Τα τελευταία τρία χρόνια ο Γιώργος Γεροντιδάκης έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας μέσα από τον ρόλο του Μελέτη στις
“Άγριες Μέλισσες” ενώ αυτή την περίοδο συμμετέχει και στην ταινία “Ταξίδι στ’ αστέρια”. Τον συναντήσαμε ένα πρωί Σαββάτου λίγο πριν μπει στο γήπεδο για τον καθιερωμένο σαββατιάτικο αγώνα ποδοσφαίρου με τους συναδέλφους του.
Ήρεμος, ευγενικός αλλά και χειμαρρώδης ο Γιώργος Γεροντιδάκης μας μίλησε πέρα από τα επαγγελματικά του και για όλα εκείνα που απασχολούν και πλήττουν καθημερινά την κοινωνία μας.
Συμμετέχετε στην ταινία “Ταξίδι στ’ αστέρια” πείτε μου δυο λόγια γι’ αυτή και τον ρόλο σας.
Υποδύομαι τον ιδρυτή του Παναθηναϊκού, τον Απόστολο Νικολαΐδη. Πρόκειται για έναν άνθρωπο από τον οποίο ξεκίνησε η ιδέα για τη δημιουργία του Παναθηναϊκου. Στην ταινία βλέπουμε μια αναδρομή στα γεγονότα. Η κεντρική όμως ιστορία της ταινίας αφορά το κομμάτι της ιστορίας του Παναθηναϊκού από τη στιγμή που οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι αναλαμβάνουν το μπασκετικό τμήμα. Για μένα ήταν μια πρόκληση όλο αυτό γιατί δεν υποστηρίζω τη συγκεκριμένη ομάδα. Βέβαια αυτό δε σημαίνει τίποτα, δένει όμορφα ένας άνθρωπος που δεν υποστηρίζει τη συγκεκριμένη ομάδα να ερμηνεύει έναν σημαντικό άνθρωπο αυτών των χρωμάτων.
Με όλα αυτά που έχουν συμβεί, και το περιστατικό με τη δολοφονία του Άλκη στη Θεσσαλονίκη, είναι ένα όμορφο έμμεσο μήνυμα. Είναι όμορφο να μαθαίνουμε την ιστορία των αντιπάλων μας γιατί μόνο έτσι καταλαβαίνουμε ποιοι είναι. Συνήθως οι άνθρωποι προσπαθούν να μειώσουν την ιστορία των αντιπάλων τους για να τους “πικάρουν”. Αυτό έχει καταντήσει λίγο γραφικό και πολλές φορές ξεχνάμε την ιστορία. Η ιστορία κάθε ομάδας είναι σημαντική και είναι όμορφο να τις παρουσιάζουμε στον κόσμο για να καταλάβουμε ότι η ουσία του αθλητισμού δεν είναι η βία αλλά η αναγνώριση, η παιδεία, η χαρά. Διαβάζοντας το κείμενο μου άρεσε πάρα πολύ. Είχα μεγάλη εμπιστοσύνη βέβαια και στον κύριο Δήμα και όλους τους συνεργάτες.
Ποδόσφαιρό από ότι καταλαβαίνω παίζετε. Με το μπάσκετ ποια είναι η σχέση σας;
Tο μπάσκετ είναι αναμφίβολα το εθνικό άθλημα της Ελλάδας. Τόσο σε Παγκόσμιο όσο και Ευρωπαϊκό επίπεδο έχουμε σημειώσει σπουδαία πορεία σαν χώρα και στο προπονητικό και στο παικτικό κομμάτι. Το ελληνικό μπάσκετ παράγει υγεία και παράγει και πολύ σωστούς αθλητές. Το ποδόσφαιρο θα έλεγα ότι είναι πιο “λαϊκό” άθλημα. Εγώ μεγάλωσα στη δεκαετία του 90, με έναν Ολυμπιακό που διένυε μια εξαιρετική πορεία στο μπάσκετ και επειδή υποστήριζα τη συγκεκριμένη ομάδα με κάποιο τρόπο το άθλημα αυτό με κέρδισε.
