Ο Γιάννης Διαμαντής, Επίτιμος πλέον Δικηγόρος διέπρεψε ως Ποινικολόγος για 53 συναπτά έτη στα ακροατήρια της Λάρισας και όχι μόνο, ενώ χειρίστηκε περί τις 15.000 υποθέσεις…
«Κανείς δεν μπορεί να γίνει ικανός νομικός εάν δεν είναι καλλιεργημένος άνθρωπος»… είναι η φράση που χρησιμοποίησε για να κλείσει την ομιλία του «Τα εφόδια του Δικηγόρου για την άσκηση του ρόλου του στην ποινική δίκη» στην ημερίδα που διοργάνωσε ο Δικηγορικός Σύλλογος Λάρισας τον Οκτώβριο του 2014 προς τιμήν του, μετά την συνταξιοδότησή του τον Απρίλιο του 2014, όταν ήταν 85 ετών. Στην ημερίδα συμμετείχαν ο Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών κ. Βασίλης Αλεξανδρής και ο Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Ποινικολόγων κ. Χριστόφορος Αργυρόπουλος.
Πριν από δύο μήνες, τον Φεβρουάριο του 2021, εκδόθηκε το βιβλίο του Θρασύβουλου Κονταξή «Μορφές Ελλήνων Ποινικολογούντων», από τις εκδόσεις Λιβάνη, που «παρακινήθηκε» από την Ένωση Ελλήνων Ποινικολόγων. Περιλαμβάνει 24 μόνο νομικές μορφές πανελλήνιας εμβέλειας – οι ποινικολόγοι της περιφέρειας είναι μόλις πέντε εξ αυτών -, που έκαναν εντύπωση και στην Αθήνα, άνω των 65 ετών με υψηλή νομική κατάρτιση και κυρίως ευρυμάθεια σε πολλαπλά επίπεδα. Ο Γιάννης Διαμαντής συγκαταλέγεται μεταξύ των τριών πρώτων σε πανελλήνιο επίπεδο.
Συνέντευξη στην Εύη Μποτσαροπούλου
Παράλληλα με τη μάχιμη δικηγορία, ο Γιάννης Διαμαντής είναι γνωστός για την μεγάλη του πολιτιστική προσφορά στην πόλη. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου Φίλων του Θεσσαλικού Θεάτρου και διετέλεσε και πρόεδρος του ΔΣ του Θεσσαλικού. Συμμετέχει δε, ακόμη στο Εφορευτικό Συμβούλιο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης.
Διαθέτει μια πλούσια και σπάνια συλλογή έργων τέχνης και η βιβλιοθήκη του αριθμεί 7.380 τόμους, οι οποίοι θα παραχωρηθούν στη Δημόσια Βιβλιοθήκη. Έχει ήδη δωρίσει πέντε έργα ναΐφ ζωγράφων στο Λαογραφικό – Ιστορικό Μουσείο Λάρισας και άλλα τρία στη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας – Μουσείο Γ. Ι. Κατσίγρα, έχοντας μάλιστα βραβευτεί για τη συνεισφορά του από τον Σύλλογο Φίλων της Πινακοθήκης το 2019. Το γραφείο του δε, στο σύνολό των επίπλων του, πρόκειται να παραχωρηθεί στο Λαογραφικό Μουσείο. Τα έπιπλα είναι σκαλισμένα στο χέρι από τον Σκοπελίτη μάστορα Ιωάννη Κριτσίνη.
