Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος απολογείται από το πρωί για το στυγερό έγκλημα στα Γλυκά Νερά και τον βίαιο θάνατο της 20χρονης συζύγου του Καρολάιν.
“Δεν υπάρχουν δικαιολογίες ούτε προς τον εαυτό μου ούτε προς κανέναν. Αυτό που χάθηκε ήταν αναντικατάστατο. Δεν υπάρχει αρκετή συγνώμη προς κανέναν” είπε ο καθ’ ομολογία δράστης του εγκλήματος στα Γλυκά Νερά.
Ο κατηγορούμενος στην αρχή της διαδικασίας αποδέχτηκε τις κατηγορίες, ζητώντας ως προς το σκέλος της ανθρωποκτονίας να του αναγνωριστεί το ελαφρυντικό της τέλεσης «εν βρασμώ ψυχικής ορμής» και δήλωσε μετανιωμένος για τις πράξεις του.
Σήμερα στο δικαστήριο επί τέσσερις ώρες περιέγραφε στιγμές από την κοινή ζωή με την Καρολάιν και ξεσπώντας πολλές φορές σε κλάματα, υποστήριξε ούτε λίγο ούτε πολύ, κατά τα κρίσιμα λεπτά του εγκλήματος, ότι η Καρολάιν τον είχε χτυπήσει και ότι είχε νιώσει ότι κινδυνεύει!
Είπε πως η Καρολάιν μετά την αποβολή που είχε και την ψυχική φόρτιση που προκάλεσε το γεγονός, άρχισε να έχει εξάρσεις θυμού τις οποίες η ίδια έλεγε πως τις είχε από την εφηβεία αλλά δεν είχε δει ο ίδιος ποτέ πριν. Η εγκυμοσύνη που ακολούθησε με τη σειρά προβλημάτων που ανέκυψαν λόγω ασθενείας που διαγνώστηκε από τον τρίτο μήνα κύησης, αλλά και η γέννηση του μωρού που επί ενάμιση μήνα ήταν σε νοσηλεία, επιδείνωσε τα πράγματα.
Όσα προηγήθηκαν της δολοφονίας
Ακολούθησε η απολογία του για τον τσακωμό που προηγήθηκε της δολοφονίας. Σύμφωνα με όσα είπε, ο μεταξύ τους διαπληκτισμός για το μωρό ξεκίνησε στις 22.30 το βράδυ. Τότε, η Καρολάιν ανέβηκε στον δεύτερο όροφο και ο ίδιος έμεινε με το παιδί κάτω.
“Ήταν προοίμιο ξεσπάσματος, ήξερα τι θα έρθει. Δύο ώρες ξεσπάσματα. Περίμενα ότι θα κάνει κύκλο και θα περάσει. Εγώ δεν το χειρίστηκα καλά. Έπρεπε να βρω άλλο σύμβουλο ψυχικής υγείας. Είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ότι μπορώ να χειριστώ αυτές τις εξάρσεις” τόνισε ο Αναγνωστόπουλος για να ακολουθήσει το σχόλιο της προέδρου του δικαστηρίου ότι αυτά τα προβλήματα υπήρχαν καιρό και δεν έφευγαν.
“Ήμασταν ακόμη μαζί και αγαπημένοι. Τα όποια προβλήματα τα είχαμε στη ζυγαριά. Είχαμε απόλυτη ταύτιση στα πάντα. Στα πάντα. Η Καρολάιν είναι αναντικατάστατη, είναι ο άνθρωπος μου κι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ” είπε και προχώρησε στη στιγμή του επίμαχου sms.
“Μου έστειλε SMS “You stupid” στις 23.40. Το αγνόησα. Ήμουν στο σαλόνι και μου έστειλε δεύτερο μήνυμα στο msn: “Μη μου την αφήσεις, μη μου τη φέρεις το πρωί”. Θεώρησα ότι ήταν ένα μήνυμα για να με πληγώσει. Υπάρχουν στιγμές που δεν ελέγχω τον εαυτό μου και μετά μου περνάει. Την ξέρω αυτή τη διαδικασία πολύ καλά. Ένας καλός άνθρωπος που βρίσκεται σε σύγχυση” πρόσθεσε πριν η πρόεδρος τον ρωτήσει εάν έγινε κάτι σοβαρό μεταξύ τους.
