-Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας για τη διοργάνωση;
Η πρώτη και μεγάλη μου αγωνία είναι αν θα καταφέρω να βλέπω την κόρη μου, την Αριάδνη, η οποία είναι πεντέμισι μηνών, έστω για 5 λεπτά την ημέρα κατά τη διάρκεια των αγώνων, καθώς θα κινούμαι διαρκώς από στάδιο σε στάδιο και από τις 7 το πρωί έως τις 2 τα ξημερώματα. Αλλη αγωνία δεν έχω για τη διοργάνωση. Υστερα από 14 χρόνια που δουλεύω σε αυτό το εγχείρημα, το μόνο που θέλω πια είναι να ξεκινήσει. Μέχρι στιγμής έχω κάνει πάνω από 30 διοργανώσεις ποδοσφαίρου (σε επίπεδο Παγκοσμίου, Ασίας κ.λπ.). Ξέρω πολύ καλά ότι πάντα θα υπάρχουν απρόοπτα και δύσκολες στιγμές – μπορώ να πω ότι τα περιμένουμε κιόλας, για να παραμένουμε σε εγρήγορση. Αλλά θέλω η γυναίκα μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, όλοι, να δουν τουλάχιστον τι έγινε στο Κατάρ αυτά τα 14 χρόνια της προετοιμασίας. Πού φτάσαμε, έχοντας ξεκινήσει από το μηδέν. Αυτή θα είναι η χαρά μου, να ακούσω ότι αυτό που έζησαν στο Κατάρ οι δικοί μου άνθρωποι ήταν κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο.
-Σκέφτεστε το ενδεχόμενο επιστροφής στην Ελλάδα μετά από το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ;
Φυσικά και θα επέστρεφα στην Ελλάδα. Θα πω το εξής: Όταν γνώρισα τη σύζυγό μου, από τη δική μου πλευρά έθεσα τρεις προϋποθέσεις για να προχωρήσουμε στη σχέση μας: α) Εκείνη θα έπρεπε να μάθει ελληνικά β) να εγκατασταθούμε μόνιμα στην Ελλάδα και γ) να κάνουμε μεγάλη οικογένεια. Μέχρι στιγμής, πάμε καλά: Η Συλβάνα έμαθε άπταιστα ελληνικά μέσα σε 4 μήνες, χάρη σε εξ αποστάσεως μαθήματα με μια Καλαματιανή δασκάλα. Ωστόσο, για να εργαστώ στην Ελλάδα και να αξιοποιήσω την εμπειρία, τις γνώσεις μου κ.ο.κ. θα πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη διάθεση, τόσο από την πολιτεία, όσο και από τους παράγοντες. Λείπω πάρα πολύ καιρό από την Ελλάδα, αλλά προσπαθώ να μένω σε επαφή με ό,τι συμβαίνει στο χώρο μας. Πιστεύω ότι η τακτική του να αναλαμβάνουμε ως χώρα διοργανώσεις που είναι διεθνώς αναγνωρίσιμες, όπως πχ το Ράλι Ακρόπολις, έστω και σε μικρή-μεσαία κλίμακα, βοηθά πάρα πολύ την Ελλάδα να εμφανίζεται στο διεθνή χάρτη, σαν μία αθλητική χώρα. Αλλά δυστυχώς χάσαμε το μεγάλο στοίχημα του 2004.
