Ο Σπύρος Παπαδόπουλος παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης στο περιοδικό 7 Μέρες Tv και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα με αφορμή την ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου της σειράς «Κάνε ότι κοιμάσαι» στην ΕΡΤ.
Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στον καλλιτεχνικό χώρο και τις στιγμές που έχασε την απόλαυση στις σκηνικές του συνεργασίες.
Αντέχετε στα δύσκολα; Έχετε περάσει δύσκολα…
Μόνο δύσκολα! Περισσότερο δεν γίνεται. Νομίζω ότι έχω εκπαιδευτεί στα δύσκολα από μωρό παιδί. Αν βιώνεις ακραία πράγματα, – δεν συνέβη μόνο σε εμένα αλλά σε πολλά παιδιά της ηλικίας μου τότε -, και σε κοινωνικό και σε προσωπικό επίπεδο, με απώλειες και θανάτους, μπορείς να γίνεις από κακοποιός μέχρι άγιος. Εγώ πάντως κακοποιός δεν έγινα. Και άγιος δεν φιλοδοξώ να γίνω. Θέλω να είμαι καλός άνθρωπος.
Κοιτάζοντας πίσω, ποια θεωρείτε ότι ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που κληθήκατε να διαχειριστείτε; Για ποια στιγμή της ζωής σας θα λέγατε «μπράβο, που το αντιμετώπισα με αυτό τον τρόπο»;
Δεν μου έρχεται κάτι αμέσως στο μυαλό για να σας απαντήσω. Νομίζω τα πρώτα μου χρόνια στο θέατρο, μέχρι να πατήσω στα πόδια μου και να γίνω αποδεκτός, έκανα πολύ δύσκολα πράγματα που άλλοι συνάδελφοι φίλοι που τα γνωρίζουν μου έλεγαν ότι δεν θα τα έκαναν. Είμαι απόλυτος. Ήθελα να περνώ καλά στη σκηνή. Αν πάνω στη σκηνή δεν περνώ καλά, δεν πα’ να παίζω δίπλα στον Λόρενς Ολιβιέ και να πληρώνομαι αστρονομικά, θα φύγω.
Και το έκανα πράξη αυτό. Έφυγα από δουλειές, έφυγα από το πλευρό πολύ μεγάλων ονομάτων, ανθρώπων που, ως νέος ηθοποιός, τους έβλεπα και έμενα με το στόμα ανοιχτό, γιατί δεν μπορούσα να λειτουργήσω. Δεν ήθελα ποτέ να χρησιμοποιήσω αυτή την δουλειά σαν σκαλοπάτι για να κερδίσω κάτι άλλο. Ήθελα απλώς να περνώ καλά. Παρατούσα λοιπόν τη δουλειά στη μέση και πήγαινα να κάνω μεροκάματα στην οικοδομή. Αυτά τα θεωρώ ωραία παράσημα στη ζωή μου.