“Για εκείνη ήταν, ήταν αναστατωμένη. Τώρα που κοιτάω τη συγκεκριμένη μέρα, που όπως καταλαβαίνετε έχω περάσει κάθε δευτερόλεπτο που σκέφτομαι τι θα έπρεπε να είχα κάνει. Έπρεπε να ζητήσω από συνάδελφο αντικατάσταση. Άφησα λίγη ώρα να περάσει. Μετά από κάποια ώρα η μικρή ήταν ακόμη ξύπνια. Ανεβαίνω στις 00.00 με 00.15 επάνω μαζί με μωρό να κοιμηθούμε όλοι μαζί. Δεν θεώρησα ότι το μήνυμα ήταν κάτι σοβαρό, νόμιζα ότι θα ξεθυμάνει. Αρνήθηκε. Της είπα να κοιμηθούμε όλοι μαζί, αρνήθηκε“, είπε ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος με την πρόεδρο να ρωτά τι ακριβώς είπε το θύμα.
““Δεν πάτε να ψοφήσετε και οι δυο, δε με νοιάζει” είπε πάνω στα νεύρα. Της είπα “Τι θα κάνω το πρωί που έχω δουλειά;” Μου είπε “Δε με νοιάζει τι θα κάνεις, αφήστε με ήσυχη”.
Με τη μικρή ανέβηκα άλλες δυο φορές. Ανέβηκα τρίτη φορά γύρω στη 01:30. Η Καρολάιν είχε ξαπλώσει ή ηρεμούσε με κλειστά μάτια. Την άφησα δίπλα της τη μικρή και πήγα να ξαπλώσω κι εγώ. Ξύπνησε έντονα. Πήγα να ανέβω στο κρεβάτι και την εξόργισε αυτό, άρχισε να μου φωνάζει δυνατά, ξύπνησε η μικρούλα. “Σου είπα μη μου τη φέρεις”, με έβριζε. Άσχημες λέξεις, “φύγετε, δε με νοιάζει τι θα κάνεις το πρωί”, τυπικός τσακωμός μεταξύ μας. Λιγότερο από πέντε λεπτά ο τσακωμός. Ανασηκώθηκε από το κρεβάτι” πρόσθεσε ο κατηγορούμενος.
Σε επισήμανση της προέδρου ότι το ρολόι έδειξε ότι ανέβηκαν οι παλμοί και ότι έκανε 140 βήματα, απάντησε ότι δεν μπορεί να το γνωρίζει γιατί ήταν δύο ορόφους κάτω, ενώ πρόσθεσε ότι πάνω στην ένταση απευθύνθηκε στο μωρό, λέγοντάς του: “τι θες κι εσύ;“. “Αν καταλάβετε ποσό σημαντικός είναι αυτός ο άνθρωπος για μένα, δε μπορώ να πω τίποτα άσχημο γι αυτή” πρόσθεσε.
Πρόεδρος: Είχατε το φόβο ότι κινδύνευε το παιδί με αυτή τη γυναίκα; Γιατί έρχεται σε αντίθεση με ότι μας είπατε νωρίτερα.
Αναγνωστόπουλος: Γιατί έρχεται σε αντίθεση;
Πρόεδρος: Γιατί μια υπέροχη μητέρα δε κάνει κακό στο παιδί της.
Αναγνωστόπουλος: Δυστυχώς είχε αυτά τα ξεσπάσματα. Εγώ δεν τη θεωρώ βίαιο άνθρωπο.
Πρόεδρος: Μα πως δεν τη θεωρείτε; Αφού φοβάστε για το παιδί.
Αναγνωστόπουλος: Προσπάθησα να ηρεμήσω Λύδια. Από δωμάτιο δε βγήκε. Ανέβηκα ξανά μια φορά. Είχα κοιμίσει τη Λύδια στην αγκαλιά μου. Θέλω να το λύσουμε. Τη ρώτησα “κατάλαβες τι έκανες; Χτύπησες τη μικρή;“. Ήταν μεγάλο λάθος. Έχασα την ψυχραιμία μου. Ήθελα πολύ νωρίς ένα συγγνώμη από την Καρολάιν.
“Ήταν λίγο πριν τις 4:00, ήταν ξαπλωμένη, με κλειστά μάτια. Στο άνοιγμα της πόρτας δεν αντέδρασε. Κατάλαβε ότι ήμουν εκεί όταν έκατσα δίπλα της στο κρεβάτι. Κινήθηκε, γύρισε το κεφάλι. Ξάπλωσα δίπλα της και πήγα να την πάρω αγκαλιά“.