-Γιατί συνέβη αυτό;
Κερδίσαμε τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 1997. Από τότε και έως το 2004, σε αυτά τα 7 χρόνια, δεν υπήρξε κανένας σχεδιασμός για α) τις αθλητικές εγκαταστάσεις και το τι θα γίνουν μετά από τους Ολυμπιακούς, β) την υλικοτεχνική υποδομή γενικότερα. Αντιπαραβάλλω ό,τι έγινε στην Ελλάδα με το Κατάρ. Είναι πολύ εύκολο να ξεφύγεις από τα όρια αν δεν βάλεις εξ αρχής συγκεκριμένους στόχους. Η Αθήνα θα μπορούσε να έχει γίνει μια «έξυπνη πόλη». Θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γίνει η επόμενη smart city της Ευρώπης, αρκεί να αξιοποιούσαμε τα Ολυμπιακά Έργα σωστά και με μακρόπνοη λογική. Αφήσαμε όμως σχεδόν 20 χρόνια να πάνε χαμένα, για εμένα ήταν ένα τεράστιο ατόπημα. Επίσης, οι νόμοι της Ελλάδας δεν αφήνουν περιθώρια ανάπτυξης, δεν ευνοούν την υλοποίηση των σχεδίων ή μιας τολμηρής ιδέας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, εδώ και 10 χρόνια υπάρχει η ιδιοκτησία που έχει αποκτήσει ο Εμίρης του Κατάρ στην Ελλάδα. Και αφού αγόρασε την έκταση, εκ των υστέρων έμαθε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα εκεί, διότι είναι αντίθετη η εκκλησία, οι νομαρχίες, ένα σωρό φορείς. Σε αντιδιαστολή, ένα από τα πιο ωραία στοιχεία του Κατάρ είναι ότι η διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, εκτός των άλλων, έφερε αλλαγή σε μια σειρά από νόμους. Προς το καλύτερο. Προς το να ανοίξει η χώρα, να γίνει πιο φιλόξενη, με πιο απλές διαδικασίες για τους ξένους. Ολα αυτά μένουν σαν κληρονομιά στη χώρα. Από πολύ νωρίς συγκροτήθηκε μια ειδική επιτροπή για την τροποποίηση της νομοθεσίας, εξετάζοντας αλλαγές που θα μπορούσαν να γίνουν, με αφορμή το Παγκόσμιο Κύπελλο. Κάποιες από αυτές έχουν βραχυπρόθεσμο ορίζοντα και θα αποσυρθούν μετά από τη διοργάνωση. Αλλά πολλές άλλες θα παραμείνουν σε ισχύ, διότι η τοπική κυβέρνηση αντιλήφθηκε ότι βοηθούν πολύ τη χώρα ευρύτερα. Για εμένα αυτή η πτυχή της διοργάνωσης είναι πολύ πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα, παρά να συζητάμε πχ για το πόσο έτοιμη είναι η Ελλάδα για να φιλοξενήσει μεγάλα αθλητικά γεγονότα κ.λπ.
– Τι πιστεύετε πως πρέπει να διδαχθεί η Ελλάδα από το modus operandi του Κατάρ;
Αν στην Ελλάδα αλλάξει η νοοτροπία, θα αλλάξουν τα πάντα. Κατά τη δική μου άποψη, η Ελλάδα το 2004 έχασε τη δυνατότητα να γίνει κοιτίδα, ξανά, του αθλητισμού. Θα μπορούσε η Αθήνα, μαζί με τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα να διεκδικούν από το 2004 και εξής, τις μεγαλύτερες διεθνείς διοργανώσεις. Αν όλα αυτά γίνονταν με μία δομή, όχι την τελευταία στιγμή, όχι -για να το πω απλά- με τη νοοτροπία της «αρπαχτής» και του να κάνουμε πράγματα γρήγορα, δεν θα φτάναμε στο σημερινό σημείο. Θα είχαμε τις εγκαταστάσεις σε χρήση, όπως κάνει το Κατάρ: Κάθε χρόνο διοργανώνονται στο Κατάρ παγκόσμιας εμβέλειας αθλητικά γεγονότα. Στην Ελλάδα, φερ’ ειπείν, θα μπορούσαμε να έχουμε, το παγκόσμιο πρωτάθλημα ταε-κβον-ντο. Στο ποδηλατοδρόμιο, αντιστοίχως, το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδηλασίας. Η χώρα θα κέρδιζε από την τουριστική κίνηση, από την αναγνωρισιμότητα στο διεθνές στερέωμα. Αυτό είναι κάτι που η Ελλάδα το έχασε εντελώς.
