Πριν χρόνια, έχοντας μόλις κλείσει την πρώτη μου πενταετία ως Δικηγόρος Λαρίσης, περπατώντας προς τα Δικαστήρια για να δικάσω μια πολύ σοβαρή ποινική υπόθεση, με αστικές και διοικητικές προεκτάσεις, έκανα νοερά μια ανασκόπηση της δικογραφίας. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι έλεγα από μέσα μου «Αιώνες πριν την Επανάσταση λειτουργούσε ο θεσμός των κοινοτήτων, που με όλες τις τοπικές ιδιομορφίες του (…)». Ήταν η αρχή ενός κεφαλαίου από την ιστορία της τρίτης δέσμης. Το συγκεκριμένο κομμάτι είχε πέσει στις πανελλήνιες του 1997 στις οποίες και συμμετείχα.
Προφανώς, σε εκείνη τη διαδρομή προς το ακροατήριο, λειτούργησε ένας υποσυνείδητος μηχανισμός που ενεργοποίησε την εν λόγω μνήμη, καθώς συνέδεε το άγχος της επιτυχίας στο ακροατήριο με αυτό των Πανελληνίων.
Η ιστορία αυτή, επανήλθε στο μυαλό μου την προηγούμενη Δευτέρα, την ημέρα που ξεκίνησαν οι Πανελλήνιες Εξετάσεις για φέτος. Κάνοντας το σχετικό ρεπορτάζ, έβλεπα έντονα πως η αγωνία των παιδιών και των γονιών ήταν η ίδια με αυτή που έζησα και εγώ. Έτσι προέκυψε η ιδέα για το συγκεκριμένο ρεπορτάζ που αφορά τις ιστορίες και τις μνήμες πέντε εντελώς διαφορετικών Λαρισαίων, με διαφορετικές επαγγελματικές διαδρομές, με επιτυχίες ή αποτυχίες στις δικές τους Πανελλήνιες, με επιλογή ίδιου ή διαφορετικού επαγγελματικού προσανατολισμού εν τέλει στις ζωές του.
Ρεποτράζ: Εύη Μποτσαροπούλου
Ο εικαστικός Νίκος Σαμαράς, ο οδοντίατρος Δημήτρης Κουραμάς, η δικηγόρος και τραγουδίστρια Μαριάννα Ζάχου, ο ηλεκτρολόγος μηχανικός και επιχειρηματίας στην εστίαση Χρήστος Μιναρετζής, η γιατρός και Πρόεδρος του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Θεσσαλίας Δήμητρα Παππά και τέλος ο εκπαιδευτικός, πρώην Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Λάρισας και νυν Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Λαρισαίων Σωτήρης Βούλγαρης, μιλούν στο onlarissa.gr για τις δικές τους εμπειρίες κάνοντας το δικό τους απολογισμό και κριτική για το θεσμό των Πανελληνίων Εξετάσεων.
Νίκος Σαμαράς,
Εικαστικός
Το 1974 τελειώνω το Λύκειο σε ιδιωτικό σχολείο της Λάρισας. Σχετικά μέτριος μαθητής. Καθημερινός εφιάλτης ο κατάλογος του κάθε καθηγητή όταν ήταν να μας εξετάσει.
Πανελλήνιες δεν έδωσα. Στα χρόνια μας οι Πανελλήνιες ήταν μήνα Αύγουστο. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω τις καλοκαιρινές διακοπές.
Όταν μου ζήτησαν οι γονείς μου τι σκεφτόμουν να κάνω σε σχέση με τις σπουδές μου, βρήκα την εύκολη λύση του εξωτερικού. Έτσι πίστευα..!!
Γράφτηκα σε κολέγιο της Αθήνας για προετοιμασία με σκοπό σπουδές στο Λονδίνο. Δεν ήταν και εύκολα τα πράγματα. Ο προσανατολισμός ήταν προς τα οικονομικά. Και πάλι η εξέλιξη δεν ήταν η αναμενόμενη καθώς βολόδερνα δυο χρόνια στην Αθήνα, με μοναδικό ενδιαφέρον μου τις επισκέψεις σε μουσεία, γκαλερί και μουσικές σκηνές.
