Η Δάφνη Κιουρκτσόγλου κάνει φέτος το τηλεοπτικό της ντεμπούτο μέσα από μια σειρά που είχε αγαπηθεί πριν καν προβληθεί το πρώτο επεισόδιο, το Famagusta. Το νέο αυτό επαγγελματικό της βήμα, τη βρίσκει σε μια φάση της ζωής της, που νιώθει και η ίδια πιο σίγουρη για τον εαυτό της.
Για την Δάφνη Κιουρκτσόγλου, τα πράγμα είναι πολύ απλά, αγαπά τη δουλειά της, δουλεύει σκληρά για τα όνειρά της, όμως βάζει σε προτεραιότητα την προσωπική της ηρεμία και ευτυχία. Μιλώντας στο TLIFE, η ηθοποιός εξηγεί πως άλλαξε η ζωή της όταν πήρε την απόφαση να αφήσει τη γενέτειρά της, Θεσσαλονίκη και να έρθει στην Αθήνα, και αποκαλύπτει τι ήταν αυτό που την έκανε να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.
Σε συναντάμε στη σειρά Famagusta, μια σειρά που αγγίζει ένα θέμα αρκετά ευαίσθητο για πολλούς ανθρώπους, την εισβολή της Κύπρου. Σε έκανε αυτό το γεγονός, να είσαι διστακτική στο να δεχτείς την πρόταση;
Ίσως το αντίθετο. Ήταν ένας από τους λόγους που με έφερε πιο κοντά στο σενάριο. Δεν έχω κάποια προσωπική επαφή με το ζήτημα, αλλά πρόκειται για κάτι που έχει αγγίξει τις ζωές πολλών ανθρώπων. Και εξακολουθεί να τις αγγίζει. Αυτό με έκανε να βρίσκω το σενάριο ακόμη πιο ενδιαφέρον. Θεωρώ σωστό και απαραίτητο να μιλάμε γι’ αυτά τα θέματα. Η ιστορία αποτελεί κομμάτι μας, και η Τέχνη βασίζεται στην ιστορία.
Υπάρχει αρκετός κόσμος, που αγνοεί αυτό το κομμάτι της ιστορίας. Εσύ το γνώριζες;
Ναι, το γνώριζα, χωρίς όμως να έχω εντρυφήσει πάρα πολύ. Πλέον έχω διαβάσει αρκετά γι’ αυτό, έχω δει φωτογραφίες… Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως πρόκειται για μια πληγή που παραμένει ανοιχτή. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν είχε βασιστεί ως τώρα κάποιο σενάριο κινηματογραφικό είτε τηλεοπτικό στο κυπριακό. Είναι δύσκολο να αγγίζεις την τόσο σύγχρονη ιστορία.
Σας πλησίασαν άνθρωποι στην Κύπρο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων για να σας μιλήσουν; Να σας πουν ενδεχομένως μια δική τους ιστορία γύρω από το θέμα;
Προσωπικά, δεν έχω κάποια τέτοια εμπειρία ακόμα. Τα περισσότερα γυρίσματά μας είναι σε κλειστούς χώρους, είτε σε μια φάρμα τα δικά μου, οπότε δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με τον κόσμο.
Στη σειρά υποδύεσαι τη Μαριάννα. Πες μου δυο λόγια για την ηρωίδα σου.
Η Μαριάννα, όπως είδατε, είναι μια νεαρή γυναίκα, στην οποία ανήκει μια φάρμα. Αυτή η φάρμα την παραδόθηκε από τη μητέρα της. Με έναν τρόπο καλείται να γίνει η συνέχεια της μαμάς της. Μέσα σε αυτό το κομμάτι, ανήκει φυσικά και το οικογενειακό τραύμα που υπάρχει. Όπως είδαμε, στα γεγονότα του 74, η μητέρα μου έχασε το νεογέννητο μωρό της. Αυτό το τραύμα έχει μεταφερθεί και σε ολόκληρη την οικογένεια.
Αυτό που όμως βασικά διακυβεύεται στη ζωή της Μαριάννας, είναι η εμπιστοσύνη στη σχέση με τον σύζυγό της, Θοδωρή. Είναι μαζί του από τα 20 της, 15 ολόκληρα χρόνια. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε ένα πολύ δύσκολο σημείο, έχουν αποκαλυφθεί μυστικά που την οδηγούν σε μια πολύ δύσκολη συνθήκη.