-Υπάρχει κάτι που κέρδισε η Ελλάδα από το «Αθήνα 2004»;
Ο μόνος τομέας στον οποίο η Ελλάδα βγήκε πραγματικά κερδισμένη από τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν οι άνθρωποι, τα στελέχη που αναδείχθηκαν μέσα από το «Αθήνα 2004». Ολοι εμείς, μια φουρνιά περίπου 1.000-2.000 ατόμων, από τους οποίους οι 100-200 συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με το μάνατζμεντ αθλητικών διοργανώσεων σε υψηλό επίπεδο. Αυτή είναι η παρακαταθήκη που κέρδισε η Ελλάδα, ταυτόχρονα όμως είναι πολύ κρίμα που αυτή την τόσο σημαντική παρακαταθήκη την άφησε σε άλλους να την αξιοποιήσουν. Είναι πραγματικά κρίμα. Επομένως ισχύει, έστω σε κάποιο βαθμό, ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της από μόνη της.
– Η δική σας καριέρα αποτελεί υπόδειγμα της επιτυχίας των Ελληνων μακριά από τα πάτρια -αλλά και του brain drain. Ποια είναι η άποψή σας γι’ αυτό;
Γιατί οι Έλληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό; Γιατί στο εξωτερικό δεν υπάρχει χαιρεκακία, ούτε ωχαδερφισμός, ούτε μιζέρια. Εγώ, τουλάχιστον, όλον αυτό τον καιρό που βρίσκομαι στο Κατάρ, δεν έχω δει πχ τον ιδιοκτήτη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας να εμφανίζεται δημοσίως, να κάνει δηλώσεις στα κανάλια κ.λπ. Γιατί εδώ οι άνθρωποι έχουν καταλάβει ότι δεν είναι πάντα καλό το να είσαι διάσημος και να βγαίνεις μπροστά. Αν μου έλεγε κάποιος το 2004 ότι θα ερχόμουν στο Κατάρ, ότι θα γινόμουν ο πιο νέος διευθυντής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας -πιθανώς σε ολόκληρο τον κόσμο, ότι θα ήμουν εγώ αυτός που θα κατάρτιζε το φάκελο της υποψηφιότητας του Κατάρ για τη διεκδίκηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022, θα απαντούσα «αυτά δεν γίνονται, ούτε στα πιο τρελά όνειρα». Να όμως που έγιναν -και έγιναν ακριβώς έτσι. Υπάρχουν όμως πάρα πολλά άλλα έργα που μου δόθηκε η ευκαιρία να αναλάβω στο Κατάρ, να τα δω να αναπτύσσονται από μια πρώτη, τολμηρή ιδέα έως την υλοποίησή τους, project στα οποία δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα συμμετείχα -πόσο μάλλον να διευθύνω ως επικεφαλής. Και ακριβώς επειδή όλα αυτά που πετύχαμε στο Κατάρ τα προηγούμενα 18 περίπου χρόνια ήταν τόσο σημαντικά και τόσο ωραία, εάν πχ αύριο μου πουν ξαφνικά ότι «ευχαριστούμε για τη συνεργασία, δεν σε χρειαζόμαστε άλλο», εγώ θα είμαι απέραντα ευγνώμων. Θα φύγω από το Κατάρ έχοντας αποκομίσει μόνο καλές εμπειρίες -ασχέτως των δυσκολιών που αντιμετώπισα πολλές φορές.
– Πώς φτάσατε να εργάζεστε -και μάλιστα για τόσα πολλά χρόνια- στο Κατάρ;
Η δική μου ιστορία είναι ίσως αυτό που θα έπρεπε να γίνεται σε όλο τον κόσμο: Μόλις στα 27 μου χρόνια, μια εθνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, μου εμπιστεύτηκε τη θέση του γενικού διευθυντή. Και οι υπεύθυνοι αυτής της ομοσπονδίας μου άφησαν ένα ελεύθερο πεδίο δράσης, χωρίς να παρεμβαίνουν διαρκώς στο έργο μου. Ήταν πάντα ανοιχτοί στο καινούργιο, πάντα έτοιμοι να κάνουμε το καλύτερο για το ποδόσφαιρο και το Κατάρ. Ξεκινήσαμε διεκδικώντας τη διοργάνωση του Ασιατικού Κυπέλλου για το 2011. Κατόρθωσα να το εξασφαλίσω και κατόπιν μου ανατέθηκαν διάφορες αποστολές -ορισμένες, μάλιστα, ήταν κυριολεκτικά «Mission Impossible», λόγω στενότητας χρόνου.