Στα 93 του χρόνια παραμένει ένας άνθρωπος σε πλήρη εγρήγορση και διαύγεια. Γράφει άρθρα, ξαναδιαβάζει τους αρχαίους, ανταλλάσσει απόψεις με φίλους επί πολλών θεμάτων, ενώ ταυτόχρονα δουλεύει πάνω στην αυτοβιογραφία του, που όπως λέει χαρακτηριστικά στο τέλος της συνέντευξης «Μα, η Λάρισα είναι η πρωταγωνίστρια!»…
Με τον χειμαρρώδη λόγο του, τη φινέτσα και την ευγένεια του, είναι πάντα ένας γοητευτικός συνομιλητής, που σε κάνει να σαστίζεις με την ποιότητα των γνώσεων και της μνήμης του. Ο Γιάννης Διαμαντής ίσως είναι ο τελευταίος εν ζωή διανοούμενος της Λάρισας μιας άλλης εποχής…
Κύριε Διαμαντή, γεννηθήκατε στην Καρδίτσα, την παιδική σας ηλικία την περάσατε στη Σκόπελο, μετά Γυμνάσιο και σπουδές στην Αθήνα και Νομική στην Θεσσαλονίκη… Στη Λάρισα ήρθατε το 1954 όπου και παραμείνατε. Γιατί επιλέξατε να ζήσετε στην πόλη;
Πράγματι το 1954 ήρθα στη Λάρισα μαζί με την σύζυγό μου Ελευθερία που ήταν Επισκέπτρια Δημόσιας Υγείας τοποθετημένη σε Υγειονομικό Κέντρο. Τοποθετήθηκα ως διοικητικός υπάλληλος του ίδιου κέντρου που αποτελούσε και την έδρα της 5ης Υγειονομικής Περιφέρειας (Θεσσαλίας). Απασχολήθηκα με την διοργάνωση των Αγροτικών Ιατρείων και τη διοικητική εποπτεία των νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Η Λάρισα είχε επιλεγεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας του ΟΗΕ και ως κέντρο μιας αγροτικής περιοχής, αλλά ως έδρα της Πειραματικής Υγειονομικής Μονάδας. Ολόκληρη η περίοδος αυτή ήταν ζωτικής σημασίας. Όλοι οι υπάλληλοι κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες, γιατί είχαν συνειδητοποιήσει ότι επιτελούν ένα σοβαρό έργο για την ανασυγκρότηση της πατρίδας μας. Όταν αργότερα ιδρύθηκε το ΕΣΥ θυμήθηκα πόσο προδρομικό ήταν το έργο που αποτέλεσε και την αφετηρία για την περαιτέρω επιτυχή εξέλιξη… Τώρα βέβαια, όλοι δέχονται την αναγκαιότητα για την ενίσχυση του ΕΣΥ που δίνει συνεχώς μάχη για την καταπολέμηση της πανδημίας με ένα ιατρικό, νοσηλευτικό, βοηθητικό και διοικητικό προσωπικό που μάχεται με αυταπάρνηση και αυτοθυσία…
Μόλις πήρα το πτυχίο της Νομικής, αρχές του 1961, παραιτήθηκα από την Υπηρεσία και εντάχθηκα ως ασκούμενος στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών. Όλοι οι συγγενείς μου ήταν εγκατεστημένοι στην Αθήνα και με προέτρεπαν να μείνω εκεί. Όμως ήδη είχα αποκτήσει πολλούς φίλους Λαρισαίους που με έπεισαν μετά από ένα εξάμηνο να μείνω εδώ.
Οι Λαρισαίοι με ένα ψυχικό εναγκαλισμό μαζί με το χαρακτηριστικό άγγιγμα του χεριού στην πλάτη, σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι δεν είσαι ξένος. Όταν αποκτήσεις και καλή παρέα νιώθεις πλέον Λαρισαίος… Τα σπίτια ανοιχτά. Η ατμόσφαιρα θερμή… Δυστυχώς έχασα πολλούς πολύτιμους φίλους. Είναι όμως κοντά μου οι νεώτεροί μου που τους καμαρώνω. Με το πέρασμα του χρόνου και με την μεγάλη επαγγελματική και κοινωνική πείρα που απέκτησα, διαπίστωσα ότι πολλοί ξένοι και αρκετοί φίλοι μου, σταδιοδρόμησαν και διακρίθηκαν και έμεινα για πάντα εδώ.
Δεν είναι τυχαίο που πολλοί συνταξιούχοι δικαστές και άλλοι δεν επιστρέφουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, αλλά παραμένουν εδώ.
