Ο Κώστας Κουρδής γεννήθηκε το 1985 και ζει στη Λάρισα. Έχοντας μια περιπετειώδη πορεία, από την μονιμότητα του Στρατού μέχρι το μπαρκάρισμα για ένα διάστημα, την μετανάστευση στο εξωτερικό και την επιστροφή στην Ελλάδα, μετράει αισίως 33 παραιτήσεις από δουλειές και όπως περηφανεύεται ο ίδιος καμία απόλυση! Δεν γνωρίζω αν είναι ο άνθρωπος με τις περισσότερες παραιτήσεις στην Ελλάδα, δεδομένου ότι είναι αρκετά νέος ακόμη, αλλά σίγουρα διεκδικεί με αξιώσεις αυτή την πρωτιά. Μην ξεχνάμε ότι το 2021 χαρακτηρίστηκε η χρονιά της «μεγάλης παραίτησης» καθώς μια σειρά από πιεστικές καταστάσεις που συσσωρεύτηκαν, με πρώτη την πανδημία, πυροδότησαν αυτή την έκρηξη σε όλο τον κόσμο. Μάλιστα, οι περισσότεροι από όσους παραιτήθηκαν παγκοσμίως, το έκαναν χωρίς να έχουν βρει μια νέα δουλειά. Ως εκ τούτου η συζήτηση με τον Κώστα Κουρδή έχει ενδιαφέρον, καθώς πέρα από αυτό, μιλήσαμε για άλλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, αλλά και για λογοτεχνία..
Αναλυτικά η συνέντευξη έχει ως εξής:
Πόσες παραιτήσεις έχεις στο ενεργητικό σου και για ποιον λόγο τόσες πολλές;
Οι παραιτήσεις που έχω καταγεγραμμένες είναι 33, αλλά μπορεί να είναι και παραπάνω γιατί ξεκίνησα να δουλεύω στα 18 μου και πρέπει να έχω και ορισμένες που δεν φαίνονται στο ΙΚΑ. Ευελπιστώ πάντως να μην χρειαστεί να υποβάλλω πολλές ακόμη αν και στη χώρα που ζούμε είναι δύσκολο. Να σημειωθεί ότι δεν έχω μέχρι στιγμής καμία απόλυση με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για μένα. Δεν υπάρχει κάποια δουλειά που να με εκφράζει ιδιαίτερα ως άνθρωπο.
Σε ποιους τομείς έχεις απασχοληθεί; Είναι διαφορετικοί μεταξύ τους;
Η μεγαλύτερη σε διάρκεια δουλειά που έχω κάνει ήταν στον Στρατό, όπου κάθισα εφτά χρόνια. Το μόνο που κέρδισα εκεί είναι ότι γνώρισα τόσους πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους μαζεμένους που δεν θα είχα τη δυνατότητα να γνωρίσω πουθενά αλλού. Όταν μπήκα στον Στρατό θυμάμαι που μου έλεγαν όλοι που πάω και τι θα κάνω εκεί, γιατί το κάνω αυτό. Ήταν το 2007 και δεν είχαμε ακόμη οικονομική κρίση. Μετά, όταν έφυγα από τον Στρατό μου έλεγαν πάλι όλοι γιατί φεύγω και τι τρέλα πάω να κάνω αφού έχουμε οικονομική κρίση. Θέλω να πω ότι δεν είναι μόνο ο ιδιωτικός τομέας προβληματικός. Ήμουν και στο Δημόσιο και αποφάσισα να φύγω. Γιατί όπου υπάρχουν άνθρωποι που κατέχουν εξουσία η οποία δεν ελέγχεται από πουθενά, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα στην Ελλάδα. Στον ιδιωτικό τομέα έχω εργαστεί ως οδηγός, ως φύλακας, έχω πάει στα καράβια και για ένα διάστημα μετανάστευσα στη Γερμανία. Και από εκεί παραιτήθηκα. Η Γερμανία είναι ωραία χώρα, όμορφη αλλά με δυσκόλεψε αρκετά η γλώσσα. Παρεμπιπτόντως πολλοί Έλληνες εργοδότες στη Γερμανία ήταν στη συμπεριφορά τους το ίδιο σκληροί με εδώ, γιατί η νοοτροπία δύσκολα αλλάζει, παρότι αλλάζει το περιβάλλον. Είναι προφανές ότι υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά ο κανόνας από τη δική μου εμπειρία αυτό λέει.
