Ο όρος, gastrobar*, ακούγεται κάπως. Κάπως εξεζητημένος, κάπως δήθεν, κάπως αθηναϊκός, κάπως κοσμικός, κάπως ξένος στους Λαρισαίους που νιώθουν πιο άνετα στα παραδοσιακά τσιπουράδικα, στις ταβέρνες, στα καφέ, στα μπαράκια, στα clubs και τα μπουζούκια.
Κι όμως, τα gastrobars έχουν κατακλείσει την Λάρισα· εδώ και καιρό μάλιστα. Αγαπούν τους πεζοδρόμους, και δη τους μικρούς, δημιουργούν συνεχώς νέες πιάτσες και συνεχίζουν να εξαπλώνονται. Νέα concepts, νέα projects εμφανίζονται κάθε σεζόν προσπαθώντας να συνδυάσουν το παλιό με το σύγχρονο, το φαγητό με το ποτό, να προσφέρουν μια all day ολοκληρωμένη πρόταση διασκέδασης. Και, καθόλου αμελητέο, μας κάνουν να ανακαλύπτουμε νέα σημεία, νέους δρόμους – ναι πάντα υπάρχουν ακόμη στο πυκνό και τόσο γνωστό μας κέντρο της πόλης -, και να δημιουργούν ένα παιχνίδι αναζήτησης. Για τους Λαρισαίους είναι ανανεωτικό, για τους ξένους δημιουργεί ένα μικρό μυστήριο.
Τα παραδοσιακά μέχρι σήμερα σημεία που αναπτυσσόταν η διασκέδαση και η εστίαση της πόλης παίρνουν νέο χαρακτήρα και αρκετά ομοιογενή. Η πλατεία Ταχυδρομείου, για παράδειγμα, φιλοξενεί σχεδόν αποκλειστικά καφέ και μπαρ, ακόμη και όσα διαθέτουν στο μενού τους μια κάρτα φαγητού, δεν χάνουν τον χαρακτήρα τους, αυτού του all-day bar-café. Το ίδιο παρατηρείται και στον πεζόδρομο της Παπακυριαζή… Ακόμη και άλλοι γνωστοί και με πολλές επιλογές πεζόδρομοι όπως αυτός της Κουνδούρου δεν προσέλκυσε γαστρονομικά concepts. Ενώ, άλλοι όπως αυτός της Απόλωννος και της Βενιζέλου στο ύψος του αρχαίου θεάτρου, εδώ και χρόνια έχουν αποκτήσει τον δικό τους χαρακτήρα με πολύ γνωστά καφέ, εστιατόρια, ταβέρνες, τσιπουράδικα και μπαράκια. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην Τρίγωνη πλατεία και στον πεζόδρομο της Καποδίστρια Ιωάννη.
Είναι λες και τα gastrobars της πόλης να ψάχνουν να ανακαλύψουν διεξόδους σε μικρά δρομάκια, παραδρόμους, λίγο κρυμμένα από το κλασικό πεζοδρομημένο εμπορικό κέντρο της πόλης…
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το πρώτο, ιδιαιτέρως χαρακτηριστικό, νέο σημείο της πόλης που αξιοποιήθηκε είναι ο λόφος του Φρουρίου, όπου τα παλιά και λίγο εγκαταλειμμένα μονόροφα μαγαζάκια μετατράπηκαν στην πλειοψηφία τους αρχικά σε ταβερνάκια. Λίγο αργότερα ήρθαν να προστεθούν μπαράκια, bar-restaurants, clubs. Ακόμη και το παλιό αναψυκτήριο του Φρουρίου μετατράπηκε σε έναν πολυχώρο εστίασης, εκδηλώσεων και διασκέδασης. Το αποτέλεσμα; Όταν φτάνεις στα όρια του λόφου, ειδικά το καλοκαίρι, αισθάνεσαι να βρίσκεσαι σε ένα παράλληλο αστικό σύμπαν· μάλλον πιο σωστά εκεί είναι που η πόλη «χάνει» τον σύγχρονο αστικό της χαρακτήρα, θυμίζει λίγο νησί, λίγο Πλάκα, λίγο κάτι άλλο, ζωντανό, πολύβουο και κοσμοπλημμυρισμένο.