Το όνειρό σας ήταν πάντα να γίνεται δικηγόρος;
Είχα πράγματι πάντα το όνειρο να γίνω δικηγόρος. Όμως ένας αδερφός της μητέρας μου, ιατρός, επέμενε να εισαχθώ στην Ιατρική για να τον διαδεχθώ. Εισήλθα λοιπόν στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αφού συμμετείχα επιτυχώς στις πρώτες μεταπολεμικές εισαγωγικές εξετάσεις το 1946. Παρέμεινα επί δύο χρόνια και, παρότι είχα καλές επιδόσεις, αποχώρησα με την προοπτική να εισαχθώ στη Νομική. Μεσολάβησε όμως η απασχόλησή μου στην διοργάνωση Κέντρων Υγείας, τα οποία είχε ιδρύσει η Ελληνική Πολεμική Περίθαλψη Αμερικής, μια οργάνωση ομογενών των ΗΠΑ και του Καναδά, ως Προϊστάμενος Διοικητικού του Κέντρου Υγείας Φιλιατρών και Φαρσάλων.
Απόκτησα το Πτυχίο της Παντείου για βελτίωση της υπαλληλικής μου σχέσης και στη συνέχεια εργαζόμενος πήρα και το πτυχίο της Νομικής. Πριν φύγω από την Υπηρεσία είχε έλθει στην Πειραματική Υγειονομική Μονάδα μια Τρόικα – ενεργητική όμως, όχι σαν την μνημονιακή της κρίσης – αποτελούμενη από τους αξιωματούχους του παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Φρίντμπεργκ (Δανός), Τόμσον (Άγγλος) και Φοντροζέ (Γάλλος). Μου πρότειναν να προσληφθώ στο Ευρωπαϊκό Γραφείο του ΠΟΥ στη Γενεύη για να μετεκπαιδευτώ στον τομέα της Βιοϊατρικής… Ήταν μεγάλο το δίλημμα, περάσαμε πολλές «λευκές» νύχτες με τη γυναίκα μου τότε, αλλά η απόφασή μου, που τους εξέπληξε, είχε ληφθεί: Δικηγορία.
Πόσο έχει αλλάξει η Λάρισα από το 1954 που εγκατασταθήκατε μέχρι σήμερα;
Η αλλαγή της Λάρισας είναι εμφανέστατη. Η πόλη μας τετραπλασίασε τον πληθυσμό της. Με την εφαρμογή της αντιπαροχής, οι μονοκατοικίες με τις αυλές τους αντικαταστάθηκαν με τις τσιμεντένιες πολυώροφες κατασκευές. Οι καμπάνες χτυπούσαν όταν εγκρίθηκε η προσθήκη έβδομου ορόφου!
Τι σας λείπει από την παλιά Λάρισα;
Νοσταλγώ το πρώτο σπίτι που μείναμε με ενοίκιο στην οδό Καραθάνου 35. Μια όμορφη μονοκατοικία με υπερυψωμένο ισόγειο και θαυμάσια λειτουργικότητα. Στην αυλή, ανάμεσα σε τριανταφυλλιές, υψώνονταν ο μεγάλος πεύκος που με σκίαζε κατά τα διαβάσματά μου. Αργότερα τσιμεντωθήκαμε φυσικά κι εμείς σε ιδιόκτητο διαμέρισμα… Και η παλιά μας μονοκατοικία είχε την ίδια τύχη της επικερδούς αντιπαροχής…
Ποια είναι η πιο σημαντική στιγμή στην ιστορία της σύγχρονης Λάρισα;
Πιστεύω πως ήταν η στιγμή της αποκάλυψης του Αρχαίου Θεάτρου.
Πόσο εύκολο είναι ένας συλλέκτης να αποχωρίζεται κομμάτια της συλλογής του και να προχωρά σε δωρεές;
Το έχω ξαναπεί ότι τα εικαστικά έργα τέχνης όταν ικανοποιήσουν τις αισθητικές αναζητήσεις του κατόχου, πρέπει να καταλήγουν σε μουσεία της πόλης για να γίνονται κτήμα των πολλών. Άλλωστε και ο δωρητής δεν χάνει την επαφή και επιπλέον νιώθει και τη χαρά της προσφοράς. Το ίδιο ισχύει και για τα βιβλία.
