δεν θα άλλαζα τίποτα. Όχι ότι τα έκανα όλα επιτυχημένα, έχω ένα σωρό αποτυχίες. Αλλά αυτές οι αποτυχίες έφεραν άλλα πράγματα πιο σημαντικά.
