Πολλοί Λαρισαίοι θα θυμούνται τον Γιάννη Αχυρόπουλο στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 ως έναν από τους πιο μικρούς δημοτικούς συμβούλους επί Δημαρχίας Αριστείδη Λαμπρούλη και ως γενικό γραμματέα στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας που τα βράδια έπαιζε πιάνο σε μπουάτ της πόλης. Τελευταία φορά που έπαιξε στη Λάρισα ήταν το 1988 στο κέντρο Φρούριο με τον Ντίνο Κατή. Ήταν η χρονιά που «δραπέτευσε» αφήνοντας πίσω του μια πολύ δελεαστική κατάσταση για να κάνει σπουδές πάνω στη μουσική κινηματογράφου στο Παρίσι και εν τέλει καριέρα επί μια 25ετία ως ο βασικός πιανίστας στο ξενοδοχείο Ritz στην Place Vendôme που του χάρισε διεθνή αναγνώριση, πλούτο πνευματικό και απίστευτες εμπειρίες.
Συνέντευξη στην Εύη Μποτσαροπούλου
Συναντηθήκαμε την προηγούμενη Πέμπτη στο σπίτι του στον Αγιόκαμπο την ώρα που έβρεχε, φυσούσε ένας απίστευτος αέρας, αλλά η θάλασσα ήταν ήσυχη παρόλο το μπουρίνι. Αυτή η αντιφατική αίσθηση από την εικόνα του τοπίου ενισχύθηκε μόλις μπήκα στον εσωτερικό χώρο του εξοχικού σπιτιού… Δεν ήμουν πλέον στον Αγιόκαμπο αλλά σε ένα χώρο με πολλά βιβλία, πίνακες και ένα πιάνο με ουρά να κυριαρχεί στο χώρο. Ένιωθες αίφνης μια απίστευτη ηρεμία και ήταν να σαν μεταφερόσουν ξαφνικά σε ένα παριζιάνικο διαμέρισμα.
«Μήπως θέλεις να σου προσφέρω ένα “Cidre”, ένα αφρώδες κρασί από μήλο που παράγεται μόνο στην περιοχή της Νορμανδίας» με ρώτησε. Ναι, θέλω να το δοκιμάσω, του απάντησα. «Και γώ αυτό έκανα πάντα. Ήθελα να δοκιμάσω. Αυτή ήταν η κινητήριος δύναμη στη ζωή μου!» μου απάντησε…
…
Για αυτό έφυγες από την Λάρισα, γιατί ήθελες να «δοκιμάσεις»;
Το 1988 που έφυγα από τη Λάρισα, αν και ήμουν μόλις 24 ετών, είχα μια πολύ έντονη και γεμάτη ζωή στην πόλη και με πολλούς φίλους. Δούλευα ως δάσκαλος, ήμουν μέλος του ΚΚΕ, δημοτικός σύμβουλος επί Λαμπρούλη και γ.γ. στο ΔΩΛ… Τα βράδια έπαιζα μουσική σε μαγαζιά και η καθημερινότητά που είχε ενδιαφέρον. Επίσης, όλα ήταν αρκετά εύκολα για μένα τότε στη Λάρισα.
Οι γονείς μου πάντα καταλάβαιναν ότι είμαι ένα άτομο που ήθελα να ήμουν ανεξάρτητος. Αν και δεν υπήρχε καμία ανάγκη οικονομικής φύσεως, δούλευα ήδη από τα 18 μου ενώ σπούδαζα και ήμουν τελείως ανεξάρτητος.
Αρχικά πήγα στη Βιομηχανική Σχολή του Πειραιά, στα 17 μου, – ο πατέρας μου που ήταν δάσκαλος ήθελε ο γιος του να κερδίσει μια τάξη στο σχολείο, το οποίο και έγινε -, αλλά όταν ολοκλήρωσα τον πρώτο χρόνο των σπουδών μου κατάλαβα ότι δεν ήθελα να ασχοληθώ με τα οικονομικά. Έτσι πήγα στην Παιδαγωγική Ακαδημία, από την οποία αποφοίτησα στα είκοσι μου. Από 18 ετών ήδη δούλευα σαν μουσικός και έβγαζα αρκετά χρήματα. Αυτή η οικονομική ανεξαρτησία σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα μου διαμόρφωσαν τις διανοητικές και πρακτικές δυνατότητες να σκέφτομαι ότι όλα είναι δυνατά. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να πιστεύω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα και οι γονείς μου δεν μου έβαλαν ποτέ φραγμούς ούτε μου δημιούργησαν συναισθηματικές ενοχές. Παράλληλα, πάντα διάβαζα πολύ…
Όλα αυτά δημιούργησαν ένα μείγμα με πολλά όνειρα· η μουσική, άλλωστε, πάντα σε κάνει να ταξιδεύεις… Θυμάμαι μικρός κοιμόμουν πάντα με μουσική και τα όνειρα μου διαμορφωνόταν αναλόγως… ήταν απίστευτο. Αν άκουγα για παράδειγμα γαλλική μουσική ονειρευόμουν ότι ήμουν στη Γαλλία, αν άκουγα ιταλική ότι ήμουν στην Ιταλία σε μέρη που δεν είχα πάει ποτέ…
Όλα αυτά διαμόρφωσαν τις συνθήκες ώστε η απόφαση για μετακίνηση να γίνει πολύ εύκολη. Ένας από τους λόγους που αποφάσισα να φύγω ήταν για να απελευθερωθώ από μια «τοξικότητα» που με έπνιγε.