Υπήρξατε ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Φίλων Θεσσαλικού Θεάτρου και μέλος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Δημόσιας Βιβλιοθήκης. Η Λάρισα παράγει πολιτισμό; Οι Λαρισαίοι πως τον αφομοιώνουν;
Στη Λάρισα υπάρχουν πολλές εστίες πολιτισμού. Το αρχαίο θέατρο είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Όταν ολοκληρωθεί το έργο της αποκατάστασης, πρόκειται να εγκαινιαστεί με μια μεγάλη παράσταση του Θεσσαλικού Θεάτρου. Επίσης, με μια αντίστοιχη παράσταση του Θεσσαλικού πρέπει να εγκαινιαστεί η μεγάλη σκηνή του Προσκηνίου Πολιτισμού (ΟΥΗΛ). Μέχρι τότε ας αρκεστούμε στο Β΄ Αρχαίο Θέατρο, αλλά και στο αναμορφωμένο Κηποθέατρο. Κι αυτά τα δύο παράγουν πολιτισμό.
Η Δημοτική Πινακοθήκη – Μουσείο Γεωργίου Κατσίγρα έχει την πλουσιότερη συλλογή έργων από όλες τις επαρχιακές πινακοθήκες.
Η Δημόσια Βιβλιοθήκη διαθέτει 40 χιλιάδες τόμους. Υπάρχει επίσης μια σπουδαία σειρά παλαιών βιβλίων. Το αρχαιότερο (έκδοση Βενετίας του 1513) περιέχει τα άπαντα του Πλάτωνα! Επιζητείται οικονομική ενίσχυση διότι η συντήρηση τους, που άρχισε ήδη, απαιτεί μεγάλη δαπάνη. Πράγματι, συμμετέχω ακόμη στη διοίκηση ως μέλος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Δημόσιας Βιβλιοθήκης. Όμως και η Δημοτική Βιβλιοθήκη προσφέρει αξιόλογο έργο.
Το Δημοτικό Ωδείο έχει αναδείξει σπουδαίους καλλιτέχνες, ακόμη και παγκόσμιας εμβέλειας όπως η Μυρτώ Παπαθανασίου. Η συμφωνική ορχήστρα θεωρείται μία από τις σημαντικότερες στην Ελλάδα.
Το Διαχρονικό Μουσείο περιέχει μεγάλης αξίας εκθέματα παιδευτικού χαρακτήρα. Το Λαογραφικό μας Μουσείο αναδεικνύει τον μεγάλο λαϊκό πολιτιστικό πλούτο. Πιστεύω ότι είναι το σημαντικότερο επαρχιακό μουσείο της χώρας.
Για την προσφορά του Θεσσαλικού Θεάτρου έχουν πολλά γραφεί και τόμοι έχουν εκδοθεί. Ας θυμηθούμε τη δήλωση του Γεωργουσόπουλου. Είπε, αν θυμάμαι καλά, ότι είναι ήσυχος για το μέλλον του θεάτρου στην Ελλάδα, όταν διαπίστωσε την αξία του… «Αρκεί να αναπνέει το Θεσσαλικό Θέατρο».
Πράγματι, ήμουν από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη και Πρόεδρος που διετέλεσα για λίγο καιρό και παρακολούθησα όλη την πορεία του και χαίρομαι ιδιαίτερα που σήμερα συνεχίζει το μεγάλο έργο.
Η πανδημία προκάλεσε ανάσχεση στις μεγάλες δραστηριότητες που αναπτύσσουν τα προαναφερόμενα πολιτιστικά κέντρα και φυσικά και το Θέατρο. Μετά την πάροδό της, προβλέπω ότι θα έχουμε λαρισαϊκή πολιτιστική έκρηξη, η οποία ενισχύεται από τη Δημοτική Αρχή που έχει θέσει ως κυρίαρχο μέλημά της τον πολιτισμό.
