Η παρατεταμένη διαμονή στο σπίτι -και οι όποιες καθιστικού τύπου συμπεριφορές- έχουν ως συνέπεια τη μείωση της σωματικής δραστηριότητας και την αδράνεια του ανοσοποιητικού μας συστήματος και επιπροσθέτως, την επιδείνωση του άγχους και τις αλλαγές στην πνευματική μας απόδοση.
Η άσκηση έχει άμεση σχέση με την ενίσχυση του ανοσοποιητικού μας συστήματος και την θωράκισή του απέναντι στον κορωνοϊό. Με δεδομένο ότι ο Covid-19 προκαλεί μια φλεγμονώδη αντίδραση (φαινόμενο καταρράκτη) με ενεργοποίηση κυτοκινών και ιδιαίτερα με την ενεργοποίηση της ιντερλευκίνης-6, που αποτελούν βασικό μέρος του ανοσοποιητικού μας συστήματος, καταλαβαίνουμε πόσο αναγκαία και επιβαλλόμενη είναι η άσκηση. Αυτό το μήνυμα στέλνει και ο πρωταθλητής Χρόνης Χλίτσιος περιγράφοντας την εμπειρία του από τη νόσο και τις προσπάθειες που κατέβαλε για να επανέλθει.
Ο ίδιος περιγράφει την οικογενειακή περιπέτεια με τον κορωνοϊό και στέλνει το μήνυμά του:
Tη μεγάλη Δευτέρα γυρίζοντας η Ειρήνη (σύζυγος) από τη δουλειά, μου λέει ότι από την επόμενη μέρα θα έμπαιναν σε εφαρμογή τα self test -απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να πάει κάποιος στην εργασία του. Με αφορμή αυτό να πω ότι είμαι τρεις μήνες σε αναστολή και ετοιμαζόμουν να επιστρέψω στη δουλειά. Το τεστ που κάνει η Ειρήνη βγαίνει θετικό. Βλέποντας αυτή την εξέλιξη κάνω το δεύτερο τεστ το οποίο βγάνει κι αυτό θετικό. Τα τρία μοριακά τεστ απέδειξαν ότι εγώ και η γυναίκα μου είμαστε θετικοί και ο γίος μου Ανάργυρος αρνητικός. Να πω εδώ ότι η Ειρήνη την πέρασε αρκετά ελαφρά έχοντας σημάδια κόπωσης και λίγο βήχα. Όσο για μένα, από τη Μεγάλη Τρίτη ξεκίνησε ένας πυρετός από 37 εως 37,5.
Αυτή η κατάσταση με εξαίρεση κάποιες ώρες τη μέρα διήρκησε 10 ήμερες. Μετά από 3 ήμερες ξεκίνησε και ένας ξηρός βήχας αρκετά ενοχλητικός. Την ένατη μέρα έχοντας μια ανησυχία πήγα στο νοσοκομείο προκειμένου να εξακριβώσω τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ακτινογραφία, αέρια αίματος και γενική αίματος δεν έδειξαν τίποτα οπότε 4 ώρες μετά επέστρεψα σπίτι. Να πω εδώ ότι στα προηγούμενα συμπτώματα προστέθηκε και η έλλειψη όσφρησης. Την ενδέκατη μέρα τα συμπτώματα σταμάτησαν . Τα δέκατα τέλος και ο βήχας πήγανε προς εκτόνωση. Για τις επόμενες 3 μέρες της καραντίνας δεν έκανα τίποτα. Την 15ημέρα τελειώνοντας την καραντίνα βγήκα να δοκιμάσω την κατάσταση του οργανισμού μου. Πήγα στο στάδιο να δοκιμάσω τρέξιμο ή περπάτημα ανάλογα με τις δυνάμεις μου. Μετα βίας έκανα 5 γύρους περπατώντας, νιώθοντας αρκετή δυσφορία και με έντονα σημάδια ανησυχίας για το αποτέλεσμα. Αποφάσισα να δοκιμάσω σταδιακή αύξηση της προπόνησης καθημερνά για να δω πότε θα μπορέσω να φτάσω σε ένα επίπεδο σχετικά ικανοποιητικό. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες απλά θα πω ότι στην όγδοη προπόνηση έκανα 30 γύρους τρέξιμο ( 12 χλμ.) με 10 χλμ-ωρα. Θεωρώ ότι αυτό αποτελεί μια ικανοποιητική εξέλιξη μέσα σε 8 μέρες . Το εντυπωσιακό για μένα δεν είναι η βαρύτητα ή όχι των συμπτωμάτων αν και προσωπικά θα τα χαρακτήριζα μέτρια αλλά η διαφορά απόδοσης από την πρώτη ως την όγδοη προπόνηση. Ως γυμναστής και άνθρωπος με πρωταθλητικές καταβολές πιστεύω ότι η ενασχόληση μου με την άσκηση και γενικότερα η προπονητική ηλικία έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο τρόπο με τον οποίο ο οργανισμός συνάντησε, αντιμετώπισε κα τέλος άφησε πίσω τη νόσο. Η γύμναση προφέρει στον οργανισμό 4 μαγικές ιδιότητες, δηλαδή αντίσταση , υπέρβαση ,προσαρμογή και το σημαντικότερο αποκατάσταση. Κλείνοντας αυτή τη προσωπική μαρτυρία θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα προς όλες και ολους. Αφιερώστε ένα μέρος του του χρόνου σας για άσκηση οποίο είδος και να είναι. Αποτελεί τη μεγαλύτερη και σοβαρότερη επένδυση προκειμένου να πετύχουμε σωματική και ψυχική υγεία. Είναι στο χέρι μας, ενδείκνυται σχεδόν για τα πάντα και δεν έχει παρενέργειες”