Βαριέσαι εύκολα ή είναι οι συνθήκες που σε οδηγούν σε παραίτηση;
Όχι δεν βαριέμαι εύκολα. Πολλές φορές μ’ ενοχλεί όμως και η στάση των υπαλλήλων, των συναδέλφων. Τι εννοώ; Έχουμε φτάσει στην Ελλάδα για 500 ευρώ βασικό μισθό να κάνουμε τα πάντα, ακόμη και πράγματα που δεν προβλέπονται στις συμβάσεις. Οι υπάλληλοι κακώς φοβούνται να διεκδικήσουν. Όχι τίποτα σπουδαίο ή καινούριο, αλλά πολλές φορές ακόμη και τα αυτονόητα που είναι τα δεδουλευμένα τους. Γιατί είναι αρκετές οι εταιρείες που δεν πληρώνουν στην ώρα τους. Οι περισσότεροι σωπαίνουν, αντί να φύγουν ή να προβούν σε κάποια καταγγελία. Βέβαια εδώ αξίζει να πούμε ότι υπάρχουν και παραδείγματα όπου υπάλληλοι έχουν καταγγείλει κάτι στην επιθεώρηση εργασίας και έπεσαν σε τοίχο. Ευτυχώς είναι λίγα αυτά τα παραδείγματα. Επίσης, καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη, να έχει οικογένεια να θρέψει. Μα ακριβώς αν σου χρωστούν δεδουλευμένα ή αν δεν σου συμπεριφέρονται όπως πρέπει για ποιο λόγο να κάθεσαι; Αυτό έχει αντίκτυπο σε όλη την κοινωνία, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο τους εαυτούς μας.
Έχεις σκεφτεί ποια θα ήταν η ιδανική δουλειά; Αυτή που δεν υπάρχει περίπτωση να σε οδηγήσει σε παραίτηση;
Οποιαδήποτε δουλειά έχει να κάνει με τη φύση και τα ζώα θα μου άρεσε πολύ. Δεν ξέρω ποια δουλειά θα είναι αυτή ακριβώς αλλά σκέφτομαι διάφορα πάνω σ’ αυτό το κομμάτι.
Θεωρείς τον εαυτό σου αντικοινωνικό ον; Δεν θέλεις καθημερινή επαφή με ανθρώπους;
Όχι δεν είμαι αντικοινωνικός, το αντίθετο, όσοι με γνωρίζουν μπορούν να το επιβεβαιώσουν αυτό. Πάνω στη δουλειά όμως έχω απογοητευτεί από συμπεριφορές ανθρώπων. Αυτό θέλω, όπως και κάθε άνθρωπος νομίζω: να συμπεριφέρομαι σωστά και να μου συμπεριφέρονται το ίδιο. Στην Ελλάδα όμως μάθαμε να ζούμε σ’ ένα πολιτικό καθεστώς στο οποίο όλοι πρέπει να βολευτούμε στο δημόσιο, να καπαρώσουμε μια θεσούλα και μετά να βολέψουμε και τα παιδιά μας. Κάτι που ξεκίνησε πιστεύω μετά το ’85 το ΠΑΣΟΚ και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι πολιτικοί με τους πολίτες έχουν πελατειακή σχέση κατά βάση. Ήμασταν μια χώρα που έπαιρνε κάποτε διακοποδάνεια και εορτοδάνεια. Τι να πούμε από εκεί και πέρα. Ακόμη τα πληρώνουμε αυτά. Έχω απογοητευτεί λοιπόν από αυτή την πάστα ανθρώπων.
Ποιο πολιτικό σύστημα θεωρείς ότι είναι ιδανικό, έστω και ουτοπικά μιλώντας;
Είναι νομίζω θέμα παιδείας και ουσιαστικής καλλιέργειας της κοινωνίας. Η παιδεία αποτελεί τη λύση για όλα. Επί παραδείγματι προκηρύσσεται μια θέση σ’ έναν τομέα. Διεκδικούμε τη θέση εγώ που δεν έχω κάποια κατάρτιση, αλλά έχω τον άνθρωπό μου, ένα βύσμα που λέμε, μ’ εσένα που έχεις τα απαραίτητα εφόδια αλλά δεν έχεις βύσμα. Ποιος από τους δυο θα πάρει τη θέση; Σε μια ιδανική κοινωνία θα έπρεπε φυσικά εσύ, αλλά ακόμη κι αν δεν ισχύσει αυτό, θα έπρεπε εγώ από μόνος μου να κάνω πίσω και να σου δώσω τη θέση. Αυτό σημαίνει προσωπική παιδεία υψηλού επιπέδου. Στη χώρα μας δυστυχώς δεν συναντάς εύκολα ούτε τη μια περίπτωση ούτε την άλλη. Δεν υπάρχει παιδεία εδώ, ούτε κριτική σκέψη. Κυριαρχεί το βύσμα.
Ρεαλιστικά μιλώντας τώρα, πιστεύεις ότι υπάρχει εργασιακός παράδεισος σε κάποια κοινωνία στον κόσμο; Να πούμε κι εμείς στην Ελλάδα για παράδειγμα ότι η χώρα μας θέλουμε να αντιγράψει το συγκεκριμένο μοντέλο, εργασιακά και όχι μόνο.
