Συναντήσαμε την Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο στο Στούντιο 4 της ΕΡΤ. Το ντουέτο που για άλλη μια φορά υπογράφει κάτι που γίνεται talk of the town 😉
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πώς η ΕΡΤ άλλαξε. Ξεκάθαρα προς το καλύτερο κι αυτό είναι κοινώς αποδεκτό. Σίριαλ, παραγωγές, επιλογές ρετουσάρανε την αισθητική της δημόσιας τηλεόρασης επαναφέροντάς την στην καθημερινότητά μας. Στο τηλεκοντρόλ, στο ζάπινγκ, στις κουβέντες μας, στα θετικά σχόλια. Στη δική μου γλώσσα, η αλλαγή της ΕΡΤ έγινε απολύτως κατανοητή όταν έμαθα ότι η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος θα κάνουν εκπομπή. Για τους δικούς μου προσωπικούς κώδικες, συνειδητοποίησα ότι η ΕΡΤ το εννοεί. Δεν ρετουσάρει απλώς. Αλλάζει. Άλλαξε. Έκανε στροφή στην σύγχρονη πραγματικότητα, την απαλλαγμένη από στερεότυπα και προσχήματα. Έγινε “κανονική”. Υπέροχη. Κατανοητή, μοντέρνα, διατηρώντας παράλληλα το κύρος της και το επίπεδο που η δημόσια τηλεόραση οφείλει να έχει. Ήταν χωρίς αμφιβολία μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις των τελευταίων ετών.
Πέρασα την πύλη της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή και η αλήθεια είναι ότι νιώθεις ένα δέος. Μπαίνεις στην ΕΡΤ!
Η Νάνσυ και ο Θανάσης κάνουν εκπομπή. Κρυφοκοιτάω στο κοντρόλ. Νιώθεις τον παλμό. Ανεβασμένες δονήσεις παρόλο που επικρατεί ηρεμία. Νιώθεις τα ακονισμένα αντανακλαστικά, την απόλυτη εστίαση και την αφοσίωση σε κάτι που αγαπάνε. Το προσέχουν, το φροντίζουν.
Mπαίνω διακριτικά στο Στούντιο 4. Tο πλατό τους είναι υπέροχο. Γλυκό. Κομψό. Χρωματιστά μοντέρνο και καλαίσθητο. Ηρεμιστικό. Παρατηρώ μέχρι να τελειώσει η εκπομπή και να συναντηθούμε στο καμαρίνι τους.
–Πώς είστε; Πώς περνάτε;
Νάνσυ: Περνάμε πάρα πολύ καλά. Αλήθεια. Είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι. Αυτό που μας έχει συμβεί είναι καταπληκτικό. Ό,τι και να σου πω, λίγο θα είναι.
Φαίνεται. Στο καμαρίνι είναι εμφανές ότι οι συνεργάτες είναι και φίλοι. Πειράγματα, αμεσότητα, άνεση, έξυπνο χιούμορ και θεματολογία που προκύπτει από παντού. Οι κουβέντες μας ένα υπέροχο απογευματινό κοκτέιλ με τα νέα μας, τα νέα της νέας τους αρχής στη δημόσια τηλεόραση, ένα θέμα που σκέφτηκε ο Θανάσης και συζητάει με έναν συνεργάτη, μια εκκρεμότητα που θυμίζει η Νάνσυ και ξανά στα νέα μας. Η αγάπη που έχουν αυτοί οι δύο άνθρωποι για τη δημοσιογραφία ήταν ανέκαθεν εμφανής. Είναι αυτή η οπτική γωνία που έχουν επιλέξει να κοιτάνε τον κόσμο. Να μοιράζονται μαζί μας, να μας ενημερώνουν, να μας λένε αυτά που μας αρέσουν, αυτά που θέλουμε να μάθουμε, με μια αισθητική που κάνει τη διαφορά. Κι όταν λέω αισθητική, δεν εννοώ μόνο την οπτική. Εννοώ την αισθητική στη συμπεριφορά, στο ήθος, στην άποψη. Η παιδεία, η κουλτούρα τους, το επίπεδό τους, οι αξίες τους, η ευγένειά τους, η φυσική δημοσιογραφική τους περιέργεια, είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που συνθέτουν μια αισθητική πραγματικότητα που μας κάνει κάθε απόγευμα να συντονιζόμαστε στην ΕΡΤ. Ξεκινάει το Στούντιο 4. Στις 4. Τέλεια! Θα ηρεμήσει το είναι μας.
Η Νάνσυ κάθεται στον καναπέ απέναντί μου. Χρωματιστή, επικοινωνιακή, γεμάτη ενέργεια. Χαμογελαστή και σπιρτόζα. Έχει ένα ιδιαίτερο ταμπεραμέντο, ένα κράμα ευφυΐας, νοητικής ευελιξίας και ταλέντου που συνθέτει μια προσωπικότητα με συνεχώς ανασηκωμένες τις κεραίες της. Κι όλα αυτά με ένα χαμόγελο που συνειρμικά σε παραπέμπει στο παιδάκι που μόλις έκανε την αταξία του, αλλά δεν θα στην πει.
-Από όσο γνωρίζω είχατε κι άλλες προτάσεις. Γιατί ναι στην ΕΡΤ τελικά;
Γιατί είναι η ΕΡΤ.
-Τι είναι για σένα η ΕΡΤ; Για εσάς…
Για εμάς η ΕΡΤ είναι… κάπως το λέει ο Θανάσης, το μητρικό σκάφος. Εγώ το λέω το πατρικό μας. Ο καθένας κάπως το λέει. Είμαστε μια γενιά που έχουμε μεγαλώσει με ΕΡΤ, που την αγαπάμε.
Χαμογελάει συνεχώς. Το ίδιο κι ο Θανάσης. Γελάνε εύκολα. Παντού, σε κάθε λέξη, σε κάθε κουβέντα, κρύβεται πάντα μια ευκαιρία για χιούμορ. Αυτοσαρκάζονται, πειράζονται. Η βαθιά πολυετής οικειότητα που έχουν μεταξύ τους, η φιλία τους είναι κι ένα από τα συστατικά που κάνει το Στούντιο 4 τόσο απολαυστικό. Και η αισθητική οπτική των πραγμάτων. Σύγχρονη, χιουμοριστικά καυστική, ειλικρινής, έξυπνη. Με καλή πρόθεση. Αυτό. Η πρόθεση δεν είναι ποτέ κακή, η απόχρωση δεν κιτρινίζει και η διάθεση δεν σε κοιτάει με μισό μάτι. Σε κοιτάει χαμογελαστά και με σεβασμό.
Κι αν πρέπει να καταθέσω κάτι προσωπικό είναι το πόσο εργατικοί είναι και οι δυο, με συνεργασιακό ήθος και ευγένεια. Αν και η πολυτετής εμπειρία τους πια τους έχει “λύσει” λίγο τα χέρια…
“Δεν είναι μόνο η εμπειρία. Είναι και το ότι όταν είσαι μικρότερος έχεις φτιάξει τη ζωή σου, τουλάχιστον εμείς έτσι λειτουργούσαμε, με πυρήνα τη δουλειά. Ο άξονας ήταν εκεί. Φίλοι, συνάδελφοι, περιοδικό, έξοδος… ήταν όλο, με πυρήνα τη δουλειά μας. Ε, μεγαλώνοντας αποκτάς κι άλλα πράγματα. Οικογένεια, παιδιά… Περιορίζεις τις ώρες της δουλειάς”
Ο Θανάσης φέρνει στην κουβέντα μας τον λεπτομερή ρεαλισμό του, την συγκαλυμμένη αισιοδοξία του, την ακονισμένη ευφυΐα του και το ήθος ενός ανθρώπου που οι ποιότητες κρύβονται στην βαθιά συνείδηση και ανάλυση των πραγμάτων. Και σε αυτόν, η πρόθεση που κοιτάει τον κόσμο έχει θετικό πρόσημο. Που μαζί με την παιδεία, την κουλτούρα, το οξύ πνεύμα του, την ευγένεια και τις γνώσεις του δημιουργούν μια προσωπικότητα με την οποία νιώθεις άνετα. Η αμεσότητα της Νάνσυς είναι ξεκάθαρη, διαυγής, αέρινη. Του Θανάση πιο γήινη.
-Νανσυ: Μπορώ να σου πω ότι για την εκπομπή αυτή δουλεύω όλη τη μέρα.
-Δεν αμφιβάλω καθόλου.
Αλλά δεν δουλεύω τύπου είμαι πάνω από έναν υπολογιστή. Όμως, όλη μέρα το έχω στο μυαλό μου.
Θανάσης: Είναι και η δουλειά τέτοια. Άμα είσαι δημοσιογράφος, όλη τη μέρα δουλεύεις. Ακόμα και μια ιστορία που θα σου πει κάποιος στο δρόμο, είναι μια ιστορία. Άμα είσαι δημοσιογράφος, όλη η ζωή είναι ένα θέμα. Δεν είναι ένα επάγγελμα που το αφήνεις στο γραφείο. Το κουβαλάς συνέχεια.
-Δεν το κάνουν όλοι οι δημοσιογράφοι αυτό.
Θανάσης: Νομίζω όλοι το κάνουν. Απλά δεν το αξιοποιούν.
Εδώ στο Στούντιο 4 όλα είναι αξιοποιήσιμα. Θα φτιάξεις τον καφέ σου στις 4 το απόγευμα, θα αράξεις στον καναπέ σου και θα μάθεις τα νέα της ημέρας. Ψύχραιμα, ήρεμα, ενημερωτικά. Χωρίς υπερβολές, χωρίς κρεσέντο, χωρίς τοξίνες. Μίνιμαλ. Με αγάπη, καλή πρόθεση, αξιοπρέπεια. Μια εκπομπή που δεν θα προσθέσει γρατζουνιές στην ήδη επιβαρυμένη καθημερινότητά σου. Θα σε ξεκουράσει. Θα σε ηρεμήσει. Δεν θα σε επιβαρύνει, θα σε ξαλαφρώσει. Θα σου βελτιώσει τον ύπνο, τη διατροφή, τις σχέσεις… Εξαρτάται από τα θέματα που πραγματεύονται κάθε φορά. Θα σε κάνει μια βόλτα στη ζωή των σταρ του κόσμου, θα γελάσεις, θα νιώσεις πως ήπιες καφέ με φίλους. Σωστά τα λέω;
Θανάσης: Αυτό που βλέπεις θέλαμε. Κάτι που να συζητάει ο κόσμος, να ενδιαφέρει άμεσα κάποιον, να είναι επίκαιρο, να έχει μια αισθητική, να έχει μια δημοσιογραφική ματιά, αυτό. Να σου κρατάει μια καλή παρέα 4 με 6.
Νάνσυ: Εμείς θέλουμε να κάνουμε μια καλή εκπομπή. Που τι θα πει καλή εκπομπή; Θα πει μια εκπομπή η οποία σέβεται τον τηλεθεατή, σέβεται εμάς, έχει θέματα τα οποία μπορεί και να μην τα δεις κάπου αλλού, γιατί μην ξεχνάς ότι εμείς βγαίνουμε στο τέλος της ημέρας, δηλαδή το 4 με 6. Ήδη οι πρωινές εκπομπές έχουνε καταναλώσει πάρα πολύ χρόνο σε πάρα πολλά θέματα. Δεν θα είχε νόημα κι εμείς να βγούμε στις 4 και να κάνουμε τα ίδια. Οπότε, κι από τη στιγμή που είμαστε σε μια δημόσια τηλεόραση, νιώθω ότι είναι και δουλειά μας, χρέος μας να πούμε και πέντε πράγματα διαφορετικά.
-Διαφορετικά και …live! Αυτό σας “κρατάει” κάπως; Φαντάζομαι ότι στο live είσαι πιο προσεκτικός. Αν ειπωθεί κάτι δεν μπορείς να το μαζέψεις. Έχει μια δεύτερη σκέψη;
Θανάσης: Όχι απαραίτητα. Θα σου πω… Είναι μια κουβέντα που την κάναμε με την Νάνσυ. Φυσικά και είσαι προσεκτικός σε αυτά που θα πεις, αλλά να σου πω και κάτι, δεν είναι ότι είμαστε και στα άκρα. Δεν είναι ότι είμαστε στερεοτυπικοί, σεξιστές, ομοφοβικοί, ρατσιστές και θα έχουμε την αγωνία μήπως πούμε κάτι και αποκαλύψει τον πραγματικό μας εαυτό.
Και κάπως έτσι, με live παλμό, μπήκανε στη ζωή μας καθημερινά. Δυο φίλοι που μας κρατάνε συντροφιά, 4 με 6 το απόγευμα. Και μεταμεσονύκτια σε επανάληψη, για όσους εκείνους τις ώρες δουλεύουν. Αγχολυτικά, ευχάριστα, σε βάζουν για ύπνο.
-Πώς νιώθετε τώρα ως “τηλεοπτικά πρόσωπα”. Είστε πολλά χρόνια στα περιοδικά, πίσω από τα φώτα και τώρα βρεθήκατε μπροστά. Πώς νιώθετε;
Νάνσυ: Έλα καλέ.
-Ε, τηλεοπτικά πρόσωπα είστε πια. Μπαίνετε στα σπίτια μας καθημερινά με εικόνα. Άμεσα κι όχι έμμεσα. Άρα, είστε αναγνωρίσιμοι πια. Πώς το βρίσκετε αυτό;
Νάνσυ: Συγκυριακό το βρίσκουμε. Έτυχε.
-Δεν έχει αλλάξει η καθημερινότητά σας;
Όχι καλέ. (με ένα στόμα, στην κυριολεξία ταυτόχρονα και οι δυο)
Νάνσυ: Βλέπω ότι με αναγνωρίζουν, αλλά η καθημερινότητά μου γιατί να αλλάξει επειδή με αναγνωρίζουν; Προχθές, στο σπίτι, έκανα την αυλή με λάστιχο. Φορούσα μια μπλούζα μακριά. Και σαγιονάρα. Γιατί πώς θα καθαρίσω την αυλή; Αφού τελείωσα, πήρα τις σακούλες με τα σκουπίδια, άνοιξα την πόρτα του σπιτιού, πήγα πέταξα τα σκουπίδια, ξαναγύρισα. Με είδανε και τρεις στον δρόμο. Λες να σκέφτηκα εκείνη την ώρα: “Α, είμαι τηλεοπτικό πρόσωπο, να βάλω κάτι πάνω μου;” Όχι. Έτσι πήγα.
-Νομίζω ότι παίζει ρόλο σε αυτό, για αυτό σας ρωτάω, η προηγούμενη εμπειρία σας. Έχω την εντύπωση πως εμείς που κάνουμε αυτήν τη δουλειά αρκετά χρόνια, έχουμε δει σταρ να ανεβαίνουν, να κατεβαίνουν, να απογειώνονται, ξαφνικά να χάνονται… Και κάπως όλο αυτό μας κάνει πιο προσγειωμένους. Υποθέτω. Για αυτό είστε και πιο cool. Και το ότι είστε στην τηλεόραση δεν είναι και τόσο big deal στο μυαλό σας.
Θανάσης: Αλήθεια είναι αυτό. Όπως το ‘πες.
Νάνσυ: Είναι πάρα πολύ ωραίο που σε σταματάνε στον δρόμο, στο εστιατόριο, όπου πηγαίνει ο καθένας και να σου λένε: “Πάρα πολύ ωραία η εκπομπή. Έβλεπα την συνέντευξη την τάδε που είχες πει αυτό κι ήταν φανταστικό”. Χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό και χαίρομαι γιατί παίρνεις αγάπη, ρε παιδί μου. Ποιος άνθρωπος δεν θα χαρεί άμα πάρει αγάπη; Νομίζω το πιο ωραίο που κερδίζεις από αυτή τη δουλειά, είναι αυτό. Και καταλαβαίνω ότι άμα το ζεις αυτό πάρα πολλά χρόνια, όπως οι άνθρωποι που είναι στην τηλεόραση πάρα πολλά χρόνια, πραγματικά μπορεί να γίνει και εθιστικό. Όμως, έχεις δίκιο, επειδή έχουμε υπάρξει από την άλλη πλευρά, καταλαβαίνουμε ότι αυτά τα πράγματα είναι εφήμερα, ότι τη μια στιγμή είναι και την άλλη δεν είναι…
Και αυτή νομίζω είναι η ειδοποιός διαφορά. Στο Στούντιο 4 δεν πρωταγωνιστεί η ματαιοδοξία των παρουσιαστών. Ο εγωκεντρισμός δεν υπάρχει. Είναι δύο άνθρωποι, δύο δημοσιογράφοι που μας κρατάνε συντροφιά. Δύο οικοδεσπότες που μας ανοίγουν το σπίτι τους, να τα πούμε λίγο. Και μπορεί σε αυτό το τηλεοπτικό, απογευματινό περιοδικό να είναι εκείνοι στο εξώφυλλο…
Νάνσυ: Δεν είμαστε εμείς στο εξώφυλλο. Ο καλεσμένος μας είναι.
-Για μένα, ως τηλεθεάτρια, εσείς είστε το εξώφυλλο. Εσείς θα δώσετε το ύφος, τη γεύση.
Νάνσυ: Όχι, ο καλεσμένος είναι. Ο καλεσμένος είναι το εξώφυλλο.
-Ναι, αλλά την κουβέντα, το ύφος, το όλο οι προσωπικότητές σας είναι που την κάνουν διαφορετική.
Νάνσυ: Ναι, αλλά για εμάς…
Θανάσης: Μα τι είναι αυτό; Αλλιώς δεν θα χρειαζόμασταν καλεσμένο…
-Ναι, αλλά δεν είναι το κεντρικό σημείο της εκπομπής.
Θανάσης: Το κεντρικό είναι. Εμείς είμαστε συμπληρωματικοί.
Νάνσυ: Εμείς είμαστε εδώ, για να δώσουμε στον καλεσμένο την πάσα να πει πράγματα. Εμείς τον άλλον θέλουμε να αναδείξουμε.
Καταλάβατε τι εννοώ; Ούτε καν τους περνάει από το μυαλό τους ότι είναι οι πρωταγωνιστές, ότι όλα κινούνται γύρω τους. Δεν υπάρχει καν η πληροφορία στο σύστημά τους. Και αυτό είναι που τους κάνει διαφορετικούς, αγαπημένους και επιτυχημένους. Έρχονται στον καναπέ και κάθονται δίπλα μας. Ούτε απέναντί μας, ούτε από πάνω μας. Δεν μας κοιτάνε αφ’ υψηλού με τη σημαντικότητά τους. Μας κοιτάνε στα μάτια. Και όχι για να δούνε την αντανάκλασή τους.
-Τις βλέπετε τις εκπομπές;
Όχι. (ταυτόχρονα και πάλι)
Θανάσης: Καθόλου. Ούτε σε άλλες εκπομπές όταν πάω.
Νάνσυ: Κι εγώ. Ντρέπομαι.
Θανάσης: Κι αν έχει και πέσω τυχαία πάνω, αλλάζω κανάλι.
Νάνσυ: Κι εγώ, ναι.
-Η λέξη τώρα που είστε στην ΕΡΤ είναι “αναγνώριση” για τη δουλειά σας;
Νάνσυ: Όχι, αλλά όταν σε καλεί η ΕΡΤ είναι τιμή. Νιώθεις τιμή.
Θανάσης: Και δέος νιώθουμε. Στο ίδιο στούντιο που γράφουμε εμείς, έγραφε ο Φρέντυ Γερμανός… έχουν περάσει οι πάντες. Μπαίνανε εδώ άνθρωποι που έχουνε γράφει ιστορία στον προηγούμενο αιώνα. Οπότε ναι, νιώθεις και δέος.
-Ευθύνη;
Θανάσης: Ευθύνη νιώθουμε για οτιδήποτε κάνουμε.
-Σας ταιριάζει πάντως η ΕΡΤ.
Νάνσυ: Κι εμείς έτσι αισθανόμαστε. Είμαστε σε έναν οργανισμό που είναι πολύ ζωντανός και υπάρχει πολύ καλή συνεργασία. Είναι πολύ δεμένα τα πράγματα εδώ. Δεν ξέρω πώς είναι αλλού. Κι αλλού μπορεί να είναι, δεν το ξέρω. Αλλά εδώ είναι.
Θανάσης: Μας ταιριάζει ναι. Και ξέρεις, και τους καλεσμένους που έρχονται πάρα πολύ καλοπροαίρετα τους βλέπουμε. Με αγάπη. Σαν να έρχεται ένας άνθρωπος που σου κάνει την χαρά και την τιμή, να έρθει σπίτι σου, πως να σου πω; Θέλεις να κάτσεις στον καναπέ και να περάσεις μισή ώρα καλή. Ούτε είδηση να σου βγάλει, ούτε να σου βγάλει κάτι το οποίο θα πεις: “α, τι ωραία να παίξει στα site την επόμενη μέρα.” Εννοείται, θέλεις να αναγνωρίζεται η δουλειά σου, αλλά το ζητούμενο είναι να περάσουμε καλά. Να φύγει από εδώ και να πει: “Πέρασα πολύ ωραία. Τι ωραία που μιλήσαμε, σαν να μην είμαι στην τηλεόραση.” Το ωραιότερο κομπλιμέντο είναι όταν μας λένε: “σαν να μην ήμασταν σε συνέντευξη.” Εκείνη τη στιγμή αισθάνομαι υπέροχα, σαν να μου έχουν κάνει το καλύτερο κομπλιμέντο.
Νάνσυ: Εμείς αυτό δεν το ξέραμε ότι μπορεί να συμβεί σε ένα ζωντανό. Νομίζαμε ότι μπορεί να συμβεί μόνο στο μαγνητοσκοπημένο. Μας το λέγανε οι καλεσμένοι που φεύγανε από το Dot και νομίζαμε ότι είναι επειδή είναι μαγνητοσκοπημένη η εκπομπή, ότι για αυτό νιώθουν έτσι. Το ότι άρχισαν να τον νιώθουν και στην ζωντανή, μας έκανε να πετάμε στον ουρανό, πως να στο πω.
Εκεί θα τους αφήσω λοιπόν. Στον πολύχρωμο ουρανό του Στούντιο 4. Αληθινοί και αυθόρμητοι, χωρίς τοξίνες να γεμίζουν τα απογεύματά μας με ρεαλιστική συνειδητότητα, αισιοδοξία, ψυχαγωγία. Με τον Θανάση που ντρέπεται όταν διαβάζει τα τόσα όμορφα μηνύματα που του στέλνετε και την Νάνσυ να συγκινείται.
Και κάπου εδώ τελειώνει το Στούντιο 4 για σήμερα. Θα τα πούμε αύριο ξανά στις 4 το απόγευμα. Με την Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο. Με τη σκηνοθεσία του Θανάση Τσαουσόπουλου και την αρχισυνταξία της Κλεοπάτρα Πατλάκη. Με τον Κώστα Βαϊμάκης και τον Θάνο Παπαχάμου. Με τις μουσικές του Μιχάλη Καλφαγιάννη. Στην ΕΡΤ. Στη δημόσια τηλεόραση. Όπου δυο φίλοι, δυο κολλητοί μας αποδεικνύουν καθημερινά τη γοητεία και την απόλαυση της απλότητας.
Θανάσης: Νιώθω ασφάλεια που είναι η Νάνσυ μαζί μου.
Νάνσυ: Κι εγώ που είναι ο Θανάσης.
Θανάσης: Λάθος σου, γιατί μπορεί να σε παρασύρω… (γέλια)
Νάνσυ: Βασιζόμαστε ο ένας στον άλλον. Μπορεί να μην λέγαμε τα ίδια τώρα αν εγώ ήμουνα μόνη μου ή ο Θανάσης ήταν μόνος του.
-Θα μπορούσατε να το κάνετε αυτό; Μόνοι σας;
Ε ναι. Φυσικά.
-Θα σας άρεσε.
Όχι. Για αυτό είμαστε μαζί. Αλλά ότι θα μπορούσαμε, θα μπορούσαμε ναι, αλλά δεν θέλουμε.