Τότε, σε κάθε γειτονιά υπήρχε μια μπασκέτα. Έπαιζα μπάσκετ με τους φίλους μου αλλά, αργότερα αποφάσισα ότι το ποδόσφαιρο μου ταιριάζει πολύ περισσότερο. Σε κάθε περίπτωση όμως θεωρώ πως το μπάσκετ είναι ένα πολύ δύσκολο άθλημα, ένα πολύ απαιτητικό άθλημα, ένα άθλημα μαθηματικών στο οποίο παίζει τεράστιο ρόλο ο προπονητής και η “σκακιέρα” που θα παρατάξει πάνω στο παρκέ. Επίσης, είναι ένα άθλημα στο οποίο ο Έλληνας υπερτερεί γιατί, οι πολλοί στην Ελλάδα δημιουργούν χάος ενώ οι πιο λίγοι κάπως τα βρίσκουμε, οπότε οι πέντε είναι μια χαρά (γέλια).
Θα ήθελα όμως να πάμε και στο τηλεοπτικό κομμάτι και τις “Άγριες Μέλισσες”. Φέτος, η σειρά ολοκληρώνεται μετά από μια πολύ επιτυχημένη πορεία. Πόσο εύκολος φαντάζει ο αποχωρισμός από τον Μελέτη;
Δεν θα αποχωριστώ κάποιον ρόλο. Όλοι οι ρόλοι με κάποιο τρόπο μας ακολουθούν. Αποχωρισμός είναι για τους τηλεθεατές, στους ηθοποιούς ο κάθε ήρωας συνεχίζει με έναν τρόπο να ζει μέσα τους. Με τον Μελέτη έχω περάσει τρία χρόνια. Με έχει και τον έχω βοηθήσει. Για τους ηθοποιούς ο κάθε ρόλος είναι ένα παράσημο. Όταν η ιστορία του φτάσει στο τέλος, δεν τον αποτινάσεις από πάνω σου, αντίθετα κρατάς τα καλά του όσο και τα πολύ άσχημά του για… “παραδειγματισμό”. Αυτό είναι και το όμορφο σε αυτή τη δουλειά. Αυτό που θα λείψει περισσότερο μετά το τέλος μιας δουλειάς, στη συγκεκριμένη περίπτωση μετά το τέλος των “Άγριων Μελισσών” είναι η καθημερινή τριβή με τους ανθρώπους. Πολλούς μπορεί να τους ξαναδείς μετά από πάρα πολλά χρόνια και αυτό που θα υπάρχει στο βλέμμα σας θα είναι μια πολύ όμορφη ανάμνηση όσων ζήσατε. Αυτό δεν είναι κάτι που περιγράφεται.
Ο Μελέτης είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ενώ δεν είναι αυτό που θα λέγαμε ο “καλύτερος” άνθρωπος, έχει καταφέρει να αγαπηθεί πολύ από τον κόσμο.
Αυτό η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταλάβει πως επιτεύχθηκε. Νομίζω μέσω της αλήθειας και των ανθρώπων που γράφουν το σενάριο. Ο Μελέτης προφανώς δεν είναι ένας μονοκόμματος ρόλος. Προφανώς ανήκει στην πλευρά των “κακών” της σειράς αλλά ο κόσμος έχει γι΄αυτόν μια δόση συμπόνιας, τον καταλαβαίνουν, τον δικαιολογούν. Πρόκειται για έναν ήρωα που δεν έχει μέση. Υπάρχουν εκείνοι που τον μισούν και εκείνοι που τον αγαπούν. Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αυτά θα δυο άκρα μίσους – αγάπης ενώνονται και μαζί τους ενώνεται και αυτός ο ήρωας. Δε μπορώ να εξηγήσω τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει αγαπητό τον Μελέτη. Είναι πολλά κομμάτια.
Είναι ο ηρωισμός, η ανιδιοτέλειά του, η κακία που όμως δεν είναι κακία γιατί πρόκειται για ένα παιδί που δεν έχει περάσει καλά, ίσως βλέπουμε τον εαυτό μας σε κάποιες στιγμές του, είναι ο έρωτας, η θυσία, η στοργή, ο τρόπος που αντιμετωπίζει της γυναίκες στις οποίες βγάζει μεγάλη στοργή και αγάπη χωρίς να έχει λάβει αγάπη. Είναι ένας αντιφατικός χαρακτήρας και αυτές του οι αντιφάσεις μάλλον τον κάνουν αγαπητό. Νομίζω είναι κάτι που θα καταλάβω πλήρως όταν η σειρά τελειώσει. Έχει πολλά στοιχεία που εγώ προσωπικά λατρεύω. Είναι τρία χρόνια που ζω μαζί του και μπορεί όλοι να τον βρίζουν αλλά εγώ αγαπάω αυτά του τα μειονεκτήματα γιατί είναι σπάνια παρότι τον κατατάσσουν στην κακή πλευρά. Αυτά τα στοιχεία είναι που προσπαθεί να διορθώσει απλά δεν ξέρει τον τρόπο.