Παράδεισος δεν ξέρω αν υπάρχει, είναι θεωρώ και λίγο υποκειμενικό όλο αυτό. Αλλά ρεαλιστικά μιλώντας ας πάρουμε το παράδειγμα της Γερμανίας που έχω και προσωπική εμπειρία. Εκεί υπάρχει κάτι θετικό που δεν το συναντάμε εδώ κι αυτό είναι η προοπτική της εξέλιξης σε όλα τα επίπεδα. Σε οποιονδήποτε τομέα δίνεται η δυνατότητα να εξελιχθείς, οικονομικά κυρίως αλλά και επαγγελματικά, αναλόγως το πόστο. Η εδώ εμπειρία μου λέει ότι μπορεί να βρίσκεσαι στο ίδιο πόστο και με τα ίδια χρήματα για χρόνια. Αυτό οδηγεί αυτόματα τον εργαζόμενο στο να χάνει το κίνητρό του για δουλειά και είναι λογικό να πέφτει η απόδοσή του. Από εκεί και πέρα υπάρχουν καλύτερες υποδομές σε όλους τους τομείς. Ας δούμε το παράδειγμα στον τομέα της υγείας μιας και έχουμε πανδημία. Στη Γερμανία πληρώνει κάποιος εισφορές για να έχει κοινωνική ασφάλιση αλλά δεν πληρώνει τίποτα στον ιδιώτη. Στην Ελλάδα πληρώνει κάποιος έναν σκασμό χρήματα στον κάθε έναν και δεν έχει υγεία και πρόνοια της προκοπής. Γενικά όσο πιο βόρεια τόσο καλύτερα. Υπάρχουν τα παραδείγματα των σκανδιναβικών χωρών τις οποίες θα έπρεπε να παρατηρήσουν ή να αντιγράψουν οι δικοί μας. Παιδεία, υγεία και πρόνοια υψηλών προδιαγραφών. Έχουν ένα θέμα με το κλίμα αλλά τι να το κάνουμε το θερμό κλίμα και τον ήλιο χωρίς τα βασικά;
Πριν λίγο καιρό όμως ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αποκάλεσε τη χώρα μας περιοχή με καταπληκτική ποιότητα ζωής, κάνοντας κάλεσμα στους Έλληνες του εξωτερικού να σκεφτούν σοβαρά τον επαναπατρισμό. Πως το σχολιάζεις;
Η Ελλάδα είναι από τα ωραιότερα μέρη στον κόσμο αλλά μόνο για διακοπές, όχι για κάτι άλλο. Δυστυχώς είναι μόνο για λίγους. Δεν είμαι σίγουρος ότι το πιστεύει αυτό που είπε ο Πρωθυπουργός. Δεν γνωρίζω κανέναν που έχει μεταναστεύσει και έχει χαράξει μια πορεία ετών στο εξωτερικό, να θέλει να επιστρέψει μόνιμα πίσω. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον επιστήμονα Κωνσταντίνο Δασκαλάκη, που είναι ένας άνθρωπος μορφωμένος και πετυχημένος στον τομέα του και όχι μόνο. Γνωστός σε όλο τον κόσμο. Ανθρώπους σαν κι αυτόν λοιπόν με τι κίνητρα θα μπορέσουμε να τους φέρουμε πίσω; Να γυρίσει ο Δασκαλάκης ή ο άλλος επιστήμονας ο Γιάννης Ιωαννίδης να κάνουν τι; Να τους έχουμε καθηγητές στο Λύκειο ή στο Πανεπιστήμιο; Πόσα χρήματα δαπανά η χώρα στην έρευνα ξέρετε; Μηδαμινά σε σχέση με άλλες χώρες. Θέλουμε να είμαστε χώρα ευρωπαϊκών προδιαγραφών χωρίς ουσιαστική επένδυση στην έρευνα. Aς κοιτάξει λοιπόν να ανεβάσει κι άλλο τον βασικό μισθό ο Πρωθυπουργός και ας αφήσει τις μεγάλες δηλώσεις. Με την ενεργειακή κρίση υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που πεινάνε ή κρυώνουν. Έχουμε 2022 και υποτίθεται ότι είμαστε στην ΕΕ. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.
Διαβάζεις; Αν ναι ποιες είναι οι επιλογές σου;
Περισσότερο μ’ ενδιαφέρει η ιστορία και η πολιτική. Είναι ιερό καθήκον θα έλεγα όλων μας να ασχολούμαστε μ’ αυτά. Επίσης διαβάζω φιλοσοφικά και ψυχολογικά βιβλία. Δυο βιβλία ενδιαφέροντα που διάβασα τελευταία είναι τα εξής: «Ο μοναδικός και η ιδιοκτησία του», του Μαξ Στίρνερ και το «Η ψυχολογία των μαζών» του Γκουστάβ Λε Μπον.
Έχεις ταμπέλες;
Ουδέποτε είχα. Την ανάγκη για ταμπέλες τη θεωρώ μεγάλη απάτη. Έχουμε μπει σ’ ένα τρυπάκι να διαχωριζόμαστε μέσω κάποιων προσδιορισμών και ταμπελών και χάνεται η δύναμή μας. Αν κάτι μου έχει μείνει από την περιπέτεια του Στρατού είναι το «η ισχύς εν τη ενώσει». Μόνος του κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ή όπως έλεγε ο Τζιμάκος ο Πανούσης «όλοι οι χαζοί μπορούμε». Αν το σκεφτούμε καλά, όσα έλεγε ο Τζιμάκος ήταν πολύ σοβαρά και για κλάματα, όχι για γέλια. Μας χαρακτηρίζουν απόλυτα.
Λάμπρος Αναγνωστόπουλος