Δεν είχα ακόμη ανακοινώσει στους δικούς μου την επιθυμία μου να ασχοληθώ με τις τέχνες. Ένιωθα βέβαια και κάποιες ενοχές για τα δυο χρόνια που άσκοπα σπατάλησα. Παρόλα αυτά πήρα την απόφαση να τους το ανακοινώσω ότι ήθελα να ασχοληθώ μ΄ αυτό που από μικρό παιδί έκανα- τη ζωγραφική. Δε θα πω το τετριμμένο, «από τότε που θυμάμαι τον κόσμο δεν έκανα τίποτα άλλο παρά να ζωγραφίζω». Άλλωστε τα περισσότερα παιδιά ή ζωγραφίζουν ή τραγουδιστές θέλουν να γίνουν ή ηθοποιοί.
Τέλος πάντων, αφού η οικογένειά μου αποδέχτηκε την απόφασή μου να πάω στην Καλών Τεχνών, βρέθηκα στην Ρουμανία για σπουδές στην ομώνυμη σχολή του Βουκουρεστίου αρχικώς. Τον επόμενο χρόνο μεταγραφή στην Καλών Τεχνών του Κλουζ, που σαν πόλη μου άρεσε πιο πολύ από το Βουκουρέστι. Για πανελλήνιες εξετάσεις, στην εδώ σχολή, ούτε συζήτηση. Η επιλογή της Ρουμανίας έγινε, επίσης, λόγω της γλώσσας που μου ήταν αρκετά οικεία και κοντινή στα “βλάχικα’, η οποία είναι η μητρική μου γλώσσα, λόγω της ορεινής μου καταγωγής.
Η σχολή ήταν αρκετά απαιτητική με στόχο τη μάθηση καλού σχεδίου, καθώς ήταν πολύ ακαδημαϊκή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στην μετέπειτα πορεία μου ως φροντιστής σε μαθητές που προορίζονταν για τις Καλών τεχνών και Αρχιτεκτονικές.
Αργότερα για άλλα τέσσερα χρόνια συνέχισα τις σπουδές μου στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας στην Ιταλία.
Τελειώνοντας τις σπουδές μου και επιστρέφοντας στην Ελλάδα, μετά το στρατιωτικό, ξεκίνησα το φροντιστήριο σχεδίου το 1985, που στην διεύθυνσή του έμεινα μέχρι το 2018, οπότε και με διαδέχθηκαν τα παιδιά μου Γιώργος και Ήβη, Αρχιτέκτονας και Εικαστικός αντίστοιχα.
Ποτέ δεν φανταζόμουν πως αυτό που τόσο απέφευγα και απευχόμουν θα με συνόδευε σε όλη μου την επαγγελματική πορεία. Να δίνω κάθε χρόνο πανελλήνιες εξετάσεις με τους μαθητές που προετοίμαζα.
Επί τριάντα πέντε περίπου χρόνια η ίδια αγωνία. Η “τιμωρία” μου για το γύρισμα της πλάτης μου προς τις πανελλήνιες..!!
Δημήτρης Κουραμάς,
Οδοντίατρος
Η στάση του πατέρα μου υπήρξε σημαντικός καταλύτης στη ζωή μου. Στο γυμνάσιο μου απαγόρευε να παίζω μπάσκετ αν οι βαθμοί μου υποχωρούσαν κάτω από το άριστα. Αρκετά συχνά μου έλεγε για να με πειράξει «Τις τάβλες τις έχω έτοιμες και το μυστρί σε περιμένει». Ήταν η γνωστή απειλή για να διαβάζω περισσότερο και να μην γίνω σαν εκείνον. Οι εξετάσεις ήταν ένα μέσον να περάσω σε μια άλλη ποιότητα ζωής. «Εγώ λεφτά για σπουδές στο εξωτερικό δεν έχω»… επίσης κουβέντες που συχνά ακούγονταν από τον πατέρα μου. Τότε αρκετά παιδιά έφευγαν για σπουδές στην Ιταλία κυρίως. Το άγχος μου ήταν τεράστιο και οι δυνατότητες μου περιορισμένες για υψηλούς στόχους. Διάβαζα 25 ώρες το 24ωρο αλλά ένιωθα ότι δεν το είχα.