Δικά σας κομμάτια βλέπετε στον Μελέτη;
Καλώς ή κακώς όταν αναλαμβάνεις να κάνεις ένα καθημερινό σήριαλ και έναν ρόλο, στην αρχή υπάρχει ένας δρόμος στην πορεία όμως ότι και αν γραφτεί εμπεριέχει κομμάτια του πως είσαι σε κάθε περίοδο και πόσο έχεις επηρεαστεί από όσα συμβαίνουν γύρω σου. Μέσα από το κείμενο περνάς αυτά που νιώθεις και ζεις στην καθημερινότητά σου. Μπορεί για παράδειγμα, να θες να πεις κάτι στη σχέση σου αλλά για κάποιο λόγο να μην μπορείς να το κάνεις, βρίσκεις τον τρόπο μέσα από τα λόγια ενός κειμένου να ακουμπήσεις κάπου. Ένας ήρωας πάντα σε ακουμπάει. Τα θεατρικά έργα γι΄αυτό παίζονται χιλιάδες φορές, γιατί ο κάθε άνθρωπος βρίσκει τη δική του αλήθεια μέσα σε ένα κείμενο. Ο καθένας δίνει τη δική του ερμηνεία ανάλογα με αυτά που έχει περάσει, αυτά που θέλει να δώσει, με το πως είναι την εκάστοτε χρονική στιγμή και σαφώς με το τι επιδιώκει και ο ήρωας σε τεχνικό επίπεδο.
Συχνά βλέπουμε τον κόσμο να ταυτίζει έναν ρόλο με έναν ηθοποιό. Αυτό είναι κάτι που σας προβληματίζει;
Στην Ελλάδα αυτό είναι κάτι σύνηθες. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας επηρεάζει. Είναι θέμα του πως βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας. Σαφώς η Ελλάδα δεν είναι Αμερική, δεν έχει της τεράστια κλίμακα επιλογών για να μπορώ να πω ότι θα κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό. Θα προσπαθήσω εννοείται να κάνω κάτι άλλο. Κυρίως όμως θα προσπαθήσω να κάνω κάτι που θα μου αρέσει. Αυτό που ο κόσμος έχει ανάγκη είναι να παραμυθιαστεί. Αν τον παραμυθιάσεις σωστά – όχι να του πουλήσεις ψέμα – με τον ρόλο σου τότε θα ¨πάψει να υπάρχει αυτή η ταύτιση στο μυαλό του. Δε χρειάζεται ο ηθοποιός να έχει στο μυαλό του ότι πρέπει να κάνει κάτι για να ξεχωρίσει. Το θέμα είναι ως ηθοποιοί να κάνουμε τις επιλογές που θεωρούμε καλύτερες και την καλύτερη δυνατή προετοιμασία. Προφανώς ο ρόλος του Μελέτη, όπως και οι υπόλοιποι της σειράς είναι ένα παράσημο που θα μας ακολουθεί αλλά δεν αποτελεί πρόβλημα. Γύρω μας βλέπουμε να γίνεται πόλεμος, να δολοφονούνται γυναίκες, σκοτώνονται παιδιά… Δε γίνεται να μένουμε σε έναν ρόλο όταν έχουμε να λύσουμε τόσο σημαντικά κοινωνικά προβλήματα.
Μιας και αναφερθήκατε σε όλα αυτά τα τραγικά που συμβαίνουν γύρω μας, πόσο σας έχουν επηρεάσει ψυχολογικά;
Η κατάσταση που βιώνουμε δε σε επηρεάζει μόνο ψυχολογικά. Σε επηρεάζει οικονομικά, κοινωνικά, σε κάθε επίπεδο. Ζούμε στο 2022 και βλέπουμε ότι ο πόλεμος είναι δίπλα στην πόρτα μας. Τι να νιώσεις; Δε μπορώ να περιγράψω αυτό που νιώθω. Είναι μια παγωμάρα, δεν έχω λέξεις για να περιγράψω την ταραχή μου. Είμαστε μια σχεδόν κατεστραμμένη γενιά. Το ότι αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε ένα επιτυχημένο σήριαλ δε μου εξασφαλίζει το ότι θα έχω και αύριο δουλειά για να παράγω την ενέργεια που έχω να δώσω.