Στην ερώτησή σας λοιπόν, αν η Λάρισα παράγει πολιτισμό και πως τον αφομοιώνουν οι Λαρισαίοι, απαντώ ότι ακόμη και τα διάσημα στην πόλη μας γλυπτά σπουδαίων καλλιτεχνών αποτελούν πολιτιστικά αγαθά. Οι Λαρισαίοι αφομοιώνουν τον πολιτισμό με την αθρόα προσέλευσή τους και συμμετοχή σε όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, στις θεατρικές παραστάσεις και στις κινηματογραφικές βραδιές στο Χατζηγιάννειο και στον υπαίθριο, θαυμάσιο χώρο του Μπαρμπή Βοζαλή, στις αναγνώσεις βιβλίων και στις παρουσιάσεις στα πολλά αμφιθέατρα που υπάρχουν στην πόλη.
Το πρώτο θεατρικό έργο που είδατε στη Λάρισα; Παραστάσεις που θυμάστε ακόμη;
Το πρώτο θεατρικό έργο του Θεσσαλικού Θεάτρου ήταν «Η αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλη. Παρακολούθησα όλες τις παραστάσεις του Θεσσαλικού, αλλά αρκούμαι στον «Κύκλο με την Κιμωλία» του Μπρεχτ και στην «Ηλέκτρα» που ήταν μεγάλη επιτυχία του Κώστα Τσιάνου.
Ποια είναι τα 3 μαγαζιά που άφησαν ιστορία στην πόλη;
Το ένα ήταν το κέντρο «Αλκαζάρ» του Βρετόπουλου. Καταφύγιο για τις νύχτες ιδίως στο τέλος του καλοκαιριού που στάθμευαν στη Λάρισα καλλιτέχνες που έπαιζαν στα κέντρα της Θεσσαλονίκης μετά την περίοδο της Έκθεσης (ΔΕΘ). Το δεύτερο ήταν το μπαρ της ΣΕΚ με σπουδαίες ορχήστρες και το τρίτο η «Όαση» με τον Παντελή Τικάκη.
Ο αγαπημένος σας λαρισαϊκός ήχος, μυρωδιά ή γεύση;
Θα πω μόνο για γεύση… Αξέχαστοι είναι οι μεζέδες του «Ταμπάκη», τα εδέσματα του «Travel Stop» ψηλά της οδού Πανός πριν μεταφερθεί στην Παλιά Εθνική Οδό. Ικανοποιούσαν όλες τις γαστριμαργικές απαιτήσεις.
Μέσα από την αυτοβιογραφία σας σκιαγραφείτε και τη Λάρισα;
Μα, η Λάρισα είναι η πρωταγωνίστρια! 67 χρόνια είναι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Σ΄ αυτά περιλαμβάνονται βέβαια τα 53 χρόνια μιας γνωστής έντονης μάχιμης δικηγορίας. Για αυτά ειδικότερα χρειάζονται τόμοι πολλοί…
Ας κλείσουμε έτσι κύριε Διαμαντή… Ποια από όλες τις δίκες σας σας καθόρισε;
Συμμετείχα σε όλες σχεδόν τις μεγάλες δίκες στη Λάρισα, αλλά και σε άλλα σημεία της χώρας. Θα αρκεστώ όμως μόνο σε μία που συνέβαλε πολύ στην γρήγορη άνοδό μου. Πρόκειται για μια υπόθεση ανθρωποκτονίας με πρόθεση με κατηγορούμενο νεαρό αγρότη από το Συκούριο, που είχε μεταναστεύσει στην Αργεντινή. Επέστρεψε με ψυχική νόσο, αλλά, αντί να νοσηλευτεί ασχολήθηκε με τις αγροτικές εργασίες. Οδηγώντας ένα τρακτέρ έπεσε πάνω σε μια παρέα δυο φίλων που κάθονταν με τις οικογένειές τους αμέριμνοι στην κεντρική πλατεία της κωμόπολης. Οι δύο άντρες τραυματίστηκαν θανάσιμα.
Παραπέμφθηκε τότε, το 1965, στο αμιγές Κακουργιοδικείο Βόλου. Ήταν η πρώτη μεγάλη κακουργηματική υπόθεση που μου είχε ανατεθεί και ζήτησα από την οικογένεια του κατηγορούμενου να προστεθεί και ο παλαιός συνάδερφος Σωκράτης Ναός.