Το θέμα είναι να υπάρχει μια μικρή παραγωγική φλογίτσα και όλο το παιχνίδι παίζεται με αυτό που γίνεται γύρω μας για να ανάψει αυτή η φλόγα. Αυτό έγινε και σε μένα…
Αφορμή στάθηκαν οι σπουδές στην κινηματογραφική μουσική;
Μου άρεσε πολύ η κινηματογραφική μουσική και ήταν η περίοδος που έψαχνα που υπάρχουν σχετικές σχολές ανά τον κόσμο. Ήμουν στην Αθήνα και γνώρισα κάποιον, που σήμερα είναι από τους καλύτερούς μου φίλους, ο οποίος σπούδαζε στο Παρίσι κινηματογραφική μουσική και αποφάσισα να φύγω και εγώ αφήνοντας πίσω μου, το ξαναλέω, μια πολύ καλή κατάσταση.
Πήρα το δίπλωμα σύνθεσης κινηματογραφικής μουσικής από την Ecole Normale de Musique de Paris, αργότερα δίπλωμα ενορχήστρωσης Jazz στο Αmerican Jazz School of Paris και εργάστηκα αρχικά στο ξενοδοχείο του μεγάλου Γάλλου σκηνοθέτη Claude Lelouche και στη συνέχεια σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο Normandy στη Deauville.
Και μετά ακολούθησε η συνεργασία που σε καθιέρωσε με το Ritz στο Παρίσι…
Η συνεργασία μας ξεκίνησε το 1995 και για τα δύο πρώτα χρόνια έπαιζα δύο φορές την εβδομάδα. Από το 1998 έγινα ο βασικός πιανίστας του Ritz και στη αρχή για αρκετά χρόνια έπαιζα πιάνο 6 φορές την εβδομάδα.
Το Ritz είναι ένας χώρος πολύ ιδιαίτερος που με έκανε να μάθω πολλά πράγματα και να γνωρίσω ανθρώπους που ένας κοινός θνητός αποκλείεται να γνωρίσει ποτέ στη ζωή του. Μου πρόσφερε ένα πλούτο πνευματικό σε πολλά επίπεδα.
Κατάλαβα, για παράδειγμα ότι τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία· ούτε η διασημότητα. Οι βασικές αξίες και η πραγματική εσωτερική ισορροπία δεν έχει καμία σχέση με τον χώρο και την υλική υπόσταση των πραγμάτων.
Βέβαια, το Ritz είχε μια πολύ όμορφη αισθητική και ένα επαγγελματισμό σε όλα τα επίπεδα. Παράλληλα, μου πρόσφερε τη δυνατότητα, μέσω των ανθρώπων που γνώρισα εκεί, να παίξω μουσική σε διάφορα μέρη του κόσμου σε πριβέ καταστάσεις. Η πρώτη μου φορά ήταν σε ένα πάρτι στο St. Moritz. Βέβαια, καταλάβαινα ότι στην πραγματικότητα δεν καλούσαν εμένα, ως Γιάννη Αχυρόπουλο, αλλά τον πιανίστα του Ritz. Έδινε υπεραξία να έχει κάποιος καλεσμένο να παίξει μουσική τον πιανίστα του Ritz, αλλά όλο αυτό γινόταν πάντα με τρόπο πολύ ευχάριστο και βίωσα καταστάσεις που θυμίζουν σινεμά ή λογοτεχνία. Πήγα κάποια στιγμή σε ένα Άραβα πρίγκιπα και το πριβέ πάρτι ήταν όντως όπως στο “Χίλιες και μία νύχτες”, καταστάσεις όπου ήταν πάντα σημαντικό να υπάρχει εχεμύθεια και διακριτικότητα.
