Λίγη ώρα πριν από τα μεσάνυχτα της Τρίτης, 28 Φεβρουαρίου, η επιβατική αμαξοστοιχία που πραγματοποιεί το νυχτερινό δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη, συγκρούεται μετωπικά με εμπορικό συρμό στα Τέμπη. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τα πρώτα βαγόνια τυλίγονται στις φλόγες.
Tης Κωνσταντίνας Χαϊνά
Η τελευταία νύχτα του Φλεβάρη του 2023 θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων εξαιτίας της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας που συνέβη στην Ελλάδα. Η μοναδική ευχή των συγγενών των θυμάτων, που μίλησαν στο enikos.gr, για το 2024, είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη για τις 57 ψυχές που χάθηκαν.
Ενδέχεται τα βλέμματά τους να διασταυρώθηκαν εντελώς τυχαία κατά την διάρκεια του ταξιδιού, ή να αντάλλαξαν δυο-τρεις κουβέντες. Το πιθανότερο σενάριο είναι πως η Κέλλυ Πορφυρίδου, ο Τάσος Κουτσόπουλος και η Ελπίδα Χούπα δεν γνωρίστηκαν ποτέ. Τα ονόματα των τριών ανυποψίαστων επιβατών ήταν, αρχικά, σε λίστες αγνοουμένων και έπειτα στον οριστικό κατάλογο των 57 που σκοτώθηκαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Το μόνο κοινό που έχουν οι οικογένειές τους πλέον, είναι τα νεκρά παιδιά τους, και ένα επίμονο κενό στις ζωές τους.
«Το μόνο που ζητάω είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη»
Η Καλλιόπη (Κέλλυ) Πορφυρίδου ήταν 23 ετών από την Καλαμαριά Θεσσαλονίκης. Ήταν φοιτήτρια στη Θεολογική σχολή του ΑΠΘ. Η Κέλλυ ταξίδευε μαζί με τον σύντροφό της, Νικήτα, ο οποίος επίσης σκοτώθηκε στο δυστύχημα. Θα επέστρεφαν στην πόλη τους, ώστε να συναντήσουν τις οικογένειές τους.
«Οι φετινές γιορτές ήταν οι χειρότερες μέρες μετά την κηδεία του παιδιού μου» αναφέρει η μητέρα της Κέλλυς στο enikos.gr, ζητώντας απεγνωσμένα πίσω την κόρη της.
Την περίμενε στο σπίτι, γιατί νωρίτερα είχαν επικοινωνήσει, όσο η Κέλλυ βρισκόταν στην μοιραία αμαξοστοιχία. «Μαμά, θα τα πούμε το βράδυ. Μην έχεις άγχος». Αυτή ήταν η τελευταία φορά που μίλησαν μητέρα και κόρη. Στη συνέχεια πάγωσε ο χρόνος. Οι γονείς της, είδαν τα πλάνα της τραγωδίας που εκτυλίσσονταν στην τηλεόραση και τηλεφωνούσαν μανιωδώς την κόρη τους. Η μητέρα της, ενστικτωδώς, ήξερε ήδη ότι η Κέλλυ είχε χάσει την ζωή της.
«Το μόνο που ζητάω είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη και να μην υπάρχει συγκάλυψη. Όσοι ευθύνονται, είναι και αυτοί που προκαλούν πάρα πολύ με όλες τις κινήσεις τους, σχετικά με τις ευθύνες τους. Και αυτό πονάει ακόμη» λέει η μητέρα της.
«Θα μπορούσε να είναι το παιδί οποιουδήποτε»
Ο Αναστάσιος Κουτσόπουλος ήταν 21 χρονών με καταγωγή από την Καρδίτσα. Σπούδαζε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στο τμήμα Γεωπονίας. Το τελευταίο μήνυμα προς τη μητέρα του φέρεται να ήταν «Μαμά θα αργήσω, κοιμήσου», λόγω της καθυστέρησης της αμαξοστοιχίας.
Ο Τάσος τελικά δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αγκαλιάσει την μητέρα του, όταν θα έφτανε στο σπίτι τους. «Αυτές οι μέρες είναι ακόμα πιο δύσκολες, όχι ότι οι υπόλοιπες είναι καλύτερες» λέει η μητέρα του στο enikos.gr.