Η Μαριάννα καλείται να πάρει αποφάσεις για τη ζωή της, με βάση την αγάπη της για τον Θοδωρή και τη μέχρι τώρα ζωή τους, αλλά και με βάση το φόβο μετά τη ρήξη που επήλθε ανάμεσά τους. Πρέπει να ζυγίσει λογική και συναίσθημα, και αναλόγως να πράξει.
Πόσο εύκολο είναι να τα ζυγίσεις αυτά τα δυο;
Δε γίνεται. Προσωπικά, όταν φτάνω στο σημείο να λειτουργήσω καθαρά ορθολογικά, σημαίνει πως όποιο συναίσθημα είχα, έχει πλέον σταματήσει να υπάρχει, τουλάχιστον με τη μορφή που υπήρχε.
Τι είναι αυτό που κάνει εσένα, να βάζεις τη λογική πάνω από το συναίσθημα;
To να μη θέλω κάτι πάρα πολύ, τότε λειτουργώ κυρίως ορθολογικά. Όταν θέλω κάτι πολύ, είτε πρόκειται για δουλειά, είτε για άνθρωπο, δυσκολεύομαι πάρα πολύ να λειτουργήσω με βάση το «σωστό». Αφαιρώντας δηλαδή μάλλον το ποια είναι τα συναισθήματά μου την εκάστοτε στιγμή.. Όπως σου είπα και πριν όμως, όταν φτάνω στο σημείο να πω μέσα μου, ποιο είναι το “σωστό”, σημαίνει ότι έχω απογοητευτεί από το υπόλοιπο κομμάτι.
Βέβαια σε αυτό το σημείο να πω, ότι συνήθως προσδίδουμε στο συναισθηματικό κριτήριο θετικό πρόσημα, ενώ στο λογικό αρνητικό, το οποίο φυσικά και δεν είναι εντελώς πραγματικό. Αναπόφευκτα χρησιμοποιούνται και τα δύο από τον καθένα μας κάθε στιγμή και πιστεύω πως είναι πολύ δυσδιάκριτα τα όριά τους. Νομίζω πως είναι ίσως το ένστικτο που μας οδηγεί σε μια απόφαση τελικά.
Αντίστοιχα όσον αφορά το επαγγελματικό κομμάτι προσωπικά θα λειτουργήσω με το ένστικτο, αν πρέπει να επιλέξω κάτι. Πού νιώθω δηλαδή περισσότερη χαρά και ελευθερία στην σκέψη ότι θα συμμετέχω, ανεξάρτητα από το αν είναι μια βαθιά καλλιτεχνική δουλειά ή όχι, μια καλοπληρωμένη δουλειά ή όχι.
Αυτό είναι κάτι που σου έχει στοιχίσει επαγγελματικά;
Δε ξέρω αν μου έχει στοιχίσει με κάποιο τρόπο. Αυτό όμως είναι που θέλω να κάνω, και προσπαθώ να κάνω με τον δικό μου τρόπο. Είναι ίσως και ένας λόγος που δεν έχω ξαναβρεθεί σε σειρά. Θέλω να γίνονται τα πράγματα με τον τρόπο τέτοιο που να νιώθω καλά μέσα σε αυτά. Έτσι και στο Pilates με το οποίο ασχολούμαι επαγγελματικά, επέλεξα να φτιάξω τον δικό μου χώρο και να μπορώ να κάνω τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο και χρόνο.
Nιώθεις άγχος για το πως μπορεί να επηρεάσει τη ζωή σου η συμμετοχή σου σε μια τηλεοπτική σειρά;
Δε νομίζω ότι θα επηρεάσει και τόσο τη ζωή μου. Δεν ξέρω πως θα είναι, αλλά δε νιώθω αυτό το άγχος. Δε πιστεύω ότι θα έρθει κάποια τεράστια αλλαγή, έχουν αλλάξει και λίγο οι εποχές. Οι σειρές είναι τόσες πολλές, όπως και οι ηθοποιοί που συμμετέχουν, που θεωρώ πως είναι δυσκολότερο να ξεχωρίσεις σε τόσο μεγάλο βαθμό
Με αγχώνει όμως το ότι θα με δω σε μια σειρά. Έχω άγχος για το αποτέλεσμα. Το καλό είναι πως τα γυρίσματα συνεχίζονται, οπότε ενδεχόμενα λάθη που θα δω, θα μπορώ να τα βελτιώσω. Χαίρομαι και αγωνιώ.