Από την ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη και από τις γνωματεύσεις διακεκριμένων ψυχιάτρων της πόλης μας, Θωμά Λαχανά και Αλέκου Ντίνα, που κατέθεσαν και ως μάρτυρες στο δικαστήριο, προέκυψε ότι έπασχε από βαριάς μορφής σχιζοφρένεια και δεν έπρεπε να του καταλογισθεί η πράξη. Εισαγγελέας της έδρας ήταν ο Λιαππής, που αργότερα έγινε πολύ γνωστός επί δικτατορίας ως Επίτροπος Έκτακτου Στρατοδικείου, και ζήτησε την καταδίκη του Παναγούλη «εις θάνατον». Πρότεινε την ενοχή του, διότι, όπως είπε, προσποιείται και χρησιμοποίησε το τρακτέρ εκδικούμενος το θάνατο του Γρηγορίου Λαμπράκη που είχε δολοφονηθεί με τρίκυκλο στη Θεσσαλονίκη, αλλά και του ίδιου του πατέρα του που είχε σκοτωθεί ως αντάρτης.
Ο κατηγορούμενος παρέμεινε αμίλητος από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο νους του είχε μείνει στις πάμπες της Αργεντινής, όπως είπα στην αγόρευσή μου. Λίγο πριν το τέλος της δίκης, όταν ο Πρόεδρος του έκανε μια ερώτηση, τινάχθηκε ξαφνικά, άρπαξε το βαρύτατο μπρουτζοδεμένο Ευαγγέλιο και το εκσφενδόνισε προς το Δικαστήριο. Ευτυχώς, ο Πρόεδρος (Γεωργανάς) και ο εξ αριστερών Δικαστής (Χατζάκης) γλύτωσαν με γρήγορη κλίση της κεφαλής. Τα ίχνη έμεινα στον τοίχο επί μακρόν…
Τότε βρήκα την ευκαιρία και ζήτησα από τον Εισαγγελέα να απαγγείλει κατηγορία για περιύβριση του Δικαστηρίου, αφού, όπως έλεγε, ο κατηγορούμενος υποκρινόταν τον ψυχοπαθή. Αντιπαρήλθε την πρόκληση, αλλά πρότεινε ενοχή «εν ηρέμω καταστάσει». Οι ένορκοι δέχτηκαν όμως ελαττωμένο καταλογισμό και το Δικαστήριο διέταξε τον εγκλεισμό του κατηγορουμένου στο Δημόσιο Ψυχιατρείο.
Ο αείμνηστος ευπατρίδης συνάδερφος Σωκράτης Ναός, μετά από τη δική μου πολύωρη αγόρευση είχε αρκεστεί να τονίσει ότι όλο το βάρος της υπόθεσής το είχα εγώ επωμισθεί. Ο ευμενής αντίκτυπος της δίκης ήταν πολύ μεγάλος…
…
Κατά τη διάρκεια των πολύωρων συζητήσεων μας, ο Γιάννης Διαμαντής μου μίλησε για όσα τον προβληματίζουν… “Η ανθρωπότητα, Εύη, διέρχεται μια περίοδο κατά την οποία το παλαιό νοσεί αλλά το καινούργιο δεν έχει φανεί ακόμη. Οι πηγές της κακοδαιμονίας, συνοπτικώς, είναι η κλιματική αλλαγή, η πρωτοφανής ανισότητα, με το 1% του πληθυσμού να διαφεντεύει το 50% του παγκόσμιου πλούτου και το μέγα πρόβλημα της μετανάστευσης. Ωστόσο, η κοσμοαντίληψή μου, με τη βαθιά πίστη στη Δημοκρατία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη, επιβάλει να είμαι αισιόδοξος για την αλλαγή”… Αυτό κρατάω για το τέλος, την αισιοδοξία του για την αλλαγή, για το καινούργιο που δεν έχει φανεί ακόμη… αναλογιζόμενη πόσα “καινούργια” έζησε στη ζωή του ο Γιάννης Διαμαντής… σχεδόν έναν αιώνα ιστορίας…