Σπαταλάμε τον χρόνο μας σε ανούσια πράγματα. Ζούμε σε μια ταχύτητα που δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε. Συμβαίνουν πράγματα τρελά. Δε μπορώ να εξηγήσω πως άντρες φτάνουν σε σημείο να σκοτώσουν τις γυναίκες τους ή έναν οποιονδήποτε άνθρωπο. Έχουμε τόσα παραδείγματα πέρα από τις γυναικοκτονίες. Ο Άλκης στη Θεσσαλονίκη, τα τρία μωρά στην Πάτρα, άλλες τόσες υποθέσεις που δε μαθαίνουμε. Δε μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που μπορεί να οπλίσει το χέρι ενός ανθρώπου. Είναι τα προβλήματα; Η πίεση; Η τρέλα; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Φταίει η έλλειψη παιδείας, αγάπης, στοργής; H αποξένωση;
Πάντα όμως δεν υπήρχαν τέτοια φαινόμενα;
Σαφώς και υπήρχαν πάντα τέτοια φαινόμενα αλλά έχω την εντύπωση ότι οι ρυθμοί ήταν πιο αργοί. Δε ξέρω πως να το εξηγήσω. Ίσως η επαφή ήταν πιο ανθρώπινη. Οι σχέσεις ήταν πιο κομβικές. Τώρα είναι ταχύρρυθμες, δύσκολες, κολλημένες σε ένα “εγώ”. Δεν ακούμε. Με τον κορονοϊο φτάσαμε στο σημείο να μη μπορούμε να ακουμπήσουμε τον άλλο και είναι κάτι που το έχουμε πλέον συνηθίσει. Νιώθω ότι ζούμε σε ένα “Big Brother”, ένα “Τruman show”.
Τι ρόλο παίζει για εσάς η ανθρώπινη επαφή;
Επαφή δεν είναι μόνο το να είσαι κολλημένος στον άλλο. Η επαφή όμως του να καταλάβεις τον άλλο, να τον ακούσεις ουσιαστικά είναι σημαντικό. Το να μπορεί ο άνθρωπος να είναι ελεύθερος – είτε είναι σε σχέση είτε όχι – να εκφράζεται, να είναι ο εαυτός του παίζει μεγάλο ρόλο, είναι πολύ σημαντικό. Πλέον έχουμε μπει σε έναν τρόπο ζωής που δεν ακούμε τους άλλους, κοιτάμε μόνο να δούμε ποιος θα επικρατήσει. Χρόνο ζητάμε για να κάνουμε πράγματα. Όταν ήρθε ο κορονοϊός και ένας ολόκληρος πλανήτης σταμάτησε, είδαμε ότι υπάρχουν και άλλοι ρυθμοί. Προφανώς αρκετός κόσμος δεν πέρασε καλά γιατί πολλοί άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, οπότε δε μπορώ να λέω πόσο ωραία πέρασα αλλά, βρήκα τον τρόπο να καταλάβω ότι υπάρχει και αυτός ο τρόπος ζωής, ο πιο αργός. Οι άνθρωποι δεν είμαστε υπολογιστές.
Θεωρείτε ότι ζούμε και σε μια κοινωνία που ενισχύει τον διχασμό;
Πρωτ΄ απ’ όλα είμαστε διχασμένοι εμείς οι ίδιοι. Εσωτερικά είμαστε πάντα διχασμένοι ειδικά στην Ελλάδα. Ζούμε σε μια υποτιθέμενη δημοκρατία. Δημοκρατία φυσικά δεν είναι μόνο το πολίτευμα αλλά η στάση και ο τρόπος ζωής σου. Έχουμε τη δυνατότητα να αποφασίζουμε ελεύθερα και πάλι πέφτουμε σε λάθη.
Εσείς κάνετε και ένα επάγγελμα αρκετά ανασφαλές. Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε μια προσπάθεια να επανέλθουν οι άδειες ασκήσεως επαγγέλματος.
