Μία εφ’όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε στο περιοδικό 7ΜέρεςTV ο Θανάσης Βισκαδουράκης.
Ο γνωστός ηθοποιός, μεταξύ άλλων μίλησε για την εμπειρία του στο Survivor, για τον σοβαρό τραυματισμό του στο πόδι και το χειρουργείο που χρειάστηκε να κάνει δεν του το επέτρεπαν.
Θα θέλατε να είχατε παραμείνει κι άλλο στον Άγιο Δομίνικο ή ήταν καλά όσο κράτησε;
Μέσα μου, ψυχολογικά και συναισθηματικά, ήθελα να μείνω. Αλλά το συντριπτικό κάταγμα στο δεξί μου πόδι χρειαζόταν επέμβαση και ευχαριστώ την Acun Medya, γιατί μου κάλυψε όλα τα ιατρικά έξοδα. Απευθύνθηκα σε δικό μου ορθοπεδικό και θέλω να πω ευχαριστώ και στον Δημήτρη Τριανταφυλλόπουλο. Η ζημιά ήταν μεγάλη. Εφόσον χτύπησα, λοιπόν, καλώς έφυγα, καθώς δεν θα μπορούσα να μείνω άλλο. Γενικά, είμαι άνθρωπος πολύ χαμηλών τόνων, οπότε παρόλο που πονούσα, δεν έλεγα τίποτα. Δεν παρακολουθούσα το παιχνίδι τα προηγούμενα χρόνια, δεν το ήξερα. Δέχτηκα αυτή την πολύ τιμητική πρόταση να λάβω μέρος, είπα το «ναι», το έζησα και μου άρεσε. Και τελικά βγήκα κερδισμένος, εκτός από χτυπημένος!
Χωρίς να έχετε παρακολουθήσει το παιχνίδι, πώς προετοιμαστήκατε;
Γενικότερα, ο χαρακτήρας μου είναι να μην ακούω τους γύρω μου, αλλά να έχω το δικό μου τρόπο σκέψης, να ζω αυτό που μου δίνεται. Μου δόθηκε η ευκαιρία , συμμετοχής σε αυτό το παιχνίδι και μπήκα μέσα με χαρά για να το απολαύσω. Αυτά που με βοήθησαν ήταν η προσαρμοστικότητα, η συλλογικότητα και η ομαδικότητα. Κι αυτό που συνειδητοποίησα ήταν ότι το τηλεοπτικό «Survivor» με έκανε να αγαπήσω περισσότερο τα παιδικά μου χρόνια. Τα χρόνια που πέρασα στο ορφανοτροφείο, τον ιδρυματισμό, τη συνύπαρξη μου με πολλά άτομα. Όλα αυτά μου ξαναβγήκαν τώρα, στα 50 μου.
Αυτό ήταν το εφόδιο σας ώστε να ανταπεξέλθετε στις δυσκολίες του παιχνιδιού;
Εννοείται. Δεν με πείραξε καθόλου ότι ξάπλωνα και κοιμόμουν στα ξύλα, δεν με πείραξαν καθόλου τα κουνούπια και οι μέλισσες, ότι δεν είχα να κάνω μπάνιο, ή απίστευτη αφαγία… Το μόνο που φοβήθηκα ήταν το κρύο.
Στην πορεία, αναλάβατε κατά κάποιον τρόπο να κρατάτε τις ισορροπίες ανάμεσα στους συμπαίκτες σας.
Επειδή έχω μεγαλώσει με πολλά παιδιά, μου αρέσουν οι παρέες. Τι μας δίδαξε το «Survivor»; Σε μια εποχή εγωκεντρική, πρέπει να κάνουμε όχι ένα, αλλά δέκα βήματα πίσω. Επίσης έλεγα ότι, μικρός, έφαγα πολύ ξύλο αρνούμενος να μαρτυρήσω τις αταξίες των άλλων παιδιών. Έτσι και τώρα, δεν θα μαρτυρούσα ποτέ στους υπευθύνους ποιος έκλεψε φαγητό ή ποιος έκανε το οτιδήποτε. Αυτή είναι η ιδεολογία μου από παιδί.
Με ένα τέτοιο παιχνίδι, αυτό ακούγεται πολύ ρομαντικό…
Μα, το είπα αυτό και στο συμβούλιο. Σέβομαι τις στρατηγικές και τις τακτικές, αλλά υπάρχει και η ουδετερότητα, την οποία πρεσβεύω. Δεν ξέρω πόσο χρήσιμος είμαι για ένα ριάλιτι, αλλά ένιωθα ότι είχα τον απεριόριστο σεβασμό και την ευγνωμοσύνη των συμπαικτών μου. Και τον ίδιο σεβασμό είχα κι εγώ απέναντι τους. Κοιταζόμασταν και τα μάτια μας ήταν καθαρά, δεν υπήρχαν λοξές ματιές.
Με το που ήρθε ο Άρης στην ομάδα, οι Διάσημοι πήραν τα πάνω τους…
Είναι πιτσιρικάς, αθλητής. O Βισκαδουράκης, στα 53 του, με αυχενικά σύνδρομο, δεν μπορούσε να έχει την ίδια απόδοση. Αυτό που αποδείχθηκε στο «Survivor» όμως, είναι ότι χρειάζεται παιδιά με ψυχή, όχι τόσο με σωματική δύναμη. Εγώ σε κάθε αγώνα γινόμουν όλο και πιο, δυνατός. Μου το είπαν και οι συμπαίκτες μου και οι Μαχητές ότι δεν περίμεναν να έχω τέτοια ταχύτητα. Κι εγώ τους είπα ότι αν ήμουν 20 ή 30 χρονών, θα το είχα σηκώσει το «Survivor».