Οι καθηγητές στο σχολείο μας συμβούλευαν να γίνουμε δυνατοί σαν ΤΑΝΚ, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο φυσικός Βακουφτσής, ώστε να γκρεμίσουμε την πόρτα του πανεπιστημίου.
Κατά τη διάρκεια των εξετάσεων αρρώστησα από τα πολλά ξενύχτια με υψηλό πυρετό. Οι φροντιστές, κυρίως ο Σπύρος Μπαρμπούτης, μας συμβούλευαν να διαβάσουμε φυσική – οπτική διότι πίστευαν ότι θα έπεφτε ένα θεωρητικό θέμα. Από την πίεση του πυρετού δεν ήταν δυνατό να διαβάσω όπως υπολόγισα αλλά έκανα ένα «σκονάκι» οπτικής -φυσικής. Για καλή μου τύχη έπεσε ένα θέμα αλλά δεν τόλμησα πότε να ανοίξω το σκονάκι και κατέληξα ένας οδοντίατρος.
Την ημέρα των αποτελεσμάτων με την ψυχολογία στα ύψη το μόνο που ήθελα ήταν να ξαναμπώ στο γήπεδο μετά από 6 μήνες αγύμναστος. Έκανα απίστευτα πράγματα απέναντι στη Νίκη Βόλου…
Γλύτωσα το μυστρί και ευτυχώς πέρασα με υποτροφία 10ος στην οδοντιατρική Θεσσαλονίκης.
Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πατέρα μου που έκανε πολύ καλά «τη δουλειά του».
Μαριάννα Ζάχου,
Δικηγόρος – Μουσικός
2006…Τέλη Μαϊου…
Δεν θυμάμαι τι ακριβώς περίμενα… Να τελειώσει το σχολείο; Να ξεχυθώ στις θάλασσες; Να περάσω στο Πανεπιστήμιο και να ξεκινήσει η φοιτητική μου ζωή; Να τελειώσει ο «Γολγοθάς» των Πανελληνίων; Να αποδείξω στον εαυτό μου; Στους άλλους;
Σκόρπιες στιγμές θυμάμαι… Σίγουρα ήμουν τόσο καλά προετοιμασμένη που δεν είχα κάποια ανασφάλεια, ωστόσο για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο είχα αγχωθεί φοβερά. Θυμάμαι το πρήξιμο, κάποιες ψυχοσωματικές εκδηλώσεις που με φέρναν στο νοσοκομείο κάθε βδομάδα, θυμάμαι που έχανα μαλλιά, που μου είχε κοπεί η όρεξη και μάλωνα με τη μαμά μου για να φάω μια μπουκιά κουλούρι, ωστόσο είχα γίνει σαν μπαλόνι και τέλος θυμάμαι τις προσδοκίες των καθηγητών και των τρίτων…
Δεν θα ήθελα να μηδενίσω το θεσμό των Πανελληνίων…Άλλωστε πιστεύω πως στη ζωή όλα έχουν μια συνέχεια και μία φυσική εξέλιξη. Είναι ένας μεγάλος περίπατος! Ευχαριστώ τους γονείς μου για όσα μου προσέφεραν και τις αρχές που μου έδωσαν, νιώθω τυχερή για το σχολικό περιβάλλον μέσα στο οποίο γαλουχήθηκα κι εξελίχθηκα και πιστεύω ότι χωρίς τις βάσεις και τις αξίες που έλαβα από πιτσιρικάκι τρίχρονο, όταν με πρωτοπήγαν στο σχολείο μου, δεν θα ήμουν σήμερα η Μαριάννα που είμαι τώρα. Σίγουρα αυτό αποτέλεσε και τον πρωταρχικό ρόλο «επιτυχίας» μου στις Πανελλήνιες και με όπλισε με σιγουριά και χαμόγελο. Σχήμα οξύμωρο βέβαια για το άγχος που περιέγραψα παραπάνω (!). Δεν μετανιώνω όμως για την επιλογή μου να σπουδάσω Νομική, η οποία μου χάρισε πολύτιμα εφόδια και με έκανε να αποκτήσω σπουδαίες δεξιότητες, παρόλο που ανέκαθεν ένιωθα ότι έχω τη μουσική ως ένα και μοναδικό προορισμό!
Νιώθω, καθώς έχουν περάσει τα χρόνια κι έχουμε δώσει ένα κάρο εξετάσεις, ότι είναι η ίδια η διαδικασία που μας προκαλεί την πίεση αυτή. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι εξίσου λειτουργικοί τρόποι αξιολόγησης και σίγουρα οι Πανελλήνιες δεν είναι το πιο καθοριστικό σημείο στη ζωή του ανθρώπου. Η ζωή είναι ένα μονοπάτι μακρύ. Και καθώς το διαβαίνουμε συναντάμε πολλούς σταθμούς και πολλές επιρροές. Κανείς δεν ξέρει που θα βρεθεί στο τέλος και πιστεύω πως είναι όμορφο να δοκιμάζει ο άνθρωπος, να γεύεται τη ζωή του και να λαμβάνει αποφάσεις, όντας «χορτάτος» κι όχι «πεινασμένος και λαίμαργος».
Οι Πανελλήνιες δεν είναι παρά ένας σταθμός, από τους πολλούς στον περίπατο αυτό, και σε άλλους αφήνει γλυκιά, σε άλλους πικρή γεύση, σε άλλους ανάμικτη. Κάποιοι νιώθουν ότι θα κριθούν και θα χαρακτηριστούν από αυτό για όλη τους τη ζωή, κάποιοι αγχώνονται χωρίς λόγο, όπως η υποφαινόμενη.
Εύχομαι στα παιδιά που δίνουν φέτος Πανελλήνιες ψυχραιμία και φώτιση. Η εισαγωγή σε μία σχολή είναι σημαντική! Πιο σημαντική όμως είναι η αυθεντική πρόοδος κι εξέλιξη.
Χρήστος Μιναρετζής,
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός – Επιχειρηματίας Εστίασης
Πανελλήνιες, η ψευδαίσθηση της ενηλικίωσης…
Η εμπειρία μου από τις πανελλήνιες ήταν και η απόδειξη αυτού που υποψιαζόμουν, με την κατάλληλη προετοιμασία και χωρίς άγχος η “επιτυχία” είναι εύκολη. Παρόλα αυτά η αίσθηση της επιτυχίας είναι η ψευδαίσθηση ότι κατακτάς ένα στόχο που «τη δεδομένη στιγμή» θεωρείς ότι είναι ό,τι πιο σημαντικό στη ζωή σου.
Στη συνέχεια, έρχεται η πραγματικότητα και σε προσγειώνει μιας και αποδεικνύεται ότι οι πανελλήνιες δεν είναι παρά συμβολικά η έναρξη της ενήλικης ζωής, όπου οι αποφάσεις που λαμβάνεις πλέον αποκτούν πάρα πολύ υψηλή πολυπλοκότητα και ξαφνικά οι μονόδρομοι της επιτυχίας απλά εξαφανίζονται.
Στο μέλλον κάποιοι φίλοι σου με τις άριστες προϋποθέσεις και τις τέλειες σπουδές καταλήγουν άνεργοι ή εξαιρετικά χαμηλόμισθοι στην καλύτερη ή τελείως απογοητευμένοι με τις επιλογές τους, ενώ κάποιοι άλλοι, που με το ζόρι μπήκαν σε μία τεχνική σχολή, καταλήγουν χαρούμενοι με σπουδαία καριέρα.
Μετά και το πέρασμά μου από το εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής, νομίζω ότι οι πανελλήνιες θα έπρεπε να λειτουργούν αναγνωριστικά σε σχέση με το επίπεδο και τις μαθησιακές βάσεις, τοποθετώντας τον κάθε μαθητή σε ένα περιβάλλον με συμφοιτητές όμοιου επιπέδου. Στη συνέχεια μέσα στον ακαδημαϊκό χώρο ο φοιτητής, έχοντας τα κατάλληλα ερεθίσματα, μπορεί να διδαχθεί πώς να αποφασίζει για το τι τον ευχαριστεί, ώστε να καταλήξει να επιλέξει το πεδίο κατάρτισης του, όπου αν θέλει το ακολουθεί, αλλιώς συνεχίζει να χρησιμοποιεί τη γνώση, τις εμπειρίες και την καλλιέργεια σαν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε οποιοδήποτε επαγγελματικό χώρο ανελιχθεί.
Δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας, προδιαγεγραμμένα μονοπάτια και ούτε μαγικές προϋποθέσεις.
Δήμητρα Παππά,
Γιατρός – Πρόεδρος Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Θεσσαλίας
Έφτασα στην 3η τάξη του Λυκείου… Η τάξη των εξετάσεων, των αποφάσεων, των αλλαγών, του άγχους, των ψυχολογικών μεταπτώσεων και εναλλαγών, η τάξη των ανεκπλήρωτων επιθυμιών και των ονείρων, η τάξη του θυμού και του πάθους, η τάξη της αποτυχίας και της επιτυχίας.
Ζω ένα δράμα,
Σύμφωνα με τη μαμά μου οι πανελλαδικές εξετάσεις σηματοδοτούσαν την αρχή και το τέλος ταυτόχρονα. «Αν δεν περάσεις, τέλειωσες…» έλεγε με αυστηρό σχεδόν σκληρό τόνο και δυνατή φωνή με ένα σύγχρονο συνοφρύωμα που δεν άφηνε περιθώρια συναισθηματισμών και συγχώρεσης της πιθανής αποτυχίας.
Φόβος…
Φόβος που κάνει τις παλάμες να ιδρώνουν… πώς να κρατήσεις σταθερά το στυλό; Φόβος που σε κάνει να ακούς την καρδιά σου να χτυπά τόσο δυνατά που νιώθεις ότι την ακούν και οι συμμαθητές σου (!), φόβος που θολώνει τα μάτια και ενώνονται τα γράμματα…
Και εκείνη ακριβώς την στιγμή φεύγει το στυλό από τα δάχτυλα, πέφτει κάτω από το θρανίο, αμέσως κοιτάζω την επιτηρήτρια η οποία μου υποδεικνύει να χρησιμοποιήσω το δεύτερο στυλό που έχω πάνω στο θρανίο.
Έτσι ξεκίνησαν όλα… Φόβος τέλος, αυτόματα, σαν κάτι να γίνε και κινητοποιήθηκαν όλα τα κύτταρα μου προς μια κατεύθυνση… να γράψω. Από κείνη την στιγμή και μετά νομίζω με δυσκολία κατάφερα να σταματήσω! Έγραφα, έγραφα, έγραφα… ώσπου η ίδια επιτηρήτρια μου φώναξε εξαντλώντας όλη της την αυστηρότητα να σταματήσω.
Το σχολείο απείχε από το σπίτι λιγότερο από 150 μέτρα κι όμως αυτά ήταν αρκετά για να θυμηθώ όλα όσα ξέχασα να γράψω και όλα για όσα αμφέβαλα… Έφτασα στο σπίτι βουρκωμένη και με ένα σφίξιμο στο στήθος…
Μετά από αρκετές ημέρες αγωνίας και αυπνίας ανακοινωθήκαν τα αποτελέσματα στο σχολείο. Ήταν τεράστια λευκά χαρτιά κολλημένα με ζελοτέιπ στα τζάμια που όταν χτυπούσε ο ήλιος πάνω τους με δυσκολία μπορούσες να διαβάσεις.
Επανήλθε ο φόβος…
Η πιο τολμηρή της οικογένειας, η μαμά μου, αποφάσισε να πάει να μάθει τα αποτελέσματα. Κι αυτή λύγησε… Με δάκρυα στα μάτια πώς να διαβάσεις; Της διάβασε το αποτέλεσμα ένα αγόρι που βρέθηκε εκεί δίπλα. Επιστρέφει στο σπίτι με αμφιβολία, αφού η ίδια δεν είχε δει το αποτέλεσμα με τα μάτια της. Στέλνει τη μεγαλύτερη κατά πέντε χρόνια αδερφή μου, η οποία επιστρέφει χαρούμενη… και έτσι κατάφερα να πάω και εγώ να δω.