Ένας άνθρωπος που παρακολουθεί απλά τηλεόραση, πάει στο θέατρο ή βλέπει ταινίες, δεν μπορεί να καταλάβει τη δουλειά που κρύβεται από πίσω για να βγει ένα αποτέλεσμα 1,5 ώρας. Ο χώρος του θεάτρου δεν είναι παιχνίδι. Για να βγει μια δουλειά 1,5 ώρας παραγωγικής για τον τηλεθεατή, απαιτούνται πολλές περισσότερες ώρες δουλειάς από πίσω. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι πάμε, λέμε τα λόγια μας και φεύγουμε. Μας θεωρούν αργόσχολους. Νομίζουν ότι είμαστε κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι που κάνουμε τον χαβαλέ μας. Δεν είναι έτσι. Κάνουμε τη δουλειά μας με πολύ μεγάλη πείνα γιατί έχουμε έναν στόχο και μια εσωτερική ανάγκη. Υπάρχουν ωστόσο πλέον και άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Αυτό το βλέπω και στα μηνύματα που ανταλλάσσουμε με τηλεθεατές και χαίρομαι που οι “Άγριες Μέλισσες” βοήθησαν στο να μπορέσει μια μερίδα του κοινού να αντιληφθεί τα πράγματα γύρω από τη μυθοπλασία διαφορετικά.
Ωστόσο, όπως είπα οι περισσότεροι εξακολουθούν να μας αντιμετωπίζουν σαν αργόσχολους και έτσι μας αντιμετωπίζει και το κράτος. Δεν κάνουμε το χόμπι μας. Μέσα από τη δουλειά μας απευθυνόμαστε σε όλο τον κόσμο, παράγουμε εικόνες, παιδεία… Ακόμα και στα σχολεία η ώρα των καλλιτεχνικών αντιμετωπίζεται ως μια ώρα που τα παιδιά θα χάσουν απλά μάθημα. Θα πρέπει λοιπόν και το κράτος να μας στηρίξει και να αρχίσει να μας αντιμετωπίζει επιτέλους σαν επαγγελματίες.
Εσείς μπήκατε σε αυτόν τον χώρο από πολύ μικρός. Είχατε από παιδί αυτή την εσωτερική ανάγκη που αναφέρατε προηγουμένως;
Η ζωή κάπως στα φέρνει έτσι και σε οδηγεί σε έναν δρόμο. Το θέμα είναι αν εσύ είσαι έτοιμος να λάβεις αυτή την ευκαιρία. Σαν άνθρωπος δε φοβάμαι το ρίσκο. Το αν αποτύχω είναι κάτι άλλο αλλά, το να αρπάξεις μια ευκαιρία είναι μια επιλογή. Ήρθε στον δρόμο μου το 99 μια μεγάλη ευκαιρία με μια πολύ μεγάλη επιτυχία. Υπήρχαν τότε δυο δρόμοι ή θα το έπαιρνα πάνω μου και θα γινόμουν κάτι που δεν θα ήμουν πραγματικά ή θα προχωρούσα σε ένα επαγγελματικό επίπεδο διατηρώντας μέχρι και σήμερα την ερασιτεχνική ματιά. Προσπαθώ να είμαι ερασιτέχνης. Προσπαθώ κάθε φορά να πλάθω κάτι νέο με τα στοιχεία και τις γνώσεις που έχω συλλέξει. Μέχρι σήμερα έχω κάνει μια πολύ όμορφη πορεία με πολλές και ωραίες συνεργασίες και αυτό με κάνει πολύ ευτυχισμένο.
Ένας καλλιτέχνης έχει “ταβάνι” ή μπορεί διαρκώς να εξελίσσεται;
Είμαστε τόσο ανασφαλείς σαν άνθρωποι… Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ένα επάγγελμα που το “ταβάνι” δεν έχει καμία σημασία. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να αργήσει πολύ να έρθει ή να έρθει πολύ γρήγορα. Σημασία έχει να κάνεις το σωστό ταξίδι. Σωστό ταξίδι δεν είναι η μεγάλη επιτυχία, μπορεί να κάνεις το σωστό ταξίδι και μέσα από την αποτυχία. Να πας τον ρόλο μέχρι τέλους. Να κάνεις την καλύτερη δυνατή προσπάθεια ασχέτως αν θα πιάσεις ή όχι τον κόσμο. Περισσότερες αποτυχίες έχει αυτή η δουλειά παρά επιτυχίες. Χάνεσαι στον χρόνο, το θέμα είναι να μπορέσεις μέσα στον χρόνο να μείνεις στις σωστές βάσεις, στις αξίες σου, να μείνεις με τους ανθρώπους που σε έχουν βοηθήσει και αναδείξει.