Ήταν προσωπική σου επιλογή να μην κάνεις τηλεόραση όλα αυτά τα χρόνια; Ήταν κάτι που φοβόσουν ή ένιωθες ότι μπορεί να μην ήταν κάτι τόσο “ποιοτικό” και παρέμενες στο θέατρο;
Η αλήθεια είναι πως, ανεξάρτητα από το αν είχα ή όχι προτάσεις, δεν κυνηγούσα τόσο την τηλεόραση. Δε με αφορούσε τόσο, δεν παρακολουθούσα και πολύ τηλεόραση και φοβόμουν. Το τι φοβόμουν είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Είναι πολύ σημαντικό, για μένα, να νιώθω δυνατή και να κάνω κάτι στο οποίο θα έχω εμπιστοσύνη ότι μπορώ να δείξω προς τα έξω την πραγματική καλλιτεχνική μου εικόνα.
Ενδεχομένως στο παρελθόν να μην είχα και την αυτοπεποίθηση, συνολικά ως άνθρωπος, να κάνω ένα τέτοιο βήμα. Και αυτή η έλλειψη αυτοπεποίθησης, ήξερα ότι θα έχει αντίκτυπο στη δουλειά μου.
Τι είναι αυτό που σε έκανε να αποκτήσεις πλέον την αυτοπεποίθηση που σου έλειπε;
Μεγάλο ρόλο σίγουρα έπαιξε η μετακόμισή μου, πριν έξι χρόνια, από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Πέρασα αυτή την κρίση των 30 που έψαχνα να βρω τι πραγματικά θέλω και ποια πραγματικά είμαι. Ταυτόχρονα δούλευα πάρα πολύ και σε δουλειές άσχετες με το θέατρο, για να μπορώ να επιβιώνω. Και φυσικά προσπαθώντας να επικεντρωθώ στα πράγματα που απολαμβάνω να κάνω, και κάνοντας ψυχοθεραπεία.
Αυτή η αυτοπεποίθηση λοιπόν ήρθε από καθαρά εσωτερικούς λόγους, και όχι επειδή δούλεψα στο θέατρο και “ξεφλουδίστηκα” σε αυτό. Όπως λέει ένας καλός μου φίλος, “ξεφλουδίστηκα” στη ζωή.
Τι σε οδήγησε στην ενασχόληση με την υποκριτική;
Μάλλον κάποιο εσωτερικό ένστικτο. Με θυμάμαι να παρακολουθώ με πολλή αγάπη μιούζικαλ. Βοήθησε και το ότι οι γονείς μου έχουν μια τέτοια εκπαίδευση και μόρφωση. Με θυμάμαι πέντε χρονών, να παρακολουθώ την Κάρμεν, στην όπερα με τον μπαμπά μου, και να έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό.
Αργότερα, θυμάμαι ένα καλοκαίρι που παραθερίζαμε στο Λιτόχωρο με τους θείους και τις ξαδέρφες μου, ένας θείος μου να γράψει ένα θεατρικό έργο, το οποίο ανεβάσαμε οι έξι ξαδέρφες, και αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το θέατρο. Μετά, στο Γυμνάσιο απλά είπα, “οκ, θα γίνω ηθοποιός”.
Ασχολήθηκες όμως και με τον χορό, μια Τέχνη που με έναν τρόπο, συνδέεται με την υποκριτική.
Συνδέονται απόλυτα. Είναι και τα δυο μια μορφή σωματικής έκφρασης, που προχωρούν παράλληλα και αλληλοσυμπληρώνονται. Επίσης είναι αλήθεια πως η εξοικείωση με το σώμα και την κίνηση είναι απαραίτητα στοιχεία για έναν ηθοποιό, πόσο μάλλον σήμερα που καλούμαστε περισσότερο από ποτέ να γίνουμε πολυεργαλεία.