Και ναι… Ιατρική!!
Από τη χαρά μου δε διάβασα την πόλη… πρόλαβα μόνο να δω ότι το πρώτο γράμμα, ήταν το «θ»… Ώσπου να φτάσω σπίτι είχα ήδη κάνει σχέδια για Θεσσαλονίκη. Όταν ο καθηγητής μου με καλεί στο μοναδικό τότε τηλέφωνο του σπιτιού …και μου λέει «Συγχαρητήρια Δημητρούλα , Ιατρική Θεσσαλίας», δεν άντεξα… άρχισα να κλαίω… αλλά μέσα στο κλάμα μου έψαχνα στο μυαλό μου να βρω που είναι η Θεσσαλία!
Την επομένη κιόλας μέρα ανέβηκα στο τρένο για τη Λάρισα… Φτάνω στο σταθμό και ρωτάω τους περαστικούς που είναι η σχολή… Κανείς δεν ξέρει! Φτάνω στην παραλία …όπως οι Λαρισαίοι αποκαλούσαν την Πλατεία ταχυδρομείου. Ξαναρωτάω. Καμία απάντηση .
Οκ, άρχισα να ανησυχώ… Πέρασα σε σχολή φάντασμα!!
Ένας κύριος μου έδειξε ένα όμορφο κτίριο στο κέντρο της πλατείας που έμοιαζε με σχολή, κλινική και εργοτάξιο ταυτόχρονα. Κανείς δεν ήξερε την ιατρική σχολή. Πετάχτηκε κάποιος που με είδε απεγνωσμένη και μου είπε να μην κουράζομαι ψάχνοντας… Η σχολή είναι στο Βόλο… Παίρνω το επόμενο τρένο για Βόλο, για να μου ανακοινώσουν εκεί ότι η σχολή βρίσκεται στη Λάρισα.
Μετά από μερικά ακόμη δρομολόγια Λάρισα – Βόλο και Βόλο – Λάρισα, αλλά και άπειρα τηλεφωνήματα, κατάφερα τελικά να βρω τη γλυκύτατη κα Καίτη και τον εξυπηρετικότατο κ. Γιώργο, τους στυλοβάτες της νεοσύστατης τότε Ιατρικής Σχολής Λάρισας.
Έτσι ξεκίνησε μια διαδρομή που μου χάρισε γέλιο και κλάμα, που μου χάρισε ευτυχία και πόνο, σημαντικές στιγμές με σημαντικούς ανθρώπους και γνώση, γνώση πολλή, αλλά κυρίως πάθος… πάθος και αγάπη για κάθε τι που δημιουργούσε και δημιουργεί η σκέψη μου…
Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, ναι θα ξαναζούσα τις εξετάσεις… αλλά χωρίς άγχος, χωρίς φόβο, χωρίς ιδρωμένες παλάμες και χτυποκάρδι, αλλά… σαν περίπατο σε όμορφο μονοπάτι που διασταυρώνεται με τοοοοοσα άλλα μονοπάτια και κάθε ένα από αυτά έχει άλλες εικόνες, άλλες μυρωδιές… και κάθε ένα από αυτά άλλες χάρες άλλες λύπες… Όλα όμως ξεκινούν από τη δική μου σκέψη και σε αυτή καταλήγουν…
Σωτήρης Βούλγαρης,
Εκπαιδευτικός – αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Λαρισαίων
Είμαστε στο μακρινό 1979.
Τελευταία χρονιά στο Λύκειο αρρένων Φαρσάλων, όπως είχαν μετονομαστεί οι τρεις τελευταίες Τάξεις του εξαταξίου Γυμνασίου. Η προετοιμασία για τις επερχόμενες εισαγωγικές εξετάσεις του Σεπτεμβρίου για τις σχολές των Α.Ε.Ι του καιρού είναι στην κορύφωσή της. Οι επιλογές του κάθε υποψηφίου είναι συγκεκριμένες και ο ανταγωνισμός μεγάλος. Περίπου το 15% έχει πιθανότητα εισαγωγής σε κάποια σχολή.