– Ακούγεται ότι η Ελλάδα θα διεκδικήσει τη συνδιοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου 2030 από κοινού με τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο. Αντικειμενικά, είστε ο ιδανικός για τη θέση του επικεφαλής σε αυτό το εγχείρημα. Θα το αναλαμβάνατε;
Αυτή τη στιγμή δεν έχει ξεκινήσει καν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022. Στην παρούσα φάση, για εμένα δεν υπάρχει καμία άλλη σκέψη πέρα από το να έχουμε μια πάρα πολύ ωραία διοργάνωση. Μετά από αυτό, θα υπάρχει άνεση χρόνου να συζητήσουμε οτιδήποτε άλλο. Απλώς, όταν πλέον μπαίνουμε στη διαδικασία Παγκοσμίου, εξ ορισμού η Ελλάδα δεν μπορεί να φιλοξενήσει κάτι τέτοιο, διότι δεν διαθέτει 10-12 στάδια της απαιτούμενης χωρητικότητας, του επιπέδου κ.λπ. Ούτε θα ήταν σωστό για τη χώρα μας να επενδύσει δισ. ευρώ για να κτίσει από την αρχή στάδια τέτοιων προδιαγραφών, για 40-80.000 φιλάθλους, τα οποία δεν θα χρειαστεί ποτέ στο μέλλον.
– Αντικειμενικά, όμως, η Ελλάδα έχει πιθανότητες επιτυχίας ως προς το να λάβει μέρος, έστω, στη συνδιοργάνωση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου;
Το πρότυπο που εκτιμώ ότι θα επικρατήσει τα επόμενα χρόνια, είναι οι συνέργειες: Δύο-τρεις χώρες, οι οποίες θα αναλαμβάνουν από κοινού τη φιλοξενία διοργανώσεων όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι πολύ πιο βιώσιμο από οικονομικής και τεχνικής άποψης, ενώ δίνει ευκαιρίες σε χώρες που δεν θα μπορούσαν ποτέ να αναλάβουν εξ ολοκλήρου τόσο μεγάλα γεγονότα, να μπουν σε μια διαδικασία να κυνηγήσουν το όνειρο. Κι εμείς στο Κατάρ το όνειρο κυνηγήσαμε. Το 2009 δεν μας ήξερε κανένας. Μας κορόιδευαν. Συστήναμε το Κατάρ από την αρχή στην Ευρώπη και τον κόσμο, ότι υπάρχει κι αυτό το κράτος στο χάρτη. Αλλά το χτίσαμε μεθοδικά. Και εν τέλει καταφέραμε να κάνουμε πραγματικότητα το όνειρό μας. Το σημείο-κλειδί και το μεγάλο προσόν μας ήταν η πίστη ότι μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Τρία άτομα ήμασταν όλοι κι όλοι όταν ξεκινήσαμε να καταρτίζουμε το φάκελο της υποψηφιότητας για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Προσωπικά, ούτε για μία στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι δεν πηγαίναμε για να κερδίσουμε αυτό που θέλαμε. Πολύ γρήγορα φτιάξαμε μια ομάδα, 15-20 ατόμων που δουλεύαμε με πάθος πάνω σε αυτό το εγχείρημα. Εγώ το 2010 ήμουν 32, αλλά ο μέσος όρος ηλικίας μας ήταν μόλις τα 27 χρόνια. Σχεδόν αμέσως γίναμε μια παρέα. Δεν υπήρχε παρασκήνιο, ίντριγκα, δεν υπήρχαν πισώπλατες μαχαιριές, τίποτα. Γιατί στο Κατάρ η πολιτική δεν έχει προτεραιότητα, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες. Εδώ η πολιτική είναι τελευταία. Δεν νοείται πχ να διορίζονται ημέτεροι, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα. Υπάρχει απόλυτη αξιοκρατία.