Κι όμως υπάρχει δράση, όχι τόσο σε κοινή θέα, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο κρυμμένη, που έχει μεγάλο ενδιαφέρον…
…
Για τη φετινή σεζόν το σημείο που δικαιολογημένα μπορεί να λάβει τον τίτλο της νέας πιάτσας είναι ο πεζόδρομος της Λαπιθών. Μέχρι τώρα το δρομάκι το επισκεπτόσουν για να αγοράσεις οικονομικά οικιακά σκεύη, θα μπορούσες να το πεις ένα είδος Jumbo πριν καν οι ιδιοκτήτες του σκεφτούν την ιδέα του, να βρεις μεταλλικά σκεύη και εργαλεία – από κατσαβίδια, σόμπες μέχρι ψησταριές για το αρνί του Πάσχα -, για να αγοράσεις κουμπιά, κορδέλες και τα συναφή από του Φιλίππου, για να επισκευάσεις δερμάτινα είδη. Ως εκεί. Πλέον όμως τα δύο νέα μαγαζιά, αρχικά το Red Bricks Kitchen Pub που προηγήθηκε και το Bier Center που μετακόμισε πρόσφατα εκεί, και τα δύο ιδιοκτησίας Αντώνη Μελανού, ήρθαν να αλλάξουν τον χαρακτήρα της Λαπιθών. Είναι και τα δύο gastropubs· το δεύτερο ίσως ή το πρώτο του είδους της πόλης με τον κλασικό χαρακτήρα της βρετανικής pub και της πολύ μεγάλης ποικιλίας σε μπύρες.
Ο πεζόδρομος της Πανός έχει γίνει πια γαστρονομική πιάτσα. Πώς να το αμφισβητήσει κανείς; Δύο νέα μαγαζιά, και τα δύο gastrobars έρχονται να ανανεώσουν την περιοχή. Στη θέση του παλιού Fluxus, κάτι νέο ετοιμάζεται και θα είναι έτοιμο μέχρι τον επόμενο μήνα. Πρόκειται για το ONOs του Βασίλη Λιάπη σε συνεργασία με τον chef Τάσο Παπαμιχάλη και τον Άγγελο Δράκο, οι οποίοι παίζουν με το όνομα μεταξύ του δικού μας γαϊδάρου και της χαβανέζικης λέξης που σημαίνει «καλό για φαγητό». Κάτι νέο ετοιμάζεται και στο Μαριονέτα που έκλεισε πρόσφατα, χωρίς να είναι ακόμη γνωστές ακριβείς πληροφορίες. Με τις δύο αυτές προσθήκες, η Πανός τα έχει όλα… από το πιο παλιό ψητοπωλείο της πόλης, τον Αδάμο, και το μεταγενέστερο Έλατος με τις χαρακτηριστικές μυρωδιές από τα κρέατα που σιγοψήνονται στις σούβλες, μέχρι το πρώτο στον πεζόδορμο και ενδεχομένως σε όλη την πόλη gastrobar το γνωστό Bukowski που μπορεί να αυτόχαρακτηρίζεται ως Eatery & Drink, αλλά διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά ενός gastrobar. Αν προσθέσεις το παραδοσιακό τσιπουράδικο του Ντόκου, και το classy restaurant We που φημίζεται για διάφορες κοπές κρέατος, έχεις σ’ ένα δρόμο δείγματα από ολόκληρη την γαστρονομική διαδρομή της Λάρισας από το παρελθόν στο τώρα.
Μια ακόμη γαστρονομική πιάτσα έχει διαμορφωθεί στον πεζόδρομο της Λέσβου. Αρκετά πιο απομακρυσμένος από τα στενά όρια του κέντρου έγινε σημείο αναφοράς αρχικά με το κλασικό πλέον Hobo και από πέρσι μετατράπηκε σε πιάτσα με την προσθήκη του Aresko που αυτοπροσδιορίζεται ως «Εκλεκτοπωλείον». Πρόκειται για ένα delicatessen σημείο πώλησης αλλαντικών, τυριών και κρεάτων που «γαργάλισε» το γαστρονομικό προφίλ της πόλης με την κουζίνα του που εξαντλείται μόλις σε λίγα τραπέζια. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον πεζόδρομο της Ανδρούτσου, τα γνωστά παλιατζίδικα της Λάρισας, που πλέον έχουν γεμίσει τραπεζάκια και φιλοξενούν δύο διαφορετικές προτάσεις, την ταβέρνα Μπρούσκο και το gastrobar Κοβάλτιο.
