Η είδηση του θανάτου του δημοσιογράφου Μίμη Παπαναγιώτου, έπειτα από σύντομη νοσηλεία στο «Ερρίκος Ντυνάν» χτύπησε σαν κεραυνός την παλιά φρουρά των δημοσιογράφων αλλά και πολλούς πολιτικούς που είχαν την τύχη να συνεργαστούν μαζί του.
Όλοι θα τον θυμούνται για τον ψύχραιμο και ήπιο χαρακτήρα του, για την εσωτερική ευγένεια που τον διέκρινε αλλά και το χιούμορ που διέθετε ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Γνώστης της πολιτικής ζωής του τόπου όσο λίγοι δημοσιογράφοι, είχε την εμπειρία και την ικανότητα να διαβλέπει και να εκτιμά εύστοχα καταστάσεις και γεγονότα.
Δημοσιογράφος και διευθυντής με εξαιρετική αίσθηση του «κράτους δικαίου» υπήρξε επί 16 χρόνια, από τον Σεπτέμβρη του 1974, διευθυντής σύνταξης της «Καθημερινής» και στενός συνεργάτης της ιστορικής εκδότριας Ελένης Βλάχου. Ο ευπατρίδης της δημοσιογραφίας στη δεκαετία του 90 ανέλαβε διευθυντής Ειδήσεων στην ΕΡΤ αλλά και στον ραδιοσταθμό «Αθήνα 9,84».
Ο ίδιος έλεγε για την δημοσιογραφία πως είναι το επάγγελμα « της ατομικής μοναξιάς και της εύφορης συλλογικότητας», ανθυπομειδιώντας μέσα από τα μονίμως κατεβασμένα στο ύψος της μύτης, γυαλιά του. Αυτό το δίδαξε και στους φοιτητές στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθήνας (1990-93).
Το 1995, επί προεδρίας Κωστή Στεφανόπουλου, ανέλαβε διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Προεδρίας της Δημοκρατίας, θέση που διατήρησε επί 11 χρόνια.
Όμως ο Μίμης Παπαπαναγιώτου ήταν πάνω απ΄ όλα δημοσιογράφος με «βαρύ» βιογραφικό. Γεννήθηκε το 1927 στην Αθήνα. Μπήκε στη δημοσιογραφία αμέσως μετά το Γυμνάσιο. Ξεκίνησε την καριέρα του από την «Αθλητική Ηχώ». Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες «Οι καιροί», «Απογευματινή», «Ακρόπολις», «Ομάδα», «Ανεξάρτητος Τύπος», «Μεσημβρινή», «Βραδυνή», ενώ υπήρξε διευθυντής σύνταξης στην «Ημέρα». Διετέλεσε αρχισυντάκτης του περιοδικού «Εικόνες» της Ελένης Βλάχου και διευθυντής σύνταξης στα περιοδικά «Ταχυδρόμος» και «Συλλογή», καθώς και στην πρώτη έκδοση του «Αντί» επί χούντας.
Μεγάλη είναι επίσης η παρακαταθήκη που αφήνει στην δημοσιογραφική οικογένεια Στα 16 χρόνια που διηύθυνε την «Κ» είχε τακτική στήλη χρονογραφήματος. Πολλά από αυτά κυκλοφόρησαν σε βιβλίο με τίτλο «Αντίο Γουτεμβέργιε, από το Σημειωματάριο ενός δημοσιογράφου». Έχει επίσης γράψει τα βιβλία «Πέμπτη εποχή», «Γωνία χωρίς επιστροφή», «Ο τελευταίος έρωτας», «Ανάμεσα σε δύο προέδρους».