Πρόεδρος: Πως αντέδρασε;
Αναγνωστόπουλος: Απότομα, πήγε να τραβηχτεί, είχε αντίδραση, με απωθούσε με το αριστερό χέρι. Μου είπε φύγε. “Πάλι με ξύπνησες; Σου είπα φύγε“. Την άφησα να περάσει η ώρα για να ηρεμήσει. Έλεγα “δε μπορεί θα έχει καταλάβει, δε μπορεί“. Δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι δεν της έχει φύγει.
Πρόεδρος: Είχατε δεδομένο ότι θα της έχει περάσει;
Αναγνωστόπουλος: Το ήλπιζα, θεωρούσα ότι ήταν το πιθανότερο σενάριο. Αγκαλίτσα τη μικρή και τελείωσε. Το μόνο που ήθελα ήταν να λύσουμε αυτό που έγινε, έστω και με μια συγγνώμη. Τόσο θολωμένος είμαι, δεν υπάρχει λογική, τόσες φορές το έχω φέρει στο μυαλό μου, δεν το έχω βρει.
Η στιγμή του εγκλήματος
Πρόεδρος: Τι σας έβγαλε εκτός λογικής; Ανεξέλεγκτο;
Αναγνωστόπουλος: Ίσως είχα κάνει πίσω ένα εκατομμύριο φορές και την ένα εκατομμύριο μία, έκανα το λάθος που θα μετανιώνω για την υπόλοιπη ζωή μου. Ήταν λάθος να πάω ξανά και να την τσιγκλήσω.
Πρόεδρος: Πότε καταλάβατε ότι δεν ήσασταν εσείς;
Αναγνωστόπουλος: Τη στιγμή που άρχισε να με διώχνει και να μου λέει “άσε με, φύγε“. Ανέβηκα στο σώμα της ώστε να μη μπορεί να με χτυπήσει, της λέω “σε παρακαλώ να ηρεμήσει το παιδί” και μετά ένα χάος. Πήρα το μαξιλάρι, γιατί μου φώναζε, για να μη φωνάζει, μπορούσε να μιλήσει, μου έλεγε “σήκω, παράτα με, φύγε“. Τη γύρισα μπρούμυτα και πίεζα το σώμα της στο στρώμα.
Πρόεδρος: Ποιος ήταν ο σκοπός σας;
Αναγνωστόπουλος: Δεν υπάρχει κανένας σκοπός εκείνη τη στιγμή. Δε μπορώ ακόμα να το εξηγήσω στον εαυτό μου. Μετά είναι τόσο θολωμένο το μυαλό μου, πάνω το μαξιλάρι στη γυναίκα μου, να της λέω μη χτυπήσεις τη μικρή, δεν υπάρχει κοινή λογική, κι εγώ προσπαθώ να το εξηγήσω στο μυαλό μου εκατό φορές.
Πρόεδρος: Δεν καταλαβαίνατε ότι την οδηγούσατε στο θάνατο;
Αναγνωστόπουλος: Σε εκείνο το σημείο ψάχνουμε να βρούμε λογική που δεν υπάρχει.
Πρόεδρος: Σε εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτήκατε την αγάπη σας για αυτή την κοπέλα; Τον έρωτα της ζωης σας; Δεν είχατε όπλο, δε μιλάμε για ένα δευτερόλεπτο, μιλάμε για πέντε λεπτά. Το παιδί σας δε το σκεφτήκατε;
Αναγνωστόπουλος: Δεν βγάζει και σε εμένα λογική, όλο αυτό είναι ξεκάθαρα λάθος. Τίποτα δεν έγινε σωστά.
Πρόεδρος: Δηλαδή σε αυτά τα πέντε λεπτά δε σκεφτήκατε ότι “εγώ αυτή την κοπέλα τη λατρεύω, το παιδί μου έχει δικαίωμα να μεγαλώσει με τη μάνα της“, δεν το σκεφτήκατε; Θα προσθέσω και χωρίς τον πατέρα του. Νιώθατε να ξεψυχάει αυτή η κοπέλα.
Αναγνωστόπουλος: Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ούτε την Καρολάιν μακριά μου, ούτε το παιδί χωρίς την Καρολάιν.