Ως παιδί, ένιωθες την ανάγκη να εκφραστείς μέσα από τον χορό και την υποκριτική λόγω της εσωστρέφειας που είχες;
Η αλήθεια είναι πως στο Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό, ήμουν ένα πάρα πολύ ντροπαλό παιδί. Και στις παραστάσεις του σχολείου, οι ρόλοι που μου δίνανε ήταν πολύ μικροί, αφού με το ζόρι άνοιγα το στόμα μου να μιλήσω στην τάξη. Δε ξέρω αν έχει να κάνει με αυτό, αλλά σίγουρα έπαιξε ρόλο το ότι είχα τα ερεθίσματα από το σπίτι μου, και το ότι οι γονείς μου αποφάσισαν στα πέντε μου, να ξεκινήσω μπαλέτο. Δοκιμάζοντας ένα παιδί μαθαίνει τι του αρέσει και μέσα από τι μπορεί να εκφραστεί.
Μου είπες πριν, ότι όταν ήρθες στην Αθήνα, αναγκάστηκες να κάνεις και άλλες δουλειές; Υπήρξε κάποια φάση που να απογοητεύτηκες;
Πάρα πολύ.
Και πώς το ξεπέρασες;
Νομίζω πως το βασικό είναι να βλέπουμε τον εαυτό μας ξεχωριστά, και όχι συγκριτικά με άλλους. O καθένας μας έχει τη δική του αφετηρία και τον δικό του προορισμό.
Έπεσες στην παγίδα του να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους συναδέλφους σου;
Nαι. Εννοείται. Ο καθένας όμως έχει τη δική του αφετηρία, και το δικό του τέλος. Επομένως και η διαδρομή μας θα είναι πολύ διαφορετική. Και ο καθένας πρέπει να σκεφτεί ποιος είναι ο στόχος του. Αυτό που κατάλαβα για μένα είναι, πως ναι θέλω να είμαι ηθοποιός, και γι’ αυτό προσπαθώ. Αλλά ο στόχος μου στη ζωή, δεν είναι αυτός. Ο στόχος μου είναι να είμαι ευτυχισμένη και να κάνω πράγματα που απολαμβάνω, με ανθρώπους που επίσης απολαμβάνω να είμαι δίπλα τους. Έχοντας λοιπόν αυτό στο μυαλό μου, κατάλαβα ότι πρέπει να αλλάξω τον τρόπο που λειτουργώ εγώ. Αυτή η συνειδητοποίηση, έφερε πολλές αλλαγές στη ζωή μου, και με έφερε και στο σημείο που είμαι τώρα.
Θεωρείς πως ξεχνάμε να είμαστε ευτυχισμένοι στην καθημερινότητά μας;
Ναι, νομίζω συμβαίνει αυτό. Θέλει τρομερή αντίσταση για παράδειγμα, να μην βουτήξεις σε έναν πλασματικό κόσμο πχ σε μια κατάχρηση του instagram σε μια προσπάθεια να αποσυνδεθείς από το περιβάλλον σου και κάτι δύσκολο που ενδεχομένως βιώνεις.
Η δική σου σχέση με τα social media ποια είναι;
Δεν τα συμπαθώ πολύ. Με αγχώνουν. Τον τελευταίο χρόνο, μετά από απαίτηση των κολλητών μου, άνοιξα λογαριασμό στο Instagram. Είναι πλέον και ένα απαραίτητο εργαλείο για τη δουλειά μας. Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε και χωρίς αυτό, απλώς βοηθά στο να γίνουν πιο εύκολα κάποια κομμάτια της.
Δε μου αρέσει όμως. Δε μου αρέσει να είμαι με κάποιον άνθρωπο έξω και να πιάνει το κινητό του για να χαζέψει στο instagram και στο facebook. Το θεωρώ κατ’ αρχάς αγενές και κατά δεύτερον μου δημιουργεί δυσαρέσκεια αυτή η επιλογή, κάποιος ξαφνικά να επιλέξει να δημιουργήσει αυτήν την απόσταση.