Έχω ταξιδέψει ανά τον κόσμο για δουλειά κυρίως σε ξενοδοχεία πολυτελείας, αλλά και για συναυλίες σε jazz clubs και café theatra, και για συγκεκριμένα μουσικά projects, όπως πριν από χρόνια που έκανα συναυλίες σε όλη τη Γαλλία, τη μία φορά με τη μουσική του Χατζηδάκι και την άλλη με ένα concept πάνω στην αρχαία ελληνική μουσική. Παράλληλα, με όλα αυτά γράφω μουσική για τον κινηματογράφο και διαφημίσεις.
Όλο αυτό δεν θα το ζούσα ποτέ ως δημόσιος υπάλληλος στη Λάρισα…
Από τις προσωπικότητες που γνώρισες και συναναστράφηκες στο Ritz υπήρξε κάποια ή κάποιος ιδιαίτερα επιδραστική πάνω σου;
Με ρωτάνε συχνά για τις διασημότητες που έχω συναναστραφεί στο Ritz. Το νόημα όμως δεν είναι να πω ότι ξέρω πολύ καλά τον τάδε. Γνώρισα και γνωρίζω όντως μεγάλες προσωπικότητες σε παγκόσμιο επίπεδο που με μερικές από αυτές είχαμε φιλικές σχέσεις, κυρίως σχέσεις οικειότητας και άνεσης· άλλωστε, για μένα, αυτό είναι το ζητούμενο.
Πάνω σε αυτό που ρωτάς, θα έλεγα όχι. Δεν έχω συναναστραφεί με κάποια προσωπικότητα που να με έχει επηρεάσει σε προσωπικό επίπεδο… Πολύ γοητευτικός άνθρωπος είναι ο Tim Burton, αλλά και ο Rod Stewart τον οποίο συνόδεψα πολλές φορές στο πιάνο και έχουμε μια πολλή μεγάλη οικειότητα και άνεση στην επαφή. Από τις πιο γοητευτικές γυναίκες που έχω γνωρίσει είναι Nicole Kidman, η οποία έχει μια πολύ έντονη αύρα, και η Sophie Marceau…
Η πιο επιδραστική προσωπικότητα της ζωής μου υπήρξε ο ζωγράφος και καθηγητής πανεπιστημίου στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Είχα την τύχη να είμαι ένας από τους πιο στενός φίλους τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του παρά τη διαφορά ηλικίας που είχαμε· εκείνος ήταν γεννημένος το 1916 και εγώ το 1964! Ο Hilaire γευμάτιζε καθημερινά στο πιο παλιό γαστρονομικό εστιατόριο Lasserre του Παρισιού με τρία αστέρια Michelin, για εκείνον ήταν η καντίνα του…, όπου εκεί συναντούσε όλους τους φίλους τους, τους γκαλερίστες και συνεργάτες. Τρώγαμε πολύ συχνά μαζί οι δυο μας και μετά πηγαίναμε κάθε φορά σε ένα μουσείο, στο οποίο με ξεναγούσε όχι ως πατέρας προς γιο ούτε ως μέντορας, αλλά με μια ισότιμη και πολύ άνετη σχέση μεταξύ μας με πολύ χιούμορ και σχόλια για γυναίκες, καθότι υπήρξε λάτρης τους… Όλο αυτό μεταφραζόταν μέσα στο μουσείο. Μιλούσαμε για τέχνη, για βιβλία, για τον έρωτα. Ήταν πάντα καταπληκτικά! Ο έρωτας άλλωστε είναι αυτός που καθορίζει τα πάντα. Για μένα ήταν πάντα από τα δομικά στοιχεία της ζωής μου· η μουσική και η έλξη για το άγνωστο και πάντα ο έρωτας…
Τι άλλο σε γοητεύει πολύ;
Εκτός από τον έρωτα και τη μουσική; Τα βιβλία. Και τα ταξίδια. Στη βιβλιοθήκη μου έχω 4.500 τίτλους βιβλίων. Έκανα ταξίδια πάντα ερωτευμένος και πάντα μόνος μου με μία γυναίκα σε τόπους που κάθε φορά είχαν σχέση με αυτό που διάβαζα εκείνη την περίοδο ή από κάποια ταινία που με συγκλόνιζε και ήθελα να δω αυτό το τοπίο και τον τόπο που αναφερόταν… Την πρώτη φορά που πήγα στη Σικελία αφορμή ήταν το Cinema Paradiso, ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό.
Σε σχέση με τη μουσική, αυτό που θαυμάζω περισσότερο είναι οι διευθυντές ορχήστρας. Αν έχω καιρό να δω κάποιον και μου έχει λείψει, θα πάω ένα ταξίδι να τον ακούσω στη χώρα και την πόλη που παίζει. Έτσι πήγα και την πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη στο Carnegie Hall.