Μεταξύ όλων κι εγώ που φοιτώ σε κλασσικό τμήμα στο Λύκειο και έχω επιλέξει τις Φιλοσοφικές και Νομικές Σχολές για να σπουδάσω. Τόσο όμως ο χρόνος διάρκειας των σπουδών που μεγάλωνε το κόστος των Σπουδών όσο και η οικονομική οικογενειακή κατάσταση μιας φτωχής μικροαστικής οικογένειας, καθιστούν απαγορευτικό αυτό το εγχείρημα.
Ένα μεγάλο μέρος της προηγούμενης χρονιάς και οι πρώτοι μήνες της τελευταίας πέρασαν με συζητήσεις και αντιπαραθέσεις και τελικά επιλέχθηκε με την προτροπή του πατέρα μου η Παιδαγωγική Ακαδημία, καθώς ήταν διετούς φοιτήσεως και Ακαδημίες υπήρχαν σε πολύ κοντινές πόλεις (Λάρισα, Λαμία).
Ταυτόχρονα καθώς λογιζόμουν στους καλούς μαθητές έπρεπε να περάσω άνευ εξετάσεων στην Ακαδημία ως αριστούχος. Αριστούχοι θεωρούνταν όσοι είχαν βαθμό απολυτηρίου με μέσο όρο πάνω από 18.
Η εξασφάλιση μιας τέτοιας βαθμολογίας στο σχολείο ήταν πολύ δύσκολη καθώς ήταν πολύ αυστηρή η κρίση των διδασκόντων καθηγητών, και ταυτόχρονα έπρεπε σε όλα τα διδασκόμενα μαθήματα, 13 τον αριθμό, τόσο οι προφορικοί βαθμοί όσο και τα γραπτά έπρεπε να κυμαίνονται κοντά ή ψηλότερα του 18.
Για περίπτωση αποτυχίας ούτε λόγος, καθώς θα έπρεπε να εργαστώ το καλοκαίρι στο εργοστάσιο και στα χωράφια ως εργάτης γης για να εξοικονομηθούν οικονομικοί πόροι για τις σπουδές.
Δεν θα ξεχάσω την καθημερινή αγωνία των εξετάσεων του σχολείου όπου καθημερινά έπρεπε να γράφω σε κάθε εξεταζόμενο μάθημα καθώς ο γραπτός βαθμός διπλασιαζόταν και προσθέτονταν στους τρεις προφορικούς και διαιρούνταν δια 5 για να βγει ο τελικός μέσος όρος ανά μάθημα.
Πολύ σημαντικός ο γραπτός βαθμός στην τελική διαμόρφωση του τελικού βαθμού.
Κάθε μέρα γραπτής εξέτασης ήταν το ίδιο σημαντική για κάθε μάθημα.
Η προσπάθεια πολύ μεγάλη, η οποιαδήποτε αποτυχία ή χαλάρωση μπορούσε να είναι καταδικαστική και να ακυρώσει όλη την προσπάθεια το άγχος αυτές τις 17 ημέρες ήταν πολύ μεγάλο, και όσο έφτανε η εξεταστική στο τέλος η δυσκολία μεγάλωνε λόγω της κόπωσης.
Όμως παρά τις δυσκολίες το αποτέλεσμα ήταν άριστο καθώς ο τελικός μέσος όρος στο απολυτήριο ήταν 18 και 1/13.
Πέρασα στην Ακαδημία Λάρισας και αποφοίτησα το 1981.
Σήμερα και μετά από τόσα χρόνια, αυτές τις μέρες των Πανελληνίων εξετάσεων μου έρχονται στο μυαλό όλες εκείνες οι μέρες και όσα χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μου όπως τα βίωσα ανεβαίνοντας στο Γολγοθά της πολυπόθητης εισαγωγής στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Λάρισας κι έγινα Δάσκαλος.
Εύχομαι σε όλους τους νέους και τις νέες μας που βρίσκονται σε αυτή την προσπάθεια να έχουν υγεία, δύναμη, αυτοπεποίθηση και φυσικά «ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!».