Έχει γίνει πολύς λόγος τον τελευταίο καιρό και για σκηνοθέτες που επιλέγουν πρόσωπα σε δουλειές με γνώμονα τους followers, ισχύει αυτό θεωρείς;
Ίσως οι followers είναι ένας παράγοντας, αλλά επιλέγονται και άγνωστοι ηθοποιοί. Εγώ, για παράδειγμα, που δεν έχω εκατοντάδες followers, βρίσκομαι φέτος σε μια πολύ όμορφη τηλεοπτική δουλειά. Αλλά προφανώς η δημοσιότητα ενός ηθοποιού είναι ελκυστική για έναν παραγωγό η έναν σκηνοθέτη, γιατί θεωρητικά θα προσελκύσει περισσότερο κόσμο.
Σε θυμώνει αυτό;
Και ναι και όχι. Αυτό είναι το λιγότερο που με ενοχλεί στο κομμάτι των social media. Ο καθένας μας μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να προωθήσει τη δουλειά του.
Με το Pilates πώς αποφάσισες να ασχοληθείς;
Πάντα είχα επαφή με τον αθλητισμό και τον χορό. Όχι ιδιαίτερα με το Pilates. Kάποια στιγμή, πριν τέσσερα χρόνια, βρέθηκα σε ένα αδιέξοδο. Δεν ήξερα ακριβώς τι ήθελα, είχα δεχτεί και αρκετές απορρίψεις από παραστάσεις. Τότε, ήταν η καλύτερή μου φίλη που με ταρακούνησε και μου είπε, “Ναι αλλά τι κάνεις εσύ για τη ζωή σου; Μένεις απλώς και περιμένεις; Έχεις τόσες δυνατότητες, τόσες ικανότητες”.
Με αυτή μου τη φίλη, κάναμε παλιότερα εναέρια ακροβατικά για αρκετά χρόνια. Ήταν κάτι στο οποίο εγώ είχα μια κλήση, και στην άσκηση ως άσκηση, και στην έκφρασή της, αλλά και στο κομμάτι της διδασκαλίας. Μου θύμισε ότι έχω αφήσει ανεκμετάλλευτo όλο αυτό το κομμάτι.
Το ίδιο βράδυ άρχισα να ψάχνω σχολές για yoga και pilates. Εν μέσω κορονοϊου λοιπόν, βρέθηκα να κάνω μαθήματα pilates. Από εκείνο το σημείο και μετά ένιωσα ότι βελτιώνω το επίπεδο της ζωής μου, γιατί είμαι εγώ υπεύθυνη γι’ αυτή και το πως έρχονται τα πράγματα.
Το κομμάτι της διδασκαλίας θα το δοκίμαζες στην υποκριτική;
Όχι. . Τουλάχιστον όχι ακόμη. Δεν έχω αυτήν την ανάγκη. Έχω υπάρξει βοηθός του Άρη Μπινιάρη σε μια σειρά σεμιναρίων του, αναλαμβάνοντας κυρίως το κινησιολογικό κομμάτι και ήταν κάτι με το οποίο θα επέλεγα να ασχοληθώ περισσότερο. Το σώμα στο θέατρο δηλαδή.
Αν νιώσεις ότι πιέζεσαι σε μια δουλειά, θα αντιδράσεις ή θα προτιμήσεις να υπομείνεις μια κατάσταση προκειμένου να ολοκληρώσεις αυτό που έχεις αναλάβει;
Δε μου έχει τύχει να αποχωρήσω από δουλειά. Δεν είμαι όμως από τους ανθρώπους που δε θα μιλήσουν για να μη βρεθούν αντιμέτωποι με δυσάρεστες συνθήκες. Δε θα φοβηθώ. Θα πω την άποψή μου αν θεωρώ ότι μια συνθήκη δεν είναι σωστή.
Έτσι είσαι και εκτός δουλειάς;
Νομίζω ότι γίνομαι ολοένα και περισσότερο. Προσπαθώ να ζητάω, και να φτιάχνω τις συνθήκες που θα με κάνουν να αισθάνομαι χαρούμενη και ασφαλής.
Πώς φαντάζεσαι την ιδανική καλλιτεχνική πορεία από εδώ και έπειτα;
Για την ώρα περιμένω να δω τη σειρά, να δω τι σημαίνει όλο αυτό, και να το απολαύσω. Είμαι ανοιχτή και αισιόδοξη για πράγματα που μπορεί προκύψουν και σίγουρα έχω πολλή όρεξη για κάτι επόμενο..