Πρόεδρος: Τι σκεφτόσαστε εκείνη τη στιγμή που σας έκανε να μην υπαναχωρήσετε;
Αναγνωστόπουλος: Ό,τι είχε προηγηθεί
Πρόεδρος: Τι είχε προηγηθεί; Δε μας είπατε και τίποτα σοβαρό. Αυτά που μας διηθηθήκατε ήταν τόσο σοβαρά, τόσο σπουδαία που θα μπορούσαν να σας οδηγήσουν σε αυτή την πράξη; Δε βλέπω κάπου να θεωρείτε υπαίτιο τον εαυτό σας σε κάτι;
Αναγνωστόπουλος: Δεν έχω αποποιηθεί της ευθύνης. Πιθανό μέσα στη σχέση 4 χρόνων έχω κάνει πολλά λάθη, αυτό είναι σίγουρο.
Πρόεδρος: Καταλάβατε αμέσως ότι είναι νεκρή;
Αναγνωστόπουλος: Όχι θεωρούσα ότι έχει λιποθυμήσει. Ήμουν σε κατάσταση που αφήνω την Καρολάιν, σηκώνω τα μαξιλάρια και δε μπορώ να πιστέψω, λέω λιποθύμησε, εύχομαι να είναι λιποθυμία.
Πρόεδρος: Πότε αντιλαμβάνεστε ότι είναι νεκρή;
Αναγνωστόπουλος: Όταν τη βλέπω στο πρόσωπο.
Πρόεδρος: Τη γυρίσατε;
Αναγνωστόπουλος: Ένα τμήμα του προσώπου της ήταν γυρισμένο στο προφίλ. Φαίνεται το μισό πρόσωπο. Καταλαβαίνετε ότι οι εικόνες είναι πολύ θολές.
Πρόεδρος: Εγώ είμαι σίγουρη ότι βλέπετε την εικόνα μπροστά σας.
Αναγνωστόπουλος: Προσπαθώ να την απωθήσω την εικόνα.
Πρόεδρος: Καταλάβατε ότι δεν έχει ανάσα;
Αναγνωστόπουλος: Είδα και σφυγμούς και ήταν και ανοιχτά τα μάτια της.
Πρόεδρος: Πως αντιδράσατε;
Αναγνωστόπουλος: Άρχισα να κλαίω, να τραβάω τα μαλλιά μου, να κινούμαι πέρα δώθε. στο δωμάτιο.
Πρόεδρος: Είναι 04.11;
Αναγνωστόπουλος: Θεωρώ πως ναι
Πρόεδρος: Το καταλάβατε αμέσως;
Αναγνωστόπουλος: Τραβάω τα μαλλιά μου, κλαίω, την ακουμπάω, πλήρης σύγχυση. Η πρώτη κίνηση ήταν να κατέβω τρέχοντας στον καναπέ να δω αν είναι καλά. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει, είναι αδύνατο να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει.
Πρόεδρος: Ποτέ άρχισε να λειτουργεί το αίσθημα της αυτοσυντήρησης;
Αναγνωστόπουλος: Στην ίδια κατάσταση συνέχισα να είμαι πολλή ώρα. Κατέβηκα κάτω, ξανά ανέβηκα, το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν πως έκανα αυτό το πράγμα, πως άφησα να γίνει αυτό το πράγμα. Το μόνο που μπορούσα να εστιάσω ήταν τι θα κάνει αυτό το παιδάκι.
Πρόεδρος: Τον εαυτό σας στη φυλακή το σκεφτήκατε;
Αναγνωστόπουλος: Τον σκέφτηκα
Πρόεδρος: Εντός η εκτός;
Αναγνωστόπουλος: Είναι βέβαιο ότι όποιος κάνει τέτοια πράξη θα καταλήξει στη φυλακή. Η μόνη σκέψη που μπορώ να εστιάσω είναι τι θα κάνει η Λυδία τώρα; Τι θα κάνει αύριο το πρωί;
Συγκάλυψη εγκλήματος και σκηνοθεσία
Είναι ο άνθρωπός μου απέναντι, δια της ατόπου απαγωγής, δε γίνεται ένας φυσιολογικός άνθρωπος δε μπορεί να κάνει τίποτε τέτοιο, να εξαφανίσει τη σορό, ο μόνος τρόπος είναι να το έκανε κάποιος άλλος, τόνισε ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος.
Πρόεδρος: Σκεφτήκατε να παρουσιάσετε σκηνικό άγριας ληστείας;
Αναγνωστόπουλος: Σωστά. Τίποτε δεν είχε λογική.
Πρόεδρος: Είχε, σας θυμίζω ότι η ΕΛΑΣ επικήρυξε τους ληστές για 300.000 ευρώ, ο ισχυρισμός σας έγινε πιστευτός, εγώ προσωπικά σας πίστεψα, το παρακολουθήσουμε όλοι αυτό το έγκλημα.
Αναγνωστόπουλος: Αντιληπτό. Αυτό το χάος στο μυαλό μου δεν κράτησε λίγα λεπτά, κράτησε σίγουρα μια ώρα.
Πρόεδρος: Τι κάνατε ως πρώτη ενέργεια;
Αναγνωστόπουλος: Το μόνο πράγμα στο θολωμένο μυαλό μου ήταν ότι δεν θα πιστέψει κανείς μια ληστεία έτσι, ο μόνος τρόπος να το πιστέψουν είναι αν κάνω κακό και στο ζωάκι. Δεν υπάρχει λογική. Πήγα κάτω, την πήρα με το λουράκι της, της έβαλα το κολάρο. Δε μπορούσα να βάλω μαχαίρι. Τη σήκωσα κι έβαλα το λουρί στο κάγκελο.
Πρόεδρος: Ήταν ακαριαίος ο θάνατος;
Αναγνωστόπουλος: Έφυγα ήταν αδύνατον να κοιτάω. Το πρώτο που έκανα είναι ότι ανακάτεψα τη βιβλιοθήκη, πέταξα τη Μονόπολη και είπα θα πω ότι εκεί ήταν τα χρήματα. Έβγαλα την κάμερα από τη θέση της, με τράβηγμα. Μετά τις 04.30 η κάμερα. Δεν υπήρχε καμία λογική.
Πρόεδρος: Κι όμως η σκέψη να βγάλετε την κάρτα μνήμης είχε λογική.
Αναγνωστόπουλος: Έτρεχα μέσα στο σπίτι και ότι έβλεπα, ότι μου ερχόταν έκανα. Την κάρτα μνήμης την πέταξα στη λεκάνη της τουαλέτας.
Πρόεδρος: Το κινητό το είχατε μαζί σας;
Αναγνωστόπουλος: Σε κάποιες στιγμές το είχα μαζί μου.
Πρόεδρος: 04.36 ελέγξατε το mail σας; Γιατί;
Αναγνωστόπουλος: Δεν υπήρχε λογική. Σπασμωδικές κινήσεις.
Πρόεδρος: Σκεφτήκατε κάτι άλλο;
Αναγνωστόπουλος: Δεν υπάρχει αλληλουχία ενεργειών με αρχή, μέση και τέλος. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν γίνει εντός δέκα λεπτών. Ένα χάος να δω τι θα κάνω. Το τελευταίο ήταν το δωμάτιο, πείραξα τα κομοδίνα. Φτάνω στο τραγικό σημείο που είμαι κι εγώ στο δωμάτιο με κάποιο τρόπο και η μπέμπα κοιμάται. Έπρεπε να την έχω μαζί μου τη μπέμπα. Δε μπορούσα να την κλειδώσω κάπου.
Πρόεδρος: Γιατί όχι στο λίκνο; Το βρέφος αντιλαμβάνεται ότι η μαμά είναι εκεί και ότι η μαμά παγώνει.
Αναγνωστόπουλος: Γιατί από το λίκνο θα μπορούσε ενδεχομένως να ανεβεί στο κρεβάτι. Το παιδί μπουσουλούσε.
Πρόεδρος: Γιατί δε βρέθηκε σε κανένα σημείο γενετικό υλικό, σε κανένα από αυτά τα σημεία;
Αναγνωστόπουλος: Όταν κατέβηκα να δω το παράθυρο, είχα γάντια μηχανής εκεί ακουμπισμένα, τα πήρα γιατί σκέφτηκα δε γίνεται να μπήκαν από παράθυρο και να αφήσουν αποτυπώματα.
Πρόεδρος: Μα δε βρέθηκαν αποτυπώματα ούτε στην κάμερα, ούτε στην κουπαστή, ούτε πουθενά.
Αναγνωστόπουλος: Όταν κατέβηκα στο υπόγειο πήρα γάντια μηχανής και από κει και πέρα τα φορούσα.
Πρόεδρος: 12 παρά τέταρτο ήσασταν στο υπόγειο και ανεβήκατε τρεις ορόφους, δηλαδή που πήγατε; Στο δωμάτιο;
Αναγνωστόπουλος: Πολύ πιθανόν. Πήρα κάτι από το υπόγειο.
Πρόεδρος: Τι πήρατε; Ας πούμε μπορεί να πήρατε τα γάντια;
Αναγνωστόπουλος: Όχι κάτι που να έχει σημασία για την εξέλιξη της υπόθεσης.
Πρόεδρος: Τα καλώδια του συναγερμού ήταν κομμένα;
Αναγνωστόπουλος: Ο συναγερμός δε δούλεψε ποτέ σε αυτό το σπίτι.
Πρόεδρος: Εκείνο το βράδυ αισθανθήκατε φόβο (από την Καρολάιν);
Αναγνωστόπουλος: Σε καμία περίπτωση.
Πρόεδρος: Πως καλέσατε αστυνομία;
Αναγνωστόπουλος: Χρησιμοποίησα τα χέρια για να καλέσω.
Πρόεδρος: Σας ήταν εύκολο να το κρύβετε επί 37 ημέρες;
Αναγνωστόπουλος: Φυσικά και όχι. Οι 37 ημέρες που λένε όλοι “μας κορόιδευε”, που δεν τους αφορούσε, οι 37 μέρες δεν ήταν λιγότερο βασανιστικές από το να ήταν άλλη η εξέλιξη.
Πρόεδρος: Τότε έπρεπε να απευθυνθείτε στην αστυνομία.
Αναγνωστόπουλος: Φυσικά και με βασάνιζε η αίσθηση ότι έχω ένα παιδάκι στην αγκαλιά μου που θα μείνει μόνο του.
Πρόεδρος: Πιστεύατε ότι θα τα καταφέρετε;
Αναγνωστόπουλος: Πίστευα ότι θα βρουν την αλήθεια οι αξιωματικοί της ΕΛΑΣ.
Πρόεδρος: Θα παίρνατε το ελικόπτερο και θα φευγάτε;
Αναγνωστόπουλος: Πολύ εύκολο με αεροπλάνο της γραμμής. Οικονομική άνεση είχαμε, διαβατήρια είχαμε…
Πρόεδρος: Μείνατε για να αναλάβετε τις ευθύνες σας;
Αναγνωστόπουλος: Η αποφυγή των συνεπειών ήταν το πιο απαράδεκτο πράγμα και σπασμωδικό poy έκανα εκείνη τη μέρα. Δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι δε θα ξαναδώ τον άνθρωπο που είχα φανταστεί κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου μαζί της, ότι δε θα είχα και την κόρη μου.
Πρόεδρος: Πιστεύατε ότι θα μπορούσατε να τη μεγαλώσατε;
Αναγνωστόπουλος: Εγώ ήμουν διαλυμένος μέσα μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσπαθώ κάθε στιγμή γι αυτήν. Να την κρατήσω στην αγκαλιά, να ζητήσω συγγνώμη και να προσπαθώ για πάντα.
Πρόεδρος: Της αξίζει ο πατέρας που δολοφόνησε τη μητέρα της; Δεν είναι με ανθρώπους που της το δίνουν;
Αναγνωστόπουλος: Ναι εννοείται.
Πρόεδρος: Την κοιτάξατε στα μάτια, την αγκαλιάσατε; Αφαιρέσατε τη ζωή από τον άνθρωπο που έφερε στη ζωή.
Αναγνωστόπουλος: Κοιμάμαι κάθε βράδυ με φωτογραφία της συζύγου μου και κλαίω.
Πρόεδρος: Κερδίσατε την ελευθερία σας για 37 ημέρες;
Αναγνωστόπουλος: Οι άνθρωποι που με ξέρουν, που μας ξέρουν, γι αυτό δε με έχουν εγκαταλείψει. Η ζωή μου τελείωσε πέρυσι τέτοια μέρα. Η ζωή μου τελείωσε όταν έχασα την Καρολάιν.
Η απολογία συνεχίζεται…
Ρεπορτάζ: Άννα Βλαχοπαναγιώτη