– Θα μπορούσατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του protothema.gr, εν συντομία, την επαγγελματική διαδρομή σας;
Ως τα 18 μου μεγάλωσα στην Κρανέα Ελασσόνας. Τελείωσα ΤΕΦΑΑ και πήγα στη Γερμανία για μεταπτυχιακά, διότι εκεί ήδη βρισκόταν ο αδελφός μου και σπούδαζε προπονητική ποδοσφαίρου. Ο στόχος μου ήταν να εργαστώ στο Αθήνα 2004, χωρίς όμως να ξέρω τι έπρεπε να σπουδάσω ώστε να αποκτήσω επιπλέον προσόντα. Προέκυψε το αθλητικό μάνατζμεντ. Το αστείο είναι ότι ο πατέρας μου είχε κάνει 23 αιτήσεις εκ μέρους μου για το 2004. Οι 22 απορρίφθηκαν και μόνο η τελευταία, χάρη στην παρέμβαση του τότε προέδρου της ΕΠΟ, Βασίλη Γκαγκάτση, ο οποίος διέκρινε στο βιογραφικό μου κάτι που του τράβηξε την προσοχή, μου άνοιξε μια πόρτα. Κάτι ακόμη πιο παράδοξο είναι ότι, όταν με πήραν στο Αθήνα 2004, ενώ είχα διδακτορικό στο sports management, με τοποθέτησαν στον τομέα των μετακινήσεων. Τότε εγώ, όχι μόνο δεν είχα ιδέα από την Αθήνα καθώς είχα μεγαλώσει στην επαρχία και κατόπιν πήγα στη Γερμανία, αλλά δεν είχα καν άδεια οδήγησης. Εν τέλει εργάστηκα στο «Αθήνα 2004» και μετά από τους Ολυμπιακούς, μαζί με άλλους 150 Έλληνες, πήγα στο Κατάρ, για τους Ασιατικούς Αγώνες του 2006. Όταν τελείωσε και αυτή η φάση, εγώ ένιωσα πως είχα ολοκληρώσει την αποστολή μου. Ημουν έτοιμος να εργαστώ για τη FIFA, σαν διευθυντής ποδοσφαίρου. Βρισκόμουν, μάλιστα, στο αεροδρόμιο, έτοιμος να φύγω από το Κατάρ για πάντα, όταν με πήρε τηλέφωνο ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας και μου ζήτησε να μείνω για άλλη μία μέρα. Το έκανα και τότε μου ανακοίνωσαν ότι με χρειάζονται, για τη θέση του διευθυντή της ομοσπονδίας ποδοσφαίρου του Κατάρ αλλά και για να διεκδικήσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Με ρώτησαν αν θα με ενδιέφερε να παραμείνω στο Κατάρ. Μου πήρε γύρω στα 5 δευτερόλεπτα να πω «ναι». Καμία φορά είναι και η τύχη, γιατί αν είχα πάει στη FIFA, είχα εγκατασταθεί στη Ζυρίχη κ.λπ. δεν θα είχα γίνει μέρος του παραμυθιού για το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ. Αλλά, όπως λέω, όλα είναι «ψυχή βαθιά».
– Έχετε κάποια ανεκπλήρωτη φιλοδοξία για το μέλλον; Η Ελλάδα βρίσκεται στα σχέδιά σας;
Ποτέ στη ζωή μου δεν έκανα σχέδια για το μέλλον. Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο. Και κυρίως ήταν το Κατάρ που μου το δίδαξε αυτό. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο πολύ κρίνεσαι -και κατακρίνεσαι ενίοτε. Έχω μάθει να διαχειρίζομαι κάθε είδους καταστάσεις και να διεκπεραιώνω αποστολές, όσο καλύτερα γίνεται. Μέσα σε όλα αυτά, έχω εμπεδώσει την αρχή ότι το αύριο είναι πάντα μια άλλη, άγνωστη ημέρα, ότι δεν μπορείς να θεωρείς τίποτα ως δεδομένο. Πάντα σκέφτομαι την επιστροφή στην Ελλάδα, απλώς δεν ξέρω ποια θα είναι για εμένα η καλύτερη στιγμή για να γυρίσω. Και τώρα πια η απόφαση δεν επαφίεται σε εμένα, αλλά στην οικογένεια. Έχω ήδη κλέψει πολύ από το χρόνο της γυναίκας μου και αυτό είναι κάτι που οφείλω να αναπληρώσω, με κάποιο τρόπο.
Πηγή: Πρώτο Θέμα