Λέτε ότι αυτή η δουλειά έχει περισσότερες αποτυχίες. Δεν έχουν υπάρξει φορές που να έχετε νιώσει ότι θέλετε να τα παρατήσετε;
Πολλοί θεωρούν ότι η τηλεόραση είναι ο ηθοποιός. Δεν είναι αυτό όμως, ούτε τα φώτα είναι. Τα φώτα είναι για πολύ λίγο, αύριο δε θα υπάρχουν. Το θέμα είναι όταν σβήσουν τα φώτα τι θα κάνεις και πως θα το διαχειριστείς. Το πως διαχειρίζεσαι την επιτυχία σου είναι το θέμα.
Έχετε δει συμπεριφορές συναδέλφων σαν να αλλάζουν λόγω μιας μεγάλης επιτυχίας;
Δεν είναι θέμα αλλαγής. Είναι λογικό κάποιες στιγμές να παίρνεις πάνω σου κάποια πράγματα. Το θέμα όμως είναι να είσαι έτοιμος να αντιληφθείς και να αποδεχθείς αυτό που σου συμβαίνει. Άλλωστε, οι άνθρωποι που φτάνουν στο επίπεδο που λέμε τους έχει πετάξει το σύστημα από μόνο του. Είτε πρόκειται για αλαζονικές είτε κακοποιητικές συμπεριφορές. Υπήρχαν αυτές οι συμπεριφορές αλλά ζούσαμε σε μια εποχή που ο τρόπος αντιμετώπισης ήταν πολύ πιο αργός. Επίσης υπήρχε φόβος.
Ο φόβος όμως είναι κάτι που πάντα θα υπάρχει
Φυσικά αλλά πρέπει να ξέρεις ποιον έχεις απέναντί σου. Όταν ξέρεις τον “εχθρό” ξέρεις πως να τον αντιμετωπίσεις. Μπορείς να τον κάνεις στην άκρη.
Έχετε αποφύγει ποτέ συνεργασίες γιατί θέλατε να αποφύγετε κάποιον;
Δεν θα το παίξω έξυπνος. Δεν είναι ότι είχα τις τόσες πολλές προτάσεις και επιλογές. Δεν είναι ότι μου έγιναν προτάσεις από τα πρόσωπα που έχουν αναφερθεί ως κακοποιητές και είπα “όχι”. Μόνο μια πρόταση που μου έγινε θεώρησα ότι δεν πρέπει να πάω. Επέλεξα να κάνω συνεργασίες με ανθρώπους που ήθελα, που ένιωθα ότι μου ταιριάζουν.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν καταγγελθεί, θεωρείτε ότι μπορούν να ενταχθούν πάλι στον χώρο του θεάτρου και της υποκριτικής;
Μιλάμε συνεχώς γι’ αυτούς τους ανθρώπους και δε μιλάμε για τους ανθρώπους που τους έχουν καταγγείλει. Εμένα δε με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που έχουν καταγγελθεί. Δε με αφορούν καθόλου. Είναι δικό τους πρόβλημα. Αν επιλέξουν να επιστρέψουν δε θα είμαι εγώ αυτός που θα τους κόψει τη δουλειά. Αν θέλουν να ανεβάσουν μια παράσταση δε θα ρωτήσουν εμένα, ο κόσμος θα επιλέξει αν θέλει να πάει να τους δει. Πραγματικά, ασχολούμαστε συνέχεια με τους ανθρώπους που έχουν αυτές τις τάσεις και όχι με εκείνους που έχουν πληγεί. Αυτή η άνθρωποι ζουν με μια πληγή που όσο και να λέμε εμείς ότι καταδικάζουμε τις κακοποιητικές συμπεριφορές, δε μπορούμε να τους γλυκάνουμε το χάπι. Δε μπορούμε να καταλάβουμε το βάρος που κουβαλάνε. Ακόμα και έναν ρόλο ανθρώπου που έχει βιώσει κάτι τέτοιο να έκανα, θα ήταν για 1 ώρα, μετά θα πήγαινα σπίτι μου και θα ήμουν μια χαρά. Οι άνθρωποι όμως αυτοί ζουν συνεχώς με αυτό. Με αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να ασχοληθούμε.
Να φανταστώ επομένως ότι διαφωνείτε με τον τρόπο που έγινε η διαχείριση αυτών των υποθέσεων από τα μέσα.