Η ίδια κατέθεσε την ψυχή της και την καρδιά της μέσω μιας ανάρτησής της στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook για τον γιο της, αλλά εξέφρασε και την απάθεια όλων όσοι ευθύνονται και αυτών που δεν θέλουν να αποδοθεί δικαιοσύνη.
«Λυπάμαι διότι θα μπορούσε να είναι το παιδί οποιουδήποτε, μόνο που δυστυχώς ήταν τα δικά μας παιδιά που τα δολοφόνησαν. Ας κοιμούνται λοιπόν με ήσυχη συνείδηση και να ευχηθούν καλή χρονιά στις οικογένειες τους ενώ κατέστρεψαν τις δικές μας».
«Αυτό που βιώνουμε να μην τύχει ποτέ σε κανέναν»
Η Ελπίδα Χούπα ήταν 28 ετών με καταγωγή από την Αταλάντη Φθιώτιδας. Ήταν απόφοιτος του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών στην Πάτρα και έδωσε κατατακτήριες για το τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΑΠΘ, όπου και πέρασε. Η Ελπίδα επέστρεφε με τρένο στη Θεσσαλονίκη μαζί μία φίλη της.
Το πτυχίο της, το έλαβαν οι γονείς της στις 4 Δεκεμβρίου. «Αυτό που κυριάρχησε αμέσως στο μυαλό μου ήτανε ότι ενώ όλοι θα είναι μέσα στην τρελή χαρά για τις επιδόσεις του παιδιού τους και θα του εύχονται καλή σταδιοδρομία στη ζωή τους, εγώ θα στέκομαι σαν σκιάχτρο με ένα άψυχο χαρτί στα χέρια χωρίς παιδί να ευχηθώ. Κάποιοι φρόντισαν γι’ αυτό» είχε γράψει τότε ο πατέρας της σε ανάρτησή του στο Facebook.
«Δέχομαι να μιλήσω όλες τις φορές, ξανά και ξανά, γιατί αυτό που έγινε δεν πρέπει να ξεχαστεί» αναφέρει ο πατέρας της στο enikos.gr.
Οι φετινές γιορτές για εκείνον και την οικογένειά του, ήταν τραγικές, όπως λέει.
Ταυτόχρονα, δείχνοντας το μεγαλείο της ψυχής του, εύχεται μέσα από τα βάθη της καρδιάς του «όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι καλότυχα. Να πραγματοποιούν τα όνειρά τους, γιατί το δικό μου παιδί δεν μπόρεσε να το κάνει. Μέσα στην καλή τύχη εμπεριέχεται η υγεία και η πρόοδος. Η Ελπίδα μου, δυστυχώς όλα τα είχε, και το μόνο που έμενε ήταν να ανοίξει τα φτερά της για να πετάξει. Τελικά αυτό συνέβη, αλλά πέταξε για πάντα».
«Αυτό που βιώνουμε να μην τύχει σε κανέναν» τονίζει, μη μπορώντας να κρατήσει τα δάκρυά του. «Όλες οι περιπτώσεις των θυμάτων είναι διαφορετικές. Αν λέγαμε ότι πέθανε από καρκίνο, θα δεχόμασταν ότι ήταν από αυτή την παλιοαρρώστια. Εάν πέθαινε σε τροχαίο και ήταν μεθυσμένη, ενδεχομένως να ήταν δική της ευθύνη. Αλλά το μόνο που έκανε, ήταν να ταξιδεύει. Και δεν επέστρεψε ποτέ».
Αβάσταχτη θλίψη, πόνος, φρίκη, αίσθημα ανασφάλειας, συναισθήματα που στη συνέχεια μετατράπηκαν σε οργή και μαζική αντίδραση. Η φράση «πάρε με όταν φτάσεις» έγινε σύνθημα στα χείλη χιλιάδων ανθρώπων. Και θα συνεχίσει να ακούγεται ηχηρά. Έως ότου αποδοθεί δικαιοσύνη.
Πηγή: enikos.gr