Επίσης, έχω μια έλξη για τους παγκόσμιους χάρτες. Έχω πολλούς στο σπίτι μου στο Παρίσι και ένα χαρακτηριστικά μεγάλο που πιάνει ένα ολόκληρο διάδρομο και πολλές φορές τα πρωινά, κάθε πρωί μελετώ πιάνο για πέντε ώρες περίπου, περνώντας από το διάδρομο με μια κούπα καφέ στο χέρι έχω σταθεί να χαζεύω το χάρτη και να σκέφτομαι πιο θα είναι το επόμενο ταξίδι μου…
Όταν τελειώσει ο covid, θέλω να πάω προς Ασία… Κίνα, Ταϊλάνδη, Μπαλί, Φιλιππίνες… Με έλκει το πόσο διαφορετική είναι η κουλτούρα τους, και λόγω θρησκείας, και πόσο διαφορετική είναι με την Ευρώπη. Πλέον, δεν βλέπω τόσο μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες· έχουμε κοινό χιούμορ, αντιδράσεις, εμπειρίες και ιστορικά κοινά βιώματα όπως ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Υπάρχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά στην ευρωπαϊκή κουλτούρα που δεν έχει καμία σχέση με αυτή της Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής. Το διαπίστωσα πολύ έντονα με τους ανθρώπους που γνώρισα μέσα από τη δουλειά μου στο Ritz.
Για πόσο καιρό θα παραμείνεις ακόμη στη Ελλάδα; Πώς σου φαίνεται Λάρισα;
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω ξανά σαν 19 χρονών και ότι όλα είναι πιθανά και ανοιχτά. Χίλια δυο πράγματα είναι πιθανά και δεν ξέρω τι ακριβώς θα μου συμβεί. Αν ανοίξει το Ritz θα πάω στο Παρίσι, αλλιώς στη Γενεύη, στο Χονγκ Κονγκ ή μπορεί και στον Καναδά. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια έχω μια συνεργασία με ένα Αμερικανό σκηνοθέτη ελληνικής καταγωγής και δουλεύουμε σε ένα project για μια ταινία μεγάλου μήκους, στην οποία εγώ ετοιμάζω τη μουσική, που θα κυκλοφορήσει το χειμώνα, οπότε θα πάω κάποια στιγμή και Αμερική.
Επίσης, εστιάζω σε ένα καινούργιο project που αφορά μουσική που θα παίζεται ζωντανά σε πολύ μεγάλες γκαλερί στο Χονγκ Κονγκ, τη Σαγκάη και το Πεκίνο, και θα σχετίζεται ως προς την χρονολογική ακολουθία με την εποχή των έργων τέχνης. Με ενδιαφέρει πολύ, είναι μια καινούργια ιδέα που την επεξεργαζόμαστε με τη σύντροφό μου που είναι Ασιάτισσα και συλλέκτρια έργων τέχνης. Η ιδέα να συνδυάσεις τη μουσική με εκθέσεις ζωγραφικής με τρελαίνει.
Τώρα που είναι όλα ανοιχτά μπροστά μου, βιώνω έντονα την έλξη μου για το άγνωστο και την αβεβαιότητα. Νομίζω ότι οι άνθρωποι προσπαθούμε να βρούμε με μανία κάτι που νομοτελειακά δεν υπάρχει. Για μένα, το παιχνίδι της ζωής είναι η αποδοχή και απόλαυση της αβεβαιότητας.
Αυτή την περίοδο που είμαι αρκετό καιρό εδώ, ξαναεκτιμώ τη Λάρισα και το νομό Λάρισας. Υπάρχουν σημεία στο νομό με ερημικές παραλίες όπως στις εκβολές του Πηνειού που με συγκλονίζει να είμαι μόνος μου εκεί και να διαβάζω ένα βιβλίο σε ένα τοπίο που μοιάζει να είναι όμοιο όπως πριν από 40-50 χρόνια. Η Ελλάδα είναι μία από τις ομορφότερες χώρες με όλες αυτές τις εναλλαγές στο τοπίο που μπορεί να τις φτάσεις κανείς εύκολα λόγω μεγέθους. Η Λάρισα σαν πόλη έχει αλλάξει από τη λασπούπολη του ΄50 σε μια σύγχρονη πόλη.
Τώρα που σκέφτομαι, δεν είναι τυχαίο να είμαι εδώ, να επιλέγω την Ελλάδα σε μια περίοδο που δεν ξέρω τι θα μου συμβεί….