Όταν μιλάμε για λαρισαϊκές πιάτσες εστίασης και διασκέδασης δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στο χαρακτηριστικό και κεντρικότατο τρίγωνο που δημιουργούν οι πεζόδρομοι της Δευκαλίωνος, της Πατρόκλου και της Φρίξου. Σφύζουν από ζωή και επιλογές, που τις συναντάς είτε δίπλα δίπλα όπως στο Γιασεμί και στο Περίπου της Πατρόκλου που έχουν δώσει νέα σύγχρονα στοιχεία στις κλασικές έννοιες του ταβερνείου και του τσιπουράδικου προσελκύοντας ολημερίς νεαρόκοσμο, και όχι μόνο, όπου απολαμβάνεις μεζεδάκια υπό τους ήχους έντεχνης μουσικής, είτε διάσπαρτες και ανάμεσα στα πολλά καφέ και μπαρ της περιοχής. Από πέρυσι έχουμε δύο νέες γαστρονομικές προτάσεις, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Το Margo στην Δευκαλίωνος που είναι ένα gastrobar που διαφέρει λόγω του μεγέθους του χωρίς όμως να στερείται του χαρακτήρα του, και το γιαπωνέζικο Ukiyo με την υπέροχη αισθητική του. Φέτος έρχεται να προστεθεί και το ουζερί – μεζεδοπωλείο Ματύλλη που άνοιξε ως δεύτερο σημείο, το πρώτο βρίσκεται στην Απόλωννος, στο χώρο που μέχρι πρόσφατα υπήρχε το μπαρ Retro.
Και κάπου εδώ τελειώνουν οι πεζόδρομοι, όχι της πόλης – έχουμε άφθονους ακόμη – αλλά αυτοί που έχουν δημιουργήσει γαστρονομικές πιάτσες. Και τη σειρά στο αφιέρωμα μας στον γαστρονομικού χάρτη του κέντρου παίρνουν, τρία δρομάκια, το οποία είναι hot spot σημεία της Λάρισας.
Ας ξεκινήσουμε με την νέα άφιξης της σεζόν το Ariston ή πιο ολοκληρωμένα «μύρισε το Άριστον» την νέα γαστρονομική πρόταση του Γιάννη Γκέκα, οποίος αξιοποίησε το χώρο και σημείο αναφοράς της πόλης του παλιού τσιπουράδικου Σπανός στην οδό Νιρβάνα, το οποίο φιλοδοξεί να το μετατρέψει σε ένα καλαίσθητο χώρο που θυμίζει παλιά Λάρισα και γαστρονομικά ένα χώρο προφανώς αντίστοιχο της φήμης του Σπανού που άφησε εποχή στην πόλη.
Θα συνεχίζουμε με το σύγχρονο μεζεδοπωλείο τσιπουράδικο Διογένους στην ομώνυμη οδό, που έχει εξελιχτεί σε στέκι και σημείο αναφοράς για τους Λαρισαίους και θα κλείσουμε με το Ντούμα όπου μπορείς να απολαύσεις πιάτα από βίσονες, μαύρους χοίρους και κατσίκες της ισπανικής φυλής Μορθιάνο που εκτρέφει η οικογένεια Ντούμα στο αγρόκτημά της στο μεγάλο Ελευθεροχώρι Λάρισας· πρόκειται για ένα χώρο που ταυτόχρονα λειτουργεί ως σημείο πώλησης και έχει μια φιλοσοφία και αισθητική που παίζει ανάμεσα σε bistro και gastrobar.
Γράφοντας το παρόν αφιέρωμα τρεις σκέψεις κυριάρχησαν στο μυαλό μου· η Λάρισα είναι μια ζωντανή και συνεχώς ανήσυχη πόλη, έχει πάρα πολλούς πεζοδρόμους και οι Λαρισαίοι διψούν για ατμόσφαιρα και περιβάλλοντα που ξεφεύγουν από τον έντονο αστικό χαρακτήρα μιας μεγάλης πόλης…
Εύη Μποταροπούλου
…
* Στην ουσία, ένα gastrobar είναι ένας συνδυασμός της κλασικής σκηνής του μπαρ και της νόστιμης κουζίνας που βρίσκεται στο μενού ενός εστιατορίου. Σε αντίθεση με ένα τυπικό μπαρ που σερβίρει κυρίως ποτά, ένα gastrobar δίνει σημαντική έμφαση στις προσφορές φαγητού υψηλής ποιότητας. Η τέχνη της κατασκευής εκλεκτών πιάτων βρίσκεται στο επίκεντρο μαζί με μια προσεκτικά επιλεγμένη επιλογή από σπονδές.
Είναι η εξέλιξη του όρου του βρετανικού gastropub. Gastropub είναι μια παμπ που σερβίρει φαγητό παρόμοιας ποιότητας με ένα εστιατόριο. Ο όρος gastropub (που προέρχεται από τη γαστρονομία) επινοήθηκε το 1991, όταν ο David Eyre και ο Mike Belben ανέλαβαν την παμπ The Eagle στο Clerkenwell του Λονδίνου. Παραδοσιακά, οι βρετανικές παμπ ήταν εγκαταστάσεις για ποτά και ελάχιστη έμφαση δόθηκε στο σερβίρισμα του φαγητού.
Τον Αύγουστο του 2012, το gastropub προστέθηκε στο λεξικό Merriam Webster’s Collegiate.
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις
