Η διπλανή μου έχει μετατρέψει το γραφείο της σε πλατεία Συντάγματος από τον χριστουγεννιάτικο στολισμό. Ήμαρτον! Οι δρόμοι είναι γεμάτοι αστέρια, λαμπάκια, αρκουδάκια, δεντράκια… και κάθε βράδυ που γυρίζω σπίτι από το γραφείο νιώθω ότι διασχίζω τη λεωφόρο της παιδικής χαράς. Πηγαίνω σούπερ μάρκετ και το τύμπανό μου το γαργαλάνε χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Οι φίλοι μου είναι σε ντελίριο. Οργανώνουν, προγραμματίζουν, ενθουσιάζονται με το παραμικρό. Βγαίνουν, μπαίνουν, ξαναβγαίνουν. Οι παγιέτες και τα στρας έχουν την τιμητική τους. Οι βιτρίνες σε τυφλώνουν από τις αντανακλάσεις. Το ίδιο και οι ενδυματολογικές επιλογές των περισσοτέρων. Και η πολυκατοικία μου έχει γεμίσει Αγιοβασίληδες που σκαρφαλώνουν, πολύχρωμα λαμπάκια κι απέναντι ακριβώς, ένα τεράστιο αστέρι, στην κορυφή των γραφείων που στεγάζονται. Καμία σωτηρία για μία Christmas Hater! Μου τη δίνουν τα Χριστούγεννα, το παραδέχομαι.
Πουθενά ησυχία. Πουθενά. Παντού διάχυτη χαρά που σε εξαναγκάζει σε μια αισιοδοξία. Με το έτσι θέλω. Δεν θέλω. Δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Δεν μου αρέσει όλη αυτή η καταναγκαστική ευτυχία.
Ακόμα και στο tzoker.gr που μπήκα, πάνω σε αστέρια έπεσα… Τι φάση;
Χμμμ… Ok. Tώρα που το σκέφτομαι τα συγκεκριμένα δεν με εκνευρίζουν και τόσο, γιατί τουλάχιστον αυτά κρύβουν και μια υπόσχεση, μια ελπίδα, μια πρόκληση. Δεν υπάρχουν εκεί απλά να φεγγοβολάνε ταράζοντας το νευρικό μου σύστημα. Υπάρχουν εκεί για να με γεμίσουν με δώρα! Δώρα που πραγματικά θα μου φτιάξουν το κέφι. Δώρα που πραγματικά θα μου δώσουν χαρά.
Σε αντίθεση με όλα αυτά τα φωτάκια, δεντράκια, αστράκια που κυκλοφορούν γύρω μου και απλά υπάρχουν. Το Tzoker stars έχει νόημα. Δεν με εξαναγκάζει, χωρίς λόγο, να νιώσω χαρούμενη. Θα με γεμίσουν δώρα και φυσικά θα νιώσω χαρούμενη.
Με λόγο. Όχι χωρίς λόγο!
