Δεν έχει πάρει ούτε ευρώ αποζημίωσης για την περιουσία του που καταστράφηκε στις λάσπες
«42η ημέρα φιλοξενούμενος… Μία ακόμη ημέρα η Πολιτεία απούσα… Για εμάς, ακόμη μία ημέρα αγώνα». Το μήνυμα 55χρονου Βολιώτη που είδε το σπίτι του και τους κόπους μιας ζωής να θάβονται κάτω από τις λάσπες, μετά την πρώτη πλημμύρα της 5ης Σεπτεμβρίου. Εκτοτε το σπίτι του κατέστη ακατοίκητο. Και ο ίδιος δεν έχει λάβει ούτε ένα ευρώ αποζημίωσης παρά τις δεσμεύσεις.
«Οι πρώτες αποζημιώσεις που θα δοθούν θα είναι για οικοσυσκευές. Τι να τις κάνω όταν δεν έχω κεραμίδι να βάλω πάνω από το σπίτι μου;», διερωτάται ο Ιωσήφ Παλάντζας, ο οποίος θέλησε να επικοινωνήσει την περιπέτεια που ζει μέσω του Facebook.
Ο Ιωσήφ Παλάντζας, εργαζόμενος στη ΔΕΥΑΜΒ, έμενε σε σπίτι στην περιοχή του Διμηνίου, λίγο μετά τη γέφυρα, το οποίο πλημμύρισε κατά την πρώτη κακοκαιρία Daniel. Η καταστροφή τον βρήκε μαζί με τον μεγάλο γιο του, καθώς ο μικρότερος σπουδάζει και η σύζυγός του είναι εκτός Βόλου για εργασία.
Όταν τους χτύπησε το κακό και το σπίτι τους βούλιαξε στη λάσπη, δεν πρόλαβαν να πάρουν τίποτα μαζί τους. Εφυγαν με τα ρούχα τους και βρήκαν καταφύγιο στο πιο κοντινό μέρος εκείνη τη στιγμή: στις εγκαταστάσεις του Βιολογικού Καθαρισμού μέσα στο ιατρείο.
Εκεί έβγαλαν το πρώτο εφιαλτικό βράδυ, μέχρι να ξημερώσει η επόμενη ημέρα και να δουν τι θα κάνουν. Εμειναν προσωρινά για τρία βράδια στην αδερφή του και στη συνέχεια φιλοξενήθηκαν στο σπίτι του αδερφού του.
Παράλληλα, επιχείρησαν να καθαρίσουν το σπίτι. «Πετάξαμε τα πάντα στην πρώτη πλημμύρα. Δεν έμεινε τίποτα. Καταφέραμε να καθαρίσουμε τον χώρο και είχαμε προλάβει να βάλουμε ένα σαλόνι και ένα παλιό ψυγείο. Αλλά χτύπησε η δεύτερη κακοκαιρία και αποτελείωσε τα πάντα», περιγράφει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, ο κ. Παλάντζας.
Κλιμάκιο που πέρασε για έλεγχο δεν μπήκε καν μέσα στο σπίτι. «Ηρθαν με τα σκαρπίνια», περιγράφει.
Και παρά τις υποσχέσεις μέχρι στιγμής δεν έχει πάρει ούτε ένα ευρώ αποζημίωσης. «Φίλος μου, μου παραχώρησε το πατρικό του, όπου μένω με τον μεγάλο γιο μου. Και γνωρίζω ότι μέχρι την άνοιξη δεν θα μπορέσω να μπω στο σπίτι μου. Δεν είναι όμως κανενός υποχρέωση να με φιλοξενεί. Αντιθέτως είναι υποχρέωση της Πολιτείας να μεριμνά. Και μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει καμία μέριμνα», αναφέρει.
Ο ίδιος σε αυτό το σπίτι έμενε από το ’95 μαζί με την οικογένειά του. Δεν γνωρίζει αν είναι ασφαλές για τον ίδιο και τα μέλη της οικογένειάς του να μπουν μέσα να το κατοικήσουν. «Δεν είμαι ο μόνος», σημειώνει. «Ξέρετε πόσοι είναι αυτοί τη στιγμή έξω από τα σπίτια τους; Μόνο εμείς γνωρίζουμε τι περνάμε», λέει.
ΕΛΕΝΗ ΧΑΝΟΥ
