Συγκλονίζει η ιστορία μιας γυναίκας, δοσμένη από την ίδια, μέσα από γκράφιτι, στους τοίχους μιας πλινθόκτιστης καλύβας.
Εκεί, λίγα μέτρα από το κύμα, στην παραλία της Νέας Επιδαύρου, η μεσήλικη γυναίκα επέλεξε να περάσει αρκετές εβδομάδες, στην καρδιά του χειμώνα, μακριά από όλους.
Στο παιχνίδι της σκέψης και του μυαλού της, τα απραγματοποίητα όνειρα ζωντάνεψαν μέσα από τα πινέλα της και «αφηγήθηκαν» σε όλους όσα η ίδια δεν μπόρεσε να εκφράσει με λόγια, για την απόκλιση της συμπεριφοράς της.
Στην πρώτη εικόνα μάς παρουσιάζεται με σφραγισμένα χείλη.
Δηλώνει, έτσι, πως ό,τι θέλει να πει, θα το εκφράσει μέσα από τέσσερις εικόνες.
Στην αρχή, τη βλέπουμε νέα κι όμορφη, να σημαδεύει, ατρόμητη, με τόξο τους στόχους της και με όλη την πλάση να υποκλίνεται στην ορμή και τη χάρη της.
Στη συνέχεια, τη βλέπουμε να κάθεται, απομονωμένη και άπραγη, σε ένα περιβάλλον που φαίνεται ασφαλές, αλλά με εκείνη να δείχνει εγκλωβισμένη.
Κι αμέσως μετά, η παραίτηση. Κουρνιάζει στην αγκαλιά ενός αλόγου. Δεν περιμένει κάτι, ούτε να νιώσει κατανόηση και παρηγοριά στη γλώσσα, που έμαθε να μιλάει.
Στο τέλος, η απόδραση προς την ελευθερία, αγκαλιά με ένα δελφίνι.
Η εκκένωση του κτιρίου και η μεταφορά της σε νοσηλευτικό ίδρυμα, άφησε αλώβητη την ιστορία μιας ζωής, ζωγραφισμένης στους τοίχους.
Ισως, σε μια «προηγούμενη» ζωή, κάτω από άλλες συνθήκες, αυτό το σπάνιο ταλέντο της αφήγησης μέσα από τις εικόνες, να είχε εκτιμηθεί από έναν ειδικό στην τέχνη. Και ίσως να την είχε οδηγήσει σε άλλους δρόμους.
Και, τότε, ίσως, με το τόξο της νιότης της να είχε κατακτήσει τους στόχους που ονειρεύτηκε και που έμειναν ανεκπλήρωτοι.
Παραθέτουμε αυτές τις εικόνες, με την ελπίδα πως εκείνος, που προσπαθεί να διαβάσει την ψυχή της, θα δει μέσα από αυτές μια φωτεινή γραμμή, για να χαράξει την επάνοδό της κοντά σε πρόσωπα αγαπημένα.
Κείμενο: Σοφία Πατραμάνη