Ζούμε σε μια κοινωνία που το χρήμα παίζει μεγαλύτερο ρόλο. Σε ένα κομμάτι σαφώς τα Μέσα βοήθησαν. Είναι σωστή η καταδίκη. Είναι το πρώτο στάδιο για να μπορέσει να ξεκινήσει μια κουβέντα. Πέραν όμως της καταδίκης πρέπει να μπούμε στη διαδικασία να καταλάβουμε το πρόβλημα. Το θέμα δεν είναι ο βιασμός ή ότι σκοτώθηκε κάποιος. Ναι, έγιναν, δε θα αλλάξει αυτό. Πάμε όμως στη ουσία, στο λόγο για τον οποίο έγιναν. Μήπως φταίμε και εμείς που βλέπουμε να συμβαίνουν πράγματα δίπλα μας και δεν αντιδράμε; Και οι εκπομπές ναι, πρέπει να γεμίσουν τον χρόνο τους και να κάνουν νούμερα. Και αυτοί οι άνθρωποι δέχονται μια πίεση αλλά δε γίνονται ουσιαστικές συζητήσεις για το πως θα αλλάξει όλη αυτή η κατάσταση.
Στα παιδιά που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα τι θα λέγατε;
Να μπουν σε αυτόν τον χώρο και να κολυμπήσουν είτε το κάνουν ερασιτεχνικά είτε επαγγελματικά. Πρέπει να ξέρουν ότι πρόκειται για ένα δύσκολο επάγγελμα. Όταν παράγεις λάθος πρότυπα – εδώ είναι και το λάθος τον ΜΜΕ – και ανθρώπους που δεν έχουν να πουν κάτι δημιουργείς και λάθος εντυπώσεις στον κόσμο.
Σε όλο αυτό όμως ρόλο παίζουν και τα social media. Στη δική σας ζωή τι ρόλο παίζουν;
Προσπαθώ να τα χρησιμοποιώ μόνο για τη δουλειά μου. Ο λόγος που το κάνω αυτό είναι πολύ συγκεκριμένος. Είναι γιατί θέλω ο άνθρωπος που θα έρθει να με δει, να έρθει όχι γιατί τσακώθηκα, όχι για τη σχέση μου ή κάτι άλλο αλλά γιατί γουστάρει να με δει για τη δουλειά μου.
Η καλύτερη συμβουλή που έχετε λάβει ποια είναι;
Πολλές φορές ο τρόπος που λέμε κάτι διαφέρει από τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να το αντιληφθεί ο άλλος. Προσωπικά μένω περισσότερο στα βλέμματα ή σε μια αγκαλιά, ένα χάδι, μια παρότρυνση. Τέτοια πράγματα πολλές φορές σε κάνουν να σκεφτείς περισσότερο. Πολλές φορές οι συμβουλές δεν παίζουν κανένα ρόλο. Μια ατάκα ίσως που εμένα με επηρέασε είναι αυτή που είχε πει σε μια συνέντευξή του ο Βασίλης Σπανούλης.
“Στην καριέρα μου ποτέ δεν κυνήγησα τα λεφτά, άφησα τα λεφτά να με κυνηγήσουν”. Αυτή την ατάκα εγώ την πήρα πολύ διαφορετικά από έναν τίτλο που μπορεί να δώσει κάποιος. Για να επιστρέψω λοιπόν στην ερώτηση του τι θα έλεγα στα παιδιά, θα ήταν ακριβώς αυτό, να μην κυνηγάνε τα φώτα.
Καλλιτεχνικά πως φαντάζεστε τον εαυτό σας στο μέλλον;
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε μια εποχή που δε μπορούμε να κάνουν όνειρα και σχέδια. Θα σου πω όμως ότι όταν μπαίνεις σε έναν χώρο από πολύ μικρός, κάποια στιγμή φτάνεις στο στάδιο της απομυθοποίησης. Δεν πιστεύω ότι θα γίνω ο καλύτερος στον κόσμο, όχι γιατί δε θέλω αλλά γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει ο καλύτερος. Θέλω σαφώς να εξελιχθώ, να κάνω συνεργασίες με ανθρώπους που θα με εξελίξουν και θα τους εξελίξω. Το θέατρο είναι συνεργασία. Και φυσικά ελπίζω το επάγγελμα του ηθοποιού να γίνει επιτέλους επάγγελμα και να πάψει να αντιμετωπίζεται ως “χομπι” όπως σου είπα και πριν.
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος
