Η ιστορία του Λαρισαίου «Παπαμαχούχα» που πάντα έφευγε και… γύριζε στη ζωή

«Η  προσέγγιση της ελληνικής ιστορίας είναι η θεμέλια βάση μας και αποτελεί χρέος μου στα δισέγγονα του Παπαμαχούχα αλλά και σε όλα τα ελληνόπουλα δισέγγονά του», αναφέρει σ’ αυτό το σημείωμα η εγγονή του Λαρισαίου Πατέρα Γεωργίου Μαχούχα, γνωστού ως «Παπαμαχούχα», Γεωργία Μαχούχα (φέρουσα το όνομά του), φιλόλογος εκπαιδευτικός.  Δεν πρόκειται για ένα μνημόσυνο για τα 50 χρόνια από τον θάνατό του, αλλά για «μια υποχρέωση σε μία αξιόλογη πολύπαθη προσωπικότητα».

Δείτε το σημείωμα και την ενδιαφέρουσα ιστορία του «Παπαμαχούχα» από τη Χαρά Λάρισας:

«Ευχαριστώ παππού

Είναι Σεπτέμβρης του 2024, κάθε Σεπτέμβρη οι μνήμες της οικογένειάς μου εναποτίθενται στο παππού μου, πατήρ Γεώργιο Μαχούχα ή για πολλούς Παπαμαχούχας όπως συνάντησα στο αρχείο του, να τον αποκαλούν. Η σημερινή αναφορά δεν είναι μνημόσυνο είναι υποχρέωση σε μία αξιόλογη πολύπαθη προσωπικότητα. Ξεκινώντας από τα Φιλίκια Λάρισας (η τωρινή ονομασία Χαρά Λάρισας), γόνος μιας εύπορης οικογένειας απόφοιτος του Σχολαρχείου, νυμφεύτηκε και απέκτησε πολλά παιδιά.

Ο πατέρας του Κωνσταντίνος Μαχούχας ήθελε το πρωτότοκό του ιερέα και έγινε πραγματικότητα τη 10^η Απριλίου 1936 στον Άγιο Αχίλλειο Λάρισας από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Δωρόθεο, με τη συναίνεση πάντα της πρεσβυτέρας του Αλεξάνδρας. Η φύση και η δυναμικότητα του ήρθε να ταιριάξει με την ιεροσύνη. Τα χρόνια δυστυχώς ήταν «δίσεκτα», ενώ λειτουργούσε στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου Λάρισας δίπλα πάντα στο δεσπότη του, ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος του 1940 έγινε όμως η αιτία να ταιριάξει την ιεροσύνη με την Αντίσταση στους κατακτητές φασίστες Ιταλούς- Γερμανούς. Αρχικά πολεμούσε από τον άμβωνα του Αγίου Δημητρίου Φιλικίων, εμψύχωνε τους συμπατριώτες του με χριστιανικά και ιστορικά παραδείγματα, σαν ένας άλλος Παπαφλέσσας.

Οι καιροί ήταν δύσκολοι αλλά οι “καιροσκόποι” περισσότεροι… Μια βραδιά με ολόγεμο φεγγάρι το Μάρτιο του 1942 η εκτέλεση με τον αγριότερο τρόπο του πατέρα του Κωνσταντίνου Μαχούχα και του αδελφού του Δημητρίου Μαχούχα και σημαντικών τραυματισμών των οικείων του αλλά και η λεηλάτηση των περιουσιών τους ήταν γεγονός από χέρια ελληνικά. Το μεγάλο πλήγμα της Ελλάδας που συνεχίστηκε ως εμφύλιος πόλεμος 1946-1949. Γιατί όμως το Μάρτιο του 1942 όταν η Ελλάδα ακόμη βρισκόταν σε  γερμανική κατοχή;  γιατί σίγουρα ήθελε να προλάβουν…

Η μεγάλη τους οικογένεια  διαλύθηκε  κυριολεκτικά σκόρπισαν να σωθούν. Ο Παπαγιώργης “ξυρισμένος” ιδία βουλήσει  βρέθηκε στο Βόλο συνέχισε την Αντίστασή του κατά των ναζιστών  κατακτητών του Ελληνικού Έθνους. Η σύλληψή του από τους γερμανούς τη 17^η Αυγούστου,όπου και τραυματίστηκε, ήταν αναμενόμενη γιατί πολεμούσε ορμητικά και χωρίς φόβο με την εικόνα της Παναγίας στο στήθος του ,ως υπέρτατο χρέος. Η “κίτρινη αποθήκη” στο Βόλο το σημερινό πανεπιστήμιο όπου γινόταν οι φυλακίσεις και οι εκτελέσεις  των συλληφθέντων Αντιστασιακών στο Βόλο από τους Γερμανούς, ήταν μονόδρομος. Ένας αδελφικός  φίλος του  που δραστηριοποιούνταν επιχειρηματικά στην περιοχή κατάφερε να τον φυγαδεύσει, σύμφωνα πάντα με δικές του μαρτυρίες, με τρένο που μεταφέραν τα άλογά τους οι Γερμανοί και όπως λειτουργούσαν εκείνοι,  κατέληξε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τα δεινά γιγαντώθηκαν για ενάμιση χρόνο παρέμεινε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Νταχάου/Dachau και στο Άουσβιτς /Auschwitz  μέχρι την         5^η Απριλίου του 1945. Από κει και η αξιόλογη φιλία που έφερε με Εβραίους της Λάρισας.

Ο πόλεμος τελείωσε τους πολυβασανισμένους επιζώντες, τους επιβίβασαν σε τρένα να φύγουν όμως τους βομβάρδισαν και έζησαν λίγοι. Ο Παπαγιώργης που έψελνε  το Χριστός Ανέστη και  στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,  γύρισε στην πατρίδα του με μια αύλακα στην κεφαλή του και με μια ρεπή στο χέρι και πόσα άλλα, είχε βρεθεί άπειρες φορές το στόχαστρο της κάνης  των όπλων των Γερμανών αλλά πάντα γύριζε στη ζωή. Τελικά το θαύμα έγινε, με πολύπαθη και σθεναρή προσπάθεια (η κυρίως διαδρομή έγινε πεζή) επέστρεψε στα Φιλίκια. Οι συντοπίτες του των υποδέχτηκαν με καμπανοκρουσίες και με το ” Χριστός Ανέστη”, ο πατέρας μου Αντώνιος λέει  πάντα πως μόνο μνημόσυνο που δεν του κάναμε… Αλλά δεν τέλειωσε τίποτα ένας νέος κύκλος πολυτάραχος ζωής τον περίμενε. Ξεκίνησε ο εμφύλιος  πόλεμος 1946-1949 για μια άλλη φορά στο πλευρό της πατρίδας πήγε στο Δεσπότη του να εξομολογηθεί. «Δέσποτα πήρα μέρος σε πόλεμο!» και  εκείνος απάντησε: «Παπαγιώργη, εσύ πρέπει να με εξομολογήσεις». Και ο αγώνας άρχισε ξανά δύσκολος, επώδυνος για μάταιες προσδοκίες που στοίχισαν τις  ζωές και την ποιότητα ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων του άμοιρου ελληνικού έθνους.΄Ενας αγώνας που σημάδεψε τη ζωή όλων των οικείων του τελείωσε αλλά η ψυχή του έμεινε για πάντα εκεί… Ενώ μπορούσε να είναι στα της οικογένειάς του και στα της ιεροσύνης του και μόνο…

Μια άδικη μοίρα αλλά τιμημένη, αξιοπρεπής, λαμπερή και ένδοξη, μια προσωπικότητα που ισορροπούσε ανάμεσα στον οικογενειάρχη, ιερέα, στρατηγό, πατριώτη, άοκνο αγωνιστή αδιάφθορο, ευπατρίδη που πολλοί θέλησαν να την καταγράψουν αλλά ταπεινά και  σθεναρά, αρνιόταν.

Και εδώ πρέπει να ζητήσω ένα συγγνώμη παππού μου. Και έφτασε ο Σεπτέμβρης του 1974 η αποφράδα εκείνη ημέρα της 13ης  Σεπτεμβρίου που έφυγες από κοντά μας, αλλά ποτέ από την καρδιά μας.

                                   Η φέρουσα το όνομά σου

                                   Γεωργία Μαχούχα

                                    φιλόλογος εκπαιδευτικός

“Αφιέρωμα για τα 50 χρόνια από το θάνατο του γλυκύτατου  παππού μου Παπαμαχούχα.

                                                         ΑΘΑΝΑΤΟΣ».